37
lijke pers. Er leven nog mensen die toen als ambtenaar gewerkt
hebben in het raadhuis van Schoten, de huidige politiepost bij de
Liduïnakerk aan de Rijksstraatweg. Zij herinneren zich nog als de
dag van vandaag de emotionele discussies tussen Heerkens Thijs-
sen en de socialistische wethouder Klein. Het was toen werkelijk:
van dik hout zaagt men planken. Chris Wolff had nu juist het
karakter en het talent om een door iedereen geaccepteerde
scheidsrechterlijke functie te vervullen.
Voor Schoten als zelfstandige gemeente was er intussen geen red
den meer aan. Toen de annexatie door Haarlem in 1927 haar
beslag had gekregen, werden er raadsverkiezingen voor Haarlem
gehouden. Tot zijn eigen verrassing kwam Chris Wolff in de
Haarlemse gemeenteraad: een niet zo spraakzame buitenman van
wie de stadse raadsleden niet veel te duchten hadden. Dat dachten
ze tenminste.
In de eerste de beste raadsvergadering waarin Wolff figureerde,
was het al raak. In de voorgaande vergadering namelijk had de
gemeenteraad voor veel te veel geld negen hectare grond in Scho
ten aangekocht. Chris Wolff maakte dat zijn nieuwe collega's dui
delijk maar toen zij zich niet aan hem stoorden, tekende hij beroep
aan bij Gedeputeerde Staten, en hij kreeg tot verrassing van de
andere raadsleden, het gelijk aan zijn kant. De provincie keurde
het besluit niet goed, de transactie ging niet door. Lange Chris
bleek ook in de Haarlemse raad een man, met wie rekening moest
worden gehouden.
Dat is allemaal al weer lang geleden. Er is nog weinig dat herin
nert aan het vroegere Schoten. Een van die laatste herinneringen
is Chris Wolff geweest.
Wim Helversteijn
