Na het plan-Enschedé was er geen zicht op ander werk we
gens de naderende economische crisis. Daarentegen waren
er wel mogelijkheden in Nederlands Indië, want bij de afde
ling Landsgebouwen van het Gouvernement aldaar kon een
architect worden geplaatst. Breuning schreef een sollicitatie
aan het Ministerie van Koloniën en kreeg de benoeming.
Alvorens de reis te ondernemen trouwde hij 14 januari 1928
te Rijswijk met zijn Antoinette. De beslissing om naar dat
verre gebiedsdeel te gaan werd beïnvloed door de verhalen
van vader Max en door de herinneringen die de jonge vrouw
aan haar verblijf te Semarang waren bijgebleven.
In februari van datzelfde jaar stapte het echtpaar aan boord.
Al direct na de ontscheping werd een tocht door oud-Batavia
ondernomen. Het viel Hubert op dat er in aanleg sprake is
van een typisch Hollandse stad. Dit aspect wekte zijn inte
resse en hij nam zich voor een studie van de ontwikkelings
geschiedenis te maken. De eerste vestiging in Batavia
duurde zeven jaren. Hier was Breuning onder andere waar
nemend directeur van de dienst Stadsontwikkeling en
Volkshuisvesting. Hij ontwierp er een bestemmingsplan
voor het Koningsplein, tegenwoordig bekend als Merdeka-
plein, van Djakarta. Tot de plaatsen waar werd gewoond,
moet ook Bandoeng worden gerekend. De daar per 1 juli
1940 toegewezen betrekking was die van hoofd der afdeling
Landsgebouwen, verbonden aan het desbetreffende departe
ment waaronder die sector ressorteerde.
Talrijk zijn de gebouwen die Hubert op zijn tekenplank liet
ontstaan en die werden uitgevoerd, zoals ambtswoningen,
volkshuisvestingsprojecten, postkantoren, scholen, zieken
huizen en een slachthuis. Er moeten in het huidige Indonesië
nog heel wat werken van hem gevonden kunnen worden.
Wellicht zou dit aantal aanmerkelijk groter zijn geweest,
wanneer niet onverwacht tot terugkeer naar het vaderland
moest worden besloten. Breuning liep namelijk een licha
melijke aandoening op die hem danig verzwakte. Ultimo
april 1947 werd hij wegens lichamelijke ongeschiktheid eer
vol ontslagen. Dat tijdstip werd evenwel niet afgewacht,
want de repatriëring vond al plaats medio 1946. De reden
moet worden toegeschreven aan de politieke spanning, ont
staan door het optreden van Soekarno. Onze regering zag
hierin aanleiding per 7 juni 1946 de staat van beleg over
Java af te kondigen. Toen deze ingenieur op het eind van
dezelfde maand de macht greep, was de toestand extra kri
tiek geworden. Dit vooruitzicht was voor veel Nederlanders
een motief de Gordel van Smaragd de rug toe te keren.
Het gezin verkreeg tijdelijk onderdak bij de jongste broer,
229
