151
Heyman haatte lawaai en omdat de klas dat wist, smeten
de belhamels voor hij kwam altijd alle ramen wijd open ter
invitatie van het straatgeroezemoes. Als hij dan binnenkwam
bleef hij, als destijds de acteur Louis Bouwmeester in Shakes
peare's Shylock-rol, met opgeheven handen in de deur staan
en steunde: „What a noise, what a noise, please, close the
windows!" In die theatrale houding bleef hij dan staan,
totdat de ramen veilig en wel dicht waren.
Wij lazen in de klas altijd dezelfde boeken, vele generaties
zijn groot geworden bij „The little lord Fauntleroy" in de
vierde en „A Christmas Carol" in de vijfde klasse, bij de uit
weidingen over Cedric en Scrooge and Marley, „as dead as
a doornail". Zo steevast was die lectuur dat, wanneer op het
eindexamen een examinator vroeg welke boeken we gelezen
hadden en we noemden die beide, de reactie was: „Oh yes,
the schoolbooks, what else". Dan ging je avonturen in titels
die je onder uitje tenen moest opdiepen, van boeken waarop
je niet had gerekend, te lang geleden gelezen om er nog wat
van betekenis in het Engels over te kunnen vertellen.
Variatie in de onderwijsmethode is niet de sterkste kant bij
de docerende krachten, het vak leidt blijkbaar gemakkelijk
tot verstarring en s t o k p a a r dj e s - r ij d e r ijOok Heyman was
zo'n stokpaardjesruiter en toch zeker niet een van de slechtsten,
hij was een waardig pendant van zijn duitse collega Günther.
Als wandelaar was Heyman een stadswandelaar, in zijn
vrije tijd kon men zijn licht gebogen, eerwaardig rijzige figuur
met zwarte slappe hoed vrij geregeld in de hoofdstraten zien
flaneren, hij behoorde in zijn dagen bij het Haarlemse stads
beeld.
De wandelende leraren'''
De mensen van nu zijn zo aan allerlei vervoermiddelen ver
slaafd, dat wij ons dikwijls bijna geen voorstelling kunnen
maken van hun manier van gaan en wandelen.
Er zou nog een apart hoofdstuk te schrijven zijn over het
„looptype" van de H.B.S.-leraren van zestig jaar geleden.
De langere daaronder, directeur Brongersma voorop,