81
de pensionnairs werden langzamerhand teruggedrongen;
nieuwe pensionnairs konden niet meer worden opgenomen.
Het aantal specialisten vermeerderde en belangrijke uit
breidingen werden gegeven aan de medische en technische
accomodatie van het ziekenhuis.
Op 10 mei 1940 was de Deo (evenals andere inrichtingen
in het evacuatiegebied-Holland) als Hoofd-Ziekenhuis aan
gewezen. De medische staf hield de leiding voor het haar toe
gewezen rayon. Het ontworpen „ziekenhuis in oorlogstijd",
werd door het eigen personeel vlug gerealiseerd: afschermen
van het licht, gereedmaken van uniforme draagbrancards
en een glijbaan voor het snel en veilig redden van zieken uit
de hoger gelegen étages, het vervaardigen van reserve-stel
lages voor fracturen enz.
De ligging van het Deo-complex was zeer ongunstig in
verband met de loerende bommendreigingop vijf minuten
afstand lag het station met kruispunten van de spoorwegen.
Voorts bevond zich in de onmiddellijke nabijheid de (Rip-
perda) kazerne van de motorbrigade. Tenslotte gold ook voor
St. Jan de Deo de bange vraag, of de duitsers de stelling
IJmuiden inderdaad tot het uiterste zouden verdedigen.
Uit Santpoort geevacueerde religieuze zusters vonden in
de Deo onderdak. In 1943 werd br. Sulpicius opgevolgd door
br. Alexius, die o.m. op Sinterklaasdag-1944 de gevolgen van
de duitse razzia op mannen (tot 40 jaren) voor vele Haar
lemmers hielp verzachten. Een hondertal onderduikers ver
stopte br. Alexius tussen de gewelven van de kapel, waar
reeds ontelbare lotgenoten veiligheid hadden gevonden.
Op zekere dag kwamen de duitsers in het ziekenhuis
„personeel opeisen"; zij kregen ten antwoord: „hier zijn
alléén religieuzen!" Onder bedreiging, dat huiszoeking zou
gedaan worden als de religieuzen niet binnen een uur vrij
stelling hadden gevraagd, trokken vier en twintig, demon
stratief in het wit geklede broeders in gesloten formatie naar
het station. Met een vrijstelling op zak keerden allen naar hun
ziekenhuis terug.
De waakzaamheid der broeders was zo nauwgezet geor-
