Ill
om door de lucht te zagen en ons te vermanen met zijn stereo
type: toe-toe allo, duidelijk uit, één op één.
August Hermann Günther met zijn iets te lange broek,
rondwandelende met die eeuwige map waarin altijd wel een
stapeltje verscholen zat met proefwerk waarmee in de een of
andere klasse de leerlingen te lijf gegaan waren. Het ronde
hoofdje met de appelwangetjes (het woord is van een van mijn
briefschrijfsters) zou misschien zonder die vervaarlijke, grijzen
de snorrebaard duidelijker die altijd vrolijke, een beetje spot
tende uitdrukking vertonen. Alles bij elkaar ook echt nog on
vervalst negentiende-eeuwswelke leraar van deze tijd zou
zó op een kiekje te vangen zijn, in schooltijd gekleed in een
jaquet-costuum?
De sneeuwwitte Dr. Brongersma lijkt zó, diepernstig in die
geklede jas, nog wel een generatie of zo verder terug in het ver
leden. Hij had in die periode nog ruim twintig levensjaren voor
de boeg, de indruk van een zekere afgeleefdheid op de foto is
maar schijn, hij was althans toen in ieder opzicht van een on
verzwakte levendigheid.
Helaas zijn de tot deze serie behorende afbeeldingen van o.a.
Pauw, Heyman en Van Erp verloren gegaan.
Aanvullingen o.a. van lezers
Een van de mij schrijvende oud-leerlingen herinnert mij er
aan, hoe onder de vele vaste voordrachten die Pauw jarenlang
voor zijn leerlingen hield, er één was in het Vlaams. Hij deed
dat zo goed dat wij thans geneigd zijn ons af te vragen of de
in menig opzicht zo onhollandse Pauw misschien niet van onze
Zuidelijke buren afstamde.
Pleyman, ook dat openbaart zich nu, heeft blijkbaar altijd
bij vele van zijn leerlingen op hun lachspieren gewerkt. Ik kan
me dat van die theatrale figuur wel voorstellen. In mijn stuk
over de prachtschool verzuimde ik nog te herinneren aan het
teken dat hij altijd voor de les op het bord schreef, n.l. de V en
de O aan elkaar verbonden, daarmee aangevende dat in
een Engelse volzin als regel werkwoord en lijdend voorwerp
(verb/object) niet gescheiden mogen worden. Het Nederlandse:
