'Hij kon geweldig kwaad worden, als hij zijn woede voelde aankomen sloot
hij eerst de ramen en ging pas daarna met een bulderende stem tekeer. En
hij bood een angstwekkende aanblik.' Toch mocht hij deze leraar graag.
Geliefd was ook leraar Frans dr. J.R.H. de Smidt. Wieb Dorsman:
'De heer De Smidt was een man met artistieke gaven. Hij trad op
schoolfeesten op als sneltekenaar en zijn bordtekening van Sinterklaas
op 5 december was terecht beroemd. Maar bovenal had de klassieke
muziek zijn grote liefde. Eigenaardig vond ik het, en dat vind ik nu
nog, dat hij eens voor ons, eerste- of tweede-klassers, tot de volgende
ontboezeming kwam. Eigenlijk had hij, zo vertelde hij, musicus willen
worden, maar zijn ouders hadden, gezien het onzekere bestaan dat zij
bij het kiezen van dat beroep voorzagen, hem dit sterk afgeraden. Dat
had hem toentertijd erg gespeten en toen had hij maar voor het
onderwijs gekozen, "maar", zei hij, 'als ik weer zou moeten kiezen,
werd ik toch weer leraar. Dat is", besloot hij verrassend, "de tragedie
van mijn leven."
Riet Sperwer:
'Jeugdconcerten onverbrekelijk verbonden hiermee mijn Franse
leraar dr. De SmidtEntrée interdite, défense de fumer, de eerste
uitdrukkingen van de lange lijst, ijverig uit het hoofd geleerd in lang
vervlogen tijden. Als je 't niet meer weet zeg je maar: "Parfaitement,
monsieur". Wie herinnert zich niet deze raad ontvangen te hebben
vlak voor het toen zo belangrijke mondeling?'
Ben Leeftink herinnert zich dat De Smidt de supervisie over de jongens-
wc's had, die door hem waren omgedoopt tot de parfumerie.
De scheikundeleraar dr. ir. M.J. van Tussenbroek is vooral onsterfelijk
geworden door zijn stopwoordje 'ist niet', dat Duco Mees in één lesuur van
vijftig minuten 48 maal turfde. Henk Mommers herinnert zich dat Van
Tussenbroek met zijn rechterhand formules op het bord schreef 'om ze met
de linker net zo snel weer uit te vegen, waarbij hij van zijn optimisme blijk
gaf door te vragen; 'Begrepen?', zonder antwoord te verwachten.
Frans Manden herinnert zich het volgende incident:
'Onze scheikundeleraar Van Tussenbroek haatte piepende banken.
Dus vooral stilzitten in de in amfitheatervorm opgestelde banken.
Piepte je voor de derde keer, dan stond je op de gang. In de pauze
liepen we met een groepje over de Botermarkt, met onder anderen Edy
Haerlem Jaarboek 1997
