134
Door de kleine klassebezetting kregen we veel overhoor-
beurten, daardoor en helemaal door die kleine bezetting wist
elke leraar met zekerheid wat hij aan iedere leerling had. Als
leerling kon men in die proefweek ook wel een heel kwartaal
goed maken. Dat was hard werken maar voor wie echt goed
kon leren, ging het. Zelfs het eindexamen kon je op die manier
in een veilige haven loodsen. Tenzij een leerling lang ziek ge
weest was of zo, werden bijlessen altijd door directeur en
leraren afgeraden.
Dr. Gustaaf de Vries
Een markante figuur die jarenlang met grote ziekte
onderbrekingen leraar in de wiskunde-vakken is geweest. Als
leraar kende ik hem niet, als muziek-dilettant, met name
formidabel als amateur-pianist, een interessante verschijning.
Na zijn dood zwierven er nog lang dikke bundels, alleen maar
onvervalste klassieke muziek bij enkele Haarlemse boeken-
antiquairs rond, in keurig schrift met zijn naam gemerkt.
Moeten we zijn leerlingen uit die tijd geloven dan was
Gustaaf de Vries een wiskunde-leraar voor de zeer knappe
leerlingen in dat vak. Hij was, zo luidde dan het als een le
gende klinkende, kennelijk wel een beetje van zwakke broe
ders afkomstige verhaal, zelf zo geleerd, dat hij zich niet kon
voorstellen dat er mensen bestonden die de wiskunde niet
kunnen vatten. Dat maakte, aldus die broeders, zijn uit
leggingen summier. Zo gezegd een leraar voor Van Mourik
Broekmans befaamde vijf procent. De geleerde man was veel
door ziekte absent en de „summiere uitleggingen" vinden
hierin misschien de verklaring.
De leraar in rechtlijnig en handtekenen van die dagen heet
te eveneens De Vries en wel Herman J. de Vries. Ter onder
scheiding spraken wij altijd over Herman J. tout court en
van Gustaaf de Vries voluit, maar nog liever werd deze
laatste door ons aangeduid door zijn bijnaam, de Bauk. Het
is voor een oningewijde niet zo gemakkelijk na te speuren
hoe wij aan die vreemde naam kwamen, maar het zal veel
verduidelijken als hij er zich rekenschap van geeft dat Gustaaf
