176
beter zal worden; deze mocht dan niet voor het feit worden
gesteld, dat anderen konden beschikken over zijn erfdeel.
In wezen doet mevrouw Van der Vliet meer dan zorgen
voor „Miek". De bepaling met betrekking tot het vruchtge
bruik heeft het grondbezit „bevroren" tot Emils dood in 1939.
De erfgenamen, de vier dochters, worden bij elkaar gehouden.
De grond is feitelijk onverkoopbaar geworden. Voor alles is al
tijd toestemming nodig van mr. Jan Luden, curator sinds de
krankzinnigheidsverklaring. Een voorbeeldig beheerder, deze
autoritaire en weinig soepele bankier, die ik echter eens van
een zeer menselijke kant heb leren kennen.
In het Amsterdam van mijn jeugd hadden handkarren wel
eens moeite met hoge bruggen. Dan stond het mannetje achter
de kar te duwen en te duwen tot er omstanders waren, die een
handje hielpen. Zulk een hulpbetoon heb ik door mr. J. Luden
zien bewijzen. Met twee krachtige handen. Had mijn vader
mij niet een zelfde voorbeeld gegeven, ik zou die dag een les
hebben gekregen voor mijn leven. Er lopen nu niet veel stak
kerds meer achter handkarrenmisschien lopen er nu ook geen
heren van de beurs meer om ze te helpen.
Maar denk u de familievergaderingen op Elswout in van
1912 tot aan de verkoop in 1950 van een groot deel der duinen,
in welke vergaderingen, behalve aanvankelijk de belangen van
Emil, de inzichten van vier families aan de orde komen. Bij
elk verstandig voorstel is er altijd wel één stem tegen en dan
gebeurt er niets. Rentmeester Vrijland heeft op dit gebied heel
wat meegemaakt.
Ter vergelijking diene het volgende: in 1896 heeft mevrouw
Van der Vliet alléén te beslissen over het verzoek van de ge
meente Haarlem, om op haar terreinen een duinwaterleiding
aan te leggen. Ze doet de grond praktisch cadeau, d.w.z. ver
leent een eeuwigdurende erfpacht met een jaarlijks recognitie
van één gulden.
In 1918 worden plannen gemaakt voor de onvolprezen Zee
weg dwars door de Van der Vliet-duinen. De erven zijn lastig
en laten het op onteigening door de gemeente Bloemendaal
