80
„Met de paardetram komende langs het grote perceel
waarin toen nog de Sociëteit „Trou moet blijcken" geves
tigd was, zag ik het welbekende fijne profiel van de bejaarde
heer Waller en even verder komende langs de zaak van de
kruidenier Veen groette ik de oude vriend van mijn jeugd
en kon ik vaststellen, dat hij nog steeds zijn klanten een volle
maat stroop gaf. Mij wachtte een hartelijke ontvangst van
vader en zusters. Mijn vader was nu 76 jaar en beschikte
niet meer over zijn vroegere lichaamskracht en werd door
een reusachtige knecht, die Scholten heette en die het uiter
lijk had van een Britse butler in een wagentje rondgereden.
Hij, de knecht, praatte niet meer dan nodig en had goede
manieren. De tuinkamer op de eerste verdieping werd mij
toebedeeld als zit- en werkkamer. Ik zou moeten werken voor
het examen voor luitenant ter zee le klasse."
Mijn vader besloot zijn mémoires, die behalve herinne
ringen aan zijn jeugdjaren te Haarlem, veel bijzonder boei
ende beschrijvingen bevat over zijn Marine-jaren, met een
droom over zijn ouderlijk huis, dat zo heel veel voor hem
heeft betekend:
„Nu ben ik 92 jaren oud, dankbaar voor veel, aan het einde
gekomen van de taak welke ik mij voorlopig had gesteld, tot
de dood van mijn beste Vader. Meer dan ooit gaan mijn ge
dachten nu uit naar het ouderlijk huis. Ik zie mijzelve zitten
aan die grote ronde mahoniehouten tafel in die vrolijke
achterkamer op Oudejaarsavond en onze lieve Moeder laat
ons ieder vertellen over het afgelopen jaar. Om beurten
vertellen we van onze ervaringen en dan bidt zij met ons.
Dan volgen spelletjes en eten wij oliekoeken. Ik zie mijzelf
ook zitten in de tuin op een warme stille zomeravond aan een
tafel dicht bij het huis met mijn vader en zusters en wij drin
ken thee. Uit noordelijke richting horen wij van de hoge toren
van de Sint Bavo het geluid van de damiaatjes. Tot half tien
luiden zij sinds lang vervlogen tijden. Kort geleden droomde
ik, dat ik bij de deur stond van onze achterkamer in de
