cedure verliep zeer moeizaam, in hoofdzaak wegens geldgebrek
bij het rijk en de Lutherse gemeente zelf. Al spoedig werd duide
lijk, dat de voorzieningen tot het hoogst noodzakelijke beperkt
moesten blijven. De feestelijk te vieren dag van 9 februari 1965
ging inmiddels voorbij zonder dat er iets aan het gebouw gebeurd
was. De kerkeraad keek met toenemende zorg naar de vele lekka
ges in het plafond van de galerijen. Het ministerie volstond met de
raadgeving, de restauratie in 1969 opnieuw aanhangig te maken.
De regen was nu zo ver in het gebouw doorgedrongen dat een zeil
moest worden aangebracht om de hoofden van de kerkgangers
droog te houden. Snel voortwoekerende zwammen in de balk-
koppen leverden hun bijdrage voor het aftakelingsproces. Na een
nieuwe noodkreet volgde op 31 juli 1968 het bemoedigende be
richt, dat het rijkssubsidie was bepaald op 50% van de op
200.000,- geraamde herstelkosten en dat de uitbetaling zou kun
nen plaatsvinden in 1970 en 1971. De gemeente Haarlem deed
ook een duit in het zakje en keerde 60.000,- uit. In juni 1970
kon eindelijk met het werk worden begonnen. De beide zadeldaken
werden verbonden door een plat en de resterende dakschilden
kregen een bebording. Vervolgens werden de balken en het pla
fond boven de zijbeuken vernieuwd, alsmede de goten. Ondanks
de beperkte middelen heeft men ook het interieur nog een be
scheiden opknapbeurt kunnen geven. Op zondag 6 juni 1971 kon
de kerk weer in gebruik worden genomen, ruim zes jaar na het
350-jarig bestaan. Telkens opnieuw blijkt restaureren een zaak te
zijn van lange duur, van veel brieven schrijven en stug volhouden.
Als dan eindelijk een bedrag van twee ton is uitgegeven, kan de
argeloze belangstellende zich toch nog afvragen wat er eigenlijk
is gebeurd, nu de misprezen gevel uit 1895 de voorgenomen aan
slag op zijn bestaan heeft overleefd en er ook verder weinig valt
waar te nemen dat beantwoordt aan het begrip „restauratie". Men
moet zich naar de duistere ruimte tussen het plafond en het dak
begeven om te kunnen zien waar het geld aan weggetimmerd is.
En wat de gevel betreft: misschien wordt het sloopplan later wel
als een misdadig voorstel opgevat, want ook op het gebied van de
monumentenzorg blijken de inzichten aan verandering onderhevig
te zijn.
222
