Necrologieën
Leonardus Derk van den
Berg
26 december 1917-
19 december 1986
Op 19 december 1986, een week voor zijn negenenzes
tigste verjaardag, overleed Leonardus Derk van den
Berg aan een hartstilstand. Zomaar, thuis, terwijl hij
doende was met zijn dagelijkse bezigheden als gepen
sioneerd man. Voor de mensen die hem kenden is het
nauwelijks voor te stellen dat hij er niet meer is, even
onvoorstelbaar als het omvallen van een eik. Want wie
kent hem niet als die 'boom van een vent', met zijn
wortels diep in de grond van 'zijn' Haarlem, de stad
waar hij geboren en getogen is. Je ziet hem nog lopen
in zijn groene loden jas, met stappen waaraan te zien
is dat zijn lenige gang van vroeger het heeft moeten
afleggen tegen zijn forse postuur van nu. Wat bedacht
zaam ook en ietwat zorgelijk kijkend, maar daarnaast
de vele bekenden joviaal groetend met zijn sonore ge
luid en brede armzwaai.
Overleden aan een hartstilstand. Dat warme hart, dat
groot was in zijn zorg voor de medemens, in het mee
leven en mee-lijden en helpen waar nodig en als het
maar even mogelijk was; klein echter waar hij zich
afhankelijk wist van de genade van zijn God en Vader.
Hij wilde leven en werken in geloof, hoop en liefde,
zoals Jezus^Christus dat heeft voorgeleefd. Van die
liefde getuigt ook de tekst uit het Johannes-evangelie
boven het overlijdensbericht, die spreekt over het nieu
we, het opnieuw gegeven, gebod elkaar lief te hebben.
Aan de uitwerking van die opgaaf kleven bij ons vele
gebreken, dat wist ook Leo maar al te goed, maar toch
bleef hij in het licht van die liefde een samenleving zien
met zorg voor elkaar, zonder bemoeizucht, de ander
de ruimte latend die hij nodig had. Zichzelf echter
gebonden wetend aan het christelijk uitgangspunt en
aan de soms noodzakelijke grenzen.
Hij groeide op als middelste in een gezin van drie
zoons, met ouders die hun kinderen zoveel mogelijk
scholing wilden meegeven. Dat was in die tijd niet zo
vanzelfsprekend en hij is zijn ouders daarvoor dan ook
253