In april trok het Bloemencor
so door de binnenstad op
weg naar de bollenstreek.
plaatsen waar die vernield of verdwenen was - en dat was een
hele overwinning, want de dienst had nog niet lang geleden ge
zworen geen boom meer in de buurt te willen planten, omdat er
zoveel werd vernield de reiniging haalde grof vuil op, en in twee
dagen - met een schema van een één-kant-van-de-straat-parke-
ren - werden alle goten mechanisch geveegd.
Het hielp. De Roos was schoon. Zou het er schoon blijven? Want
je kon niet elke maand zo'n actie ondernemen. De tijd zal het
moeten leren, maar de eerste reacties waren niet ongunstig. In
andere wijken van de stad is de actie, zij het minder grootscheeps,
herhaald en het plan bestaat jaarlijks een 'veegactie'-plan op te
stellen.
35 Jaar na de oorlog Kort na 1945 wilde iedere Nederlander de oorlog graag vergeten.
De verschrikkingen van vervolging en ontbering, de onvrijheid,
lagen nog zo vers in het geheugen dat de aandacht werd gericht
op andere zaken: de wederopbouw, het op gang brengen van het
maatschappelijke leven, de voorbereiding op een nieuwe wel
vaart, zeker toen de problemen met Indonesië waren opgelost.
Aan het eind van de jaren zeventig kwam daar een kentering in. Er
kwam een nieuwe bezinning op het begrip 'vrijheid', voorat in
verband met ontwikkelingen in de zogenaamde 'Derde Wereld', in
ons land kwam de discussie los over de inhoud van onze parle
mentaire democratie, de inspraak van bewoners stond soms
haaks op de mogelijkheden tot een besluitvaardig bestuur, de
welvaart stagneerde. Latere generaties zullen moeten beoordelen
welke volgorde en welk gewicht aan die verschijnselen moeten
worden toegekend.
208
