ke belichaming van het begrip 'jazz' was - ook voor die
leken die geen flauw benul van muziek bezitten. Brink
ademde jazz, praatte jazz en leefde jazz, zoals Cees
Buddingh in Dordrecht een spel met woorden speelde.
Het hoogtepunt in zijn carrière is Ruud Brink misge
lopen. Nadat hij vijf achtereenvolgende jaren was ge
nomineerd voor de belangrijkste jazzprijs in ons land,
zou hem medio juli tijdens het North Sea Jazz Festival de
Bird Award overhandigd worden. Achter de schermen
ritselde organisator Paul Ackter er al lustig op los om
Brink in het zonnetje te zetten. Stan Getz - Brinks grote
Amerikaanse voorbeeld - zou de uitreiking verrichten
en samen met Rudi optreden.
Twee weken voor zijn dood zag het er nog naar uit dat
Ruud North Sea had kunnen halen, door oppassend te
leven, zich veel rust te gunnen en in Den Haag vlak bij
het Congresgebouw een hotelkamer te nemen. Totdat
de situatie verslechterde en het eerst intimi en vervolgens
Ruud zelf duidelijk werd dat de coda van zijn rusteloze
leven door een andere rietblazer was ingezet. Getz belde
een week voor Ruuds overlijden nog naar het zieken
huis - met een hartelijk gemeende berisping die Ruud
toch een riem onder het hart stak.
Brink had veel met Stan Getz gemeen, misschien op zijn
bescheidenheid na. Ruuds mellow tone werd geroemd
en voortdurend vergeleken met die van Stan Getz en
Zoot Sims. De Haarlemmer werkte tijdens zijn lange
carrière met de Diamonds, Ted Powder, Rob Pronk,
Cees Slinger, Boy Edgar, The Skymasters, Ray Kaart,
Ray Charles, Greetje Kauffeld, Fred Leeflang en een
keur van Franse en Amerikaanse musici. Als begeleider
van zangeressen stond Brink op een zeer hoog niveau.
Hij opereerde ook enige jaren als docent aan het Konink
lijk Conservatorium in Den Haag.
Zo'n vijf weken voor zijn verscheiden heb ik Brink nog
twee keer zien en horen optreden. In de Haarlemse Jazz
Club zag een gloednieuw kwintet het levenslicht. Ruud
had niet veel kracht, maar zijn toon was er niet minder
om. Co-leader Fred Leeflang ontzag hem en zichzelf
teneinde het beste in zijn collega naar boven te halen.
Brink ademde door zijn mondstuk en blies met de ge
schakeerde kleuren van een natgeregend, herfstig bos.
Lyrisch tot en met, en zeer geconcentreerd. Een week
later stond hij op een jazzfestivalletje in Bloemendaal -
ziek, verzwakt, maar niet in 't minst geknakt.
Brink was zeer geliefd - ook en vooral bij collegae. Zij
bereidden hem een surprise-huldiging toen hij Abraham
2T5