BRINKMANN DICHT
Op 12 juni 1970 sloot Brinkmann voorgoed zijn deuren,
na 90 jaren lang aan de Haarlemse bevolking een uitgaans-
mogelijkheid te hebben geboden. Verslagenheid maakte zich
meester van velen, die met het lot van Haarlem meeleven.
Wat Brinkmann voor Haarlem heeft betekend, kwam o.a.
tot uiting in twee artikelen, die op 13 juni in De Tijd- Nieuwe
Haarlemse Courant en in het Haarlems Dagblad werden gepubli
ceerd en die hieronder nogmaals worden afgedrukt:
de tijd: requiem voor brinkmann
Lijkrede door W. Helversteijn
Uitgerekend op het feest van Sint Antonius, de patroon in
verloren zaken, is Brinkmann definitief dicht en wordt het
bijgeschreven in het register van de verloren zaken. Brink
mann ziet er geen heil meer in, zelfs niet in een novene. Het zij
zo. Haarlem neemt vandaag afscheid van Brinkmann, sedert
de tachtiger jaren gevestigd aan de Grote Markt. Vandaag
hartje zomer en in het hart van de stad klinkt het requiem
voor Brinkmann. Het heeft geen zin precies vast te stellen,
wie het graf gedolven heeft. Misschien andersof Brinkmann
z'n eigen graf heeft gedolven. Gedane zaken nemen geen keer.
Brinkmann heeft zaken gedaan en ook die nemen geen keer.
Laat de oude Roeland in de Bavo-toren luiden, laat het be
grafenisklokje van het stadhuis kleppen. De dood is het stads
centrum binnengevaren.
Gisteren zijn de stoeltjes van het terras binnengehaald,
werd de laatste carambole gemaakt, het santé bij de afscheids-
borrel, werden voor het laatst de asbakken geleegd. Dan
werden de gordijnen neergelaten, doofden de lichtjes en wer
den de deuren definitief gesloten. Over een paar weken komt
de veilingmeester, die zonder enig pardon die stoel bij het
raam onder de hamer gooit en er hooguit vijf gulden voor
maakt. Het is met die stoel als met een oude familiefoto. Op
