- 25
de eigenaardige romantiek, die hij had willen schrijven, hij was
het sonnet dat op papier maar niet lukken mocht. Wie over
hem schrijft, staat voor de keuze: het niet geslaagde werk of de
geslaagde man. Ik kies het laatste. Want is het niet oneindig
meer om in eigen persoon te zijn wat men had willen uitbeel
den?
Mondeling, als verteller, was hij eigenlijk het meest in zijn
element. Hier hielpen zijn gaven als toneelspeler hem om een
gebeurtenis werkelijk in de ruimte te zetten en onuitputtelijk
welde de bron van zijn typisch Haarlemse herinneringen. Eén
daarvan zij aan de vergetelheid ontrukt, omdat hier nog een
andere echte Haarlemmer een rol in speelt. Tjebbo was als
jongen bevriend geweest met Kees Spoelder, de latere rector
van het stedelijk gymnasium. Op een dag werd hij door jon
gens van een andere school overvallen en afgerost. Spoelder
echter liep door. Tjebbo kon hem dit niet vergeven. Zestig jaar
lang spraken noch groetten de beide mannen elkaar. Op een
avond .wandelde Spoelder door de Wilhelminastraat langs de
plek, waar het gebeurd was en stond stil. Toen liep hij op een
draf naar het Lorentzplein en zag op de kamer van Tjebbo nog
licht branden. „Tjeb!" riep Spoelder door de nachtelijke stilte.
Boven ging het raam open en verscheen het besneeuwde hoofd
van Franken. Hij keek neer op de kale schedel van de man, die
meer dan een halve eeuw geleden zijn schoolvriend was ge
weest en wachtte. „Tjeb!" riep Spoelder naar boven, „ik ben
een schoft geweest!". Een paar seconden later vloog de deur
open en lagen de beide mannen in eikaars armen.
Ik wil niet eindigen zonder in respect en dankbaarheid de
naam van mevrouw Winants te noemen, die vrijwel belange
loos de laatste jaren van eenzaamheid voor mijn oude vriend
heeft helpen verlichten.
Godfried Bomans
