hoogst dankbaar geweest. Zo kreeg hij de gelegenheid
na de lagere school de hbs te volgen. Maar zelfs met
dat diploma op zak was het in de crisistijd niet makke
lijk aan de slag te komen. Hij was niet bang om vuile
handen te krijgen en pakte het werk aan dat er wèl
was: bollen pellen. Bij de firma waar hij werkte kreeg
hij later de gelegenheid de boekhouding te doen. Om
zich daarin verder te bekwamen haalde hij 's avonds
het boekhouddiploma.
De oorlog deed het bedrijf echter de das om en Leo
moest uitzien naar iets anders. In die tijd kende hij
Bep Kreijger al en hij kon komen werken bij het trans
portbedrijf van haar vader. Daar leerde hij de knepen
van het cargadoorsbedrijf: vracht wegbrengen graag,
maar ook zorgen voor een vracht terug. In de oorlogs
jaren was dat niet zo eenvoudig, maar na de oorlog
kreeg hij volop de gelegenheid internationale transpor
ten te organiseren.
Van huis uit kerkelijk Nederlands Hervormd en po
litiek van Christelijke Historische signatuur besloot hij
toch met Bep, met wie hij in 1942 trouwde, mee te
gaan naar de Gereformeerde Kerk en zijn politieke
ideeën vond hij terug in de beginselen van de Anti Re
volutionaire Partij. Hij werd lid en bestuurslid van een
kiesvereniging en met de drang van Leo naar actie rol
de hij al gauw in andere bestuursfuncties in breder
verband.
Dat mondde uit in het raadslidmaatschap van de ge
meente Haarlem: op 1 september 1965 werd hij als
zodanig voor de Protestants Christelijke Groepering
geïnstalleerd. Hij kreeg zitting in tal van commissies
van advies en bijstand, waarvan die op sociaal gebied
en op het terrein van maatschappelijk werk zijn bijzon
dere aandacht hadden.
In december 1972, halverwege de zittingsperiode,
werd hij, omdat mijn vader, D. A. J. Spek, afscheid
nam, zijn opvolger als wethouder. Dat betekende dat
hij de portefeuilles van financiën en van sociale zaken
ging beheren. Maar Leo was geen man van financiële
lange-termijnplanning; de in hem borrelende daden
drang was gericht op het direct helpen van mensen:
bejaarden, daklozen, buitenlandersHoe konden ze
op korte termijn en zo goed mogelijk geholpen worden.
Voor de talrijke instellingen voor maatschappelijk
werk bleek coördinatie nodig en de commissie die hier
voor in het leven werd geroepen droeg zijn naam: de
commissie-Van den Berg.
