- 62 -
stelt de rentmeester o.m. voor de weg van Kraantje-Lek het
Zwarte Veld in over een geruime afstand te doen bepuinen
om in het jachtseizoen het duin gemakkelijker toegankelijk
te doen zijn voor de rijtuigen en de wildkarren. In zijn brief
van 24 Januari 1884 toont Borski zich met dit plan inge
nomen en hij eindigt 'maar ik zoude te Kraantje Lek een eind
zand laten opdat de bepuining daar niet zoo zichtbaar is dat
men verleid wordt die weg in te rijden, want anders wordt
het daar alweder onvrij'. Het verkeer was er nl. drukker dan
men zou denken en vooral 's Zondags van weinig verheffende
aard: stoelenwagens vol dronken kerels en lallende meiden.
Pas na 1895 kwam daar verbetering in, misschien wel door
het fietsen. Als zijn ziekte een ongunstige keer gaat nemen,
verflauwt tevens zijn belangstelling voor Elswout: 'De Heer
Petzold moge de prachtigste anlagen teekenen, de Heer
Muysken de heerlijkste terrassen te voorschijn brengen, van
nu af aan treedt gezondheid op de voorgrond en ik ben liever
gezond in eene minder mooije omgeving als sukkelende in
een Paradijs'.
Op 24 Mei 1884 maakt 'Monsieur Willem Borski Junior,
propriétaire, vivant de ses rentes, couché malade dans son lit,
mais jouissant de toute son intelligence', te Cannes een testa
ment ten overstaan van de notaris, tevens maire, Eugène
Gazagnavie. Hij herroept daarin zijn op 11 April van dat jaar
voor dezelfde notaris gemaakte uiterste wil, en benoemt
tot zijn enige erfgenamen (légataires universelles), nu met
algeheel voorbijgaan zijner echtgenote 18, zijn beide zusters.
Dan op 30 Juni 1884, 's avonds te 6 uur, overlijdt Willem
Borski, negenenveertig jaar oud, in een kamer van Hotel
Bellevue te Cannes. Zijn gebalsemd lijk wordt nadat einde
loze formaliteiten zijn vervuld, naar Overveen gebracht en
daar in het laatst van October ter aarde besteld op de 'lieve
zandige heuvel vanwaar men op bosschen en hoven neder-
ziet'19. Thans rust het op de begraafplaats te Bloemendaal.
Elswout komt met o.m. het Zwarte Veld in handen van
Borski's oudste zuster, gehuwd met de Heer D. van der
Vliet. De Heer en Mevrouw Van der Vliet hebben Zuider
duin nog enkele jaren in de woestijn zijn bestaan mogelijk
gemaakt. Wanneer in het vroege voorjaar de voorraad win
tervoeder voor zijn dieren dreigde op te raken, kon Zuider
duin er op rekenen, dat de boerderij van Elswout te hulp
