deze plattelandsgemeente naar Zaanstad soepel te laten
verlopen. Aan die opdracht heeft Happé niet geheel vol
daan. Eenmaal geïnstalleerd zag hij al spoedig de redelijk
heid in van het verlangen van zijn nieuwe gemeentenaren
één gemeente met Krommenie te vormen. Toen duidelijk
werd dat dit geen haalbare kaart was, heeft hij er alles aan
gedaan Assendelft met een zo sterk mogelijke eigenheid
Zaanstad te laten binnengaan.
In het sociaal-culturele vlak ontplooide hij grote activiteit:
een kleuterschool, een peuterklas, nieuwe instrumenten
voor de harmonie, een zwembad: het is maar een greep uit
een krap vierjarige ambtsperiode.
Helaas heeft Wim Happé geen echt gelukkige oude dag ge
kend. In Assendelft vereenzaamde hij, wat zeker ook moet
worden toegeschreven aan zijn introverte aard. Zijn laatste
jaren sleet hij in een verpleeghuis in Zandvoort. En hoewel
zijn huwelijk met Rietje van der Horst als zeer gelukkig
kan worden beschouwd, hebben degenen die hem hebben
gekend de indruk dat hij het tragische verlies van zijn eerste
echtgenote, Carry van Dam. die als joodse bij een razzia
door de Duitsers werd opgepakt en nimmer terugkeerde,
nooit helemaal heeft verwerkt. Willem Frederik Happé
stierf op 15 maart 1993, 84 jaar oud.
Ron Hooglugt Donderdag 15 april stond ik met een groep raadsleden,
6 april 1946-15 april 1993 ambtenaren en andersoortige deskundigen bij het stadhuis
voor een trip langs enkele nieuwe schouwburgen in den
lande. Ineens waaide het bericht door het gezelschap: de
hoofdbode is dood. Vanmorgen vroeg. Plotseling. Op zo'n
moment gaat er een vlaag herinneringen door je heen. Ron
Hooglugt gestorven! Hij was het visitekaartje van het stad
huis, niet in een elitaire betekenis, wel in de representatie
van het gemeentehuis: hoffelijk, niet dominant, wel na
drukkelijk aanwezig als de situatie hem daartoe dwong.
Ron Hooglugt werd 6 april 1946 te Haarlem geboren. Van
uit het bouwbedrijl van zijn vader stapte hij per 15 maart
1971 over naar het stadhuis. Feitelijk zou dat per 1 april
geschieden, maar die datum geriefde hem niet. Hij wilde
serieus genomen worden! Zelf was hij ook de ernst zelve,
waar het zijn functioneren betrof, zij het dat hij een onder
huidse humor hanteerde door met een glimlach de dingen
en vooral de mensen betrekkelijk te maken.
Meteen al ontpopte Ron Hooglugt zich als een bode, die
246
JOOP H. BARTMAN
