103
heb nooit precies begrepen, watje met dat water aan moest.
Sommigen gebruikten het om de toppen van hun vingers te
verschonen, anderen dronken het om de smaak van de koffie
kwijt te raken. Dat klinkt onvriendelijk, maar het was alleen
maar de bedoeling om fris aan de borrel te beginnen.
Op die banken is menig Haarlems huwelijk begonnen.
Met schroom aanvankelijk, later wat intiemer, vertederender
en vrijer. Niemand stoorde zich daaraan. Wie zich als toe
schouwer gegeneerd voelde, ging aan de leestafel zitten. De
obers knipoogden tegen elkaar en zagen een huwelijksdiner in
het verschiet met misschien wel een receptie. Als de jongelui
zich later bij de gérant vervoegden om dé datum te bespreken,
deed hij of hij van de prins geen kwaad wist. Maar voor hem
waren 2,ij twee bekende onbekenden, die op zijn bank een
nieuwe toekomst hadden ontdekt. Deze tafereeltjes alleen al
doen je het verlies van Brinkmann heel zwaar voelen. Je
vraagt je af, of Haarlem nog wel toekomst heeft.
Waar moet die oude heer blijven, die iedere middag zo
voldaan een heel tafeltje in beslag nam, met voor zich een
borreltje, terwijl hij onbekommerd iedere nieuwe gast die
binnenkwam van top tot teen opnam. In die gelukzalige een
zaamheid kon hij zo eerlijk naar dat meisje met die lange
blonde haren kijken, die direct met iedereen aansluiting had
maar nooit met hem. Het deerde hem niet. En zullen die vier
vergrijsde dames, typisch middenstandsvrouwen, niet op drift
raken, nu ze niet meer twee keer in de week elkaar in het een
zame café kunnen treffen: altijd weer dat kopje thee met het
gebakje van de dag. Ik heb ze ten afscheid een hand gegeven.
Zullen we elkaar ooit weer treffen? En waar?
Brinkmann was het café van de maandagse bollenboeren,
opgetuigd met zichtbare welvaart. Slimme jongens die zich
zo meesterlijk van de domme konden houden. In het midden
van die grote zijwand een mooie getrijpte bank, gevuld met
burgerlijkheid. Meestal op donderdag tussen de middag ge
reserveerd voor de heren advocaten: dikwijls jonge mensen,
die in alle openhartigheid hun intelligentie zaten uit te wis
selen. Soms met schuine ogen kijkend naar de pauzerende
