68
volgd, stelde zij geen vertrouwen'. Mejuffrouw A. M. G.
Nierhoff heeft haar beschreven in 'Het landgoed Wildhoef in
Bloemendaal' (1951).
Bij Appie en Ampie is het volgende kind een dochter,
Catharina Elisabeth, die in de familie huwt, namelijk met
Daniël Frans Crommelin. Ook zij hebben vele kinderen. Hij
maakt op zijn schoonvader, als deze de gouden hoorn krijgt,
een voor ons begrip vrij vervelend vers, dat in het notulen
boek van St. Hubert is te vinden.
Hester, de volgende dochter, is mijn overgrootmoeder,
omdat zij met mr. Pieter Teding van Berkhout in het huwelijk
treedt. Van haar zijn mij twee portretten bekend, die distinctie
hebben, een pastel op jeugdige leeftijd, vol charme en vastbe
radenheid (in het bezit van mijn neef Auguste van Lennep) en
een fotografie, als zij een oude dame is met krullen-uit-een-
muts en wijde plooirokken.
Isabella Teding van Berkhout (mijn in 1957 overleden
'tante' Deutz van Lennep, nicht van mijn vader en van mijn
moeder), van wie ik veel heb gehoord over de mensen, die ik
beschrijf, wordt als tweejarige baby voor haar op tafel gezet,
omdat grootmama's anatomie niet toelaat, het kind op schoot
te nemen.
'Tante Hekkie', zo noemt men Hester, is een formidabele
vrouw, maar in een rijtuig wordt ze door angst bevangen. 'Ik
wil d'er uit, 'k wil d'er uit,'k wil d'er hier uit!' roept ze in de
bruilofssttoet van haar zoon, die met een lieftallige Amster
damse (Isabella de Wildt, mijn oudtante) trouwt. De koets
rijdt dan langs een smalle burgwal, op weg naar het stadhuis.
De jongste zoon van Appie en Ampie, Henri Samuël, ge
boren 1804, trouwt met Elisabeth Barnaart en wordt wegens
zijn opvliegende aard 'de duivel van Woestduin' genoemd.
Zij hebben zeven kinderen. Hun oudste dochter mevrouw
Viruly wordt op twee maanden na honderd jaar. Hun na
kroost zal zich het verst uit de familiesfeer verwijderen, maar
in deze tak sterven de Van Wickevoort Grommelins nog
niet uit.
Een kleinzoon van Henri Samuël, generaal Willem Röell,
