89
prompt afgeschaft, de positie als hoofd kwam daardoor onder
een zekere spanning te staan, een verbetering van het onder
wijs kon dat bezwaarlijk zijn.
De eenheid van de Hupie-stijl hield niet in dat de verschil
lende geaardheid van de onderwijzers geen verschillen in de
klassebehandeling te zien gaf. Er waren muzikale onderwijzers,
zoals Sturing, Kuyper en Eikelenboom en onmuzikale zoals
Westerveld en omdat muziek geen eigenlijk schoolvak was,
werd er dus bij Westerveld niet gezongen.
Merkwaardigerwijze was de niet-zingende Westerveld ook
vrij wat strenger, misdragingen werden bij hem zwaarder aan
gerekend. Zo'n wandaad vond bij hem zijn bestraffende uit
drukking in een aparte aantekening, een z.g. „slechte beurt".
Schoolblijvenen straffen.
Bij Westerveld gebeurde die „slechte beurten"-administra-
tie in een boekje dat moest worden bijgehouden door de
„knapste" jongen van de klas, bijzonder weinig pedagogisch,
dacht ik, omdat wij in die knaap, die door zijn meerdere brave
knapheid bij ons toch al in een slecht licht stond, door die hate
lijke boekhouding van onze tekortkomingen en zijn eigen be
trekkelijke onkwetsbaarheid, unaniem een „rotjoch" gingen
zien.
Daar kwam nog bij datje bij „Westerpik" al voor één enkele
„slechte beurt" per ochtend of per namiddag, moest school
blijven. Bij de meeste andere meesters kwam bij het eerste de
lict je naam als aan een schandpaal in de rechterbovenhoek van
het schoolbord te staan, dat werd dan nog overigens straffeloos
gepasseerd, pas bij een tweede vergrijp betekende dat bestraf
fing o.a. door schoolblijven. Dat werd dan aangegeven door
een streepje achter je naam.
Lawaai maken en snoepen in de klasse leverden altijd zulke
kwalijke notities op, of ook falikante antwoorden bij het over
horen van huiswerklessen. Onoplettendheid werd altijd zwaar
gestraft. Wij hadden grote waardering voor de verhaaltjes uit
onze schoolleesboekjes, zo groot, dat wij bij het lezen in de
klas altijd graag naar stukjes achter in het boekje zaten te speu-
