uur, halfeen stond er dan op de rol, maar hij liet zich absoluut
niet haasten, en zo werd het meer dan eens twee, drie uur.
iemand, die mokkend uren op de gang moest wachten, kon ooit
het gevod krijgen, dat zijn zaak bij gebrek aan tijd werd afgeraf
feld. Of het nou tien of drie uur was, hij kreeg het volle pond. Ik,
ie moe, hongerig en daardoor met een minimum aan plichts
besef achter de perstafel zat, ik heb heel wat momenten van groot
ongeduld gekend in die zaal. Zo niet mr. Vink, die althans uiter-
nooit Zljn goede humeur leek te verliezen. Hij zat daar met het
kussentje in de rug op de harde ongemakkelijke zetel, het doosje
dropjes voor zich op de groene tafel, en hij bleef ondanks het
vorderen der uren vriendelijk en vol geduld.
Hij wist de mensen op hun gemak te stellen, begreep en luisterde
het de verdachten in hun waarde. Hinderlijk tutoyeren was er bij
hem niet bij. Hij leefde ook mee met de mensen. Ik herinner me,
oe een collega-journalist anders dan bij het Haarlems
Dagblad gebruikelijk de naam van een (bekende) verdachte in
zijn krant zette en hoe mr. Vink me de volgende dag vertelde dat
hij daar kapot van was, er niet van had kunnen slapen.
Ontelbare mensen moet hij voor zich hebben zien verschijnen.
De meesten „voor eens en nooit weer', sommigen voor de
zoveelste keer. Al was het soms met een vermoeide zucht, mr.
Vink was altijd bereid ze nóg een kans te geven. Hij had zo zijn
eigen methodes. Stelde bijvoorbeeld een zaak een halfjaar uit om
eens te zien wat er dan van de goede voornemens gebleken was.
n hij was de eerste om het wisselend succes daarvan te beseffen
maar je zag hem altijd weer oprecht hopen, dat het nu goed zou
uitpakken.
Er waren een paar dingen, waarbij hij rood kon aanlopen van
boosheid. Onbeleefd ginnegappen, kauwgommend gedoe van
verdachten tegenover hem vond hij afschuwelijk. Agressie
verfoeide hij. Hij zat de rechtbank voor in de zaak tegen de Pales
tijnse vliegtuigkapers op Schiphol. Een wapenfeit in zijn carrière?
geloof het met, ik had meer de indruk, dat hij er ver vanaf stond
en met werkelijk met de twee verdachten kon praten.
Ongetwijfeld voelde hij zich het meest op zijn gemak als politie
rechter. Dan kon hij ongestoord met de mensen praten en ook
444
