Toen het Concilium Chirurgicum tot stand kwam, maakte Van
der Laan vanaf het begin tot zijn afscheid als chirurg hiervan deel
uit.
Zijn beroepsijver was groot en het kostte heel wat moeite hem
destijds bij de invoering van de 45-urige werkweek te overreden,
het zaterdagmiddag spreekuur op te geven.
Van der Laan was op zijn werkterrein geen gemakkelijk man
maar hij stelde nimmer het eigen belang op de voorgrond.
De belangen van zijn patiënten waren hem heilig en hij kwam
steeds voor hun wel en wee op met alle vuur dat in hem was en
dat was nogal wat.
Zo gespannen hij kon zijn in zijn chirurgisch werk, zo aimabel
was hij in de privé-sfeer.
In zijn vrijetijd kon hij het goede van het leven waarderen en
savoureren in en met zijn gezellig gezin.
In de laatste jaren van zijn actieve chirurgenloopbaan moest hij de
tol van zijn harde werken betalen en was hij genoodzaakt enige
tijd met non-actief te gaan. Dit kon hem niet weerhouden om na
zijn afscheid uit de Mariastichting op 7 januari 1964 toch weer op
part-timebasis medisch actief te zijn.
Nadat hij het vorig jaar opnieuw een waarschuwing had gekregen,
is zijn overlijden toch nog overwacht snel gekomen.
Met Willem Cornelis van der Laan is een goed mens, die veel
voor anderen heeft gedaan, van ons heengegaan.
Hij is gegaan in het geloof, dat een betere toekomst hem wacht.
J.H. Neijens
38
