ke belichaming van het begrip 'jazz' was - ook voor die leken die geen flauw benul van muziek bezitten. Brink ademde jazz, praatte jazz en leefde jazz, zoals Cees Buddingh in Dordrecht een spel met woorden speelde. Het hoogtepunt in zijn carrière is Ruud Brink misge lopen. Nadat hij vijf achtereenvolgende jaren was ge nomineerd voor de belangrijkste jazzprijs in ons land, zou hem medio juli tijdens het North Sea Jazz Festival de Bird Award overhandigd worden. Achter de schermen ritselde organisator Paul Ackter er al lustig op los om Brink in het zonnetje te zetten. Stan Getz - Brinks grote Amerikaanse voorbeeld - zou de uitreiking verrichten en samen met Rudi optreden. Twee weken voor zijn dood zag het er nog naar uit dat Ruud North Sea had kunnen halen, door oppassend te leven, zich veel rust te gunnen en in Den Haag vlak bij het Congresgebouw een hotelkamer te nemen. Totdat de situatie verslechterde en het eerst intimi en vervolgens Ruud zelf duidelijk werd dat de coda van zijn rusteloze leven door een andere rietblazer was ingezet. Getz belde een week voor Ruuds overlijden nog naar het zieken huis - met een hartelijk gemeende berisping die Ruud toch een riem onder het hart stak. Brink had veel met Stan Getz gemeen, misschien op zijn bescheidenheid na. Ruuds mellow tone werd geroemd en voortdurend vergeleken met die van Stan Getz en Zoot Sims. De Haarlemmer werkte tijdens zijn lange carrière met de Diamonds, Ted Powder, Rob Pronk, Cees Slinger, Boy Edgar, The Skymasters, Ray Kaart, Ray Charles, Greetje Kauffeld, Fred Leeflang en een keur van Franse en Amerikaanse musici. Als begeleider van zangeressen stond Brink op een zeer hoog niveau. Hij opereerde ook enige jaren als docent aan het Konink lijk Conservatorium in Den Haag. Zo'n vijf weken voor zijn verscheiden heb ik Brink nog twee keer zien en horen optreden. In de Haarlemse Jazz Club zag een gloednieuw kwintet het levenslicht. Ruud had niet veel kracht, maar zijn toon was er niet minder om. Co-leader Fred Leeflang ontzag hem en zichzelf teneinde het beste in zijn collega naar boven te halen. Brink ademde door zijn mondstuk en blies met de ge schakeerde kleuren van een natgeregend, herfstig bos. Lyrisch tot en met, en zeer geconcentreerd. Een week later stond hij op een jazzfestivalletje in Bloemendaal - ziek, verzwakt, maar niet in 't minst geknakt. Brink was zeer geliefd - ook en vooral bij collegae. Zij bereidden hem een surprise-huldiging toen hij Abraham 2T5

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

Jaarverslagen en Jaarboeken Vereniging Haerlem | 1990 | | pagina 217