ject worden gehangen, een toverachtig kastje waarin na een druk op een
knop bij gedempt licht twee samengestelde vogelskeletjes een rondedansje
maken met in hun klauwtjes elk een kaasvlaggetje.
Zijn begrafenis groeide uit tot een happening. De beschilderde kist, ge
tooid met een visnet, werd op een open vrachtauto naar het kerkhof gere
den, twee wapperende zwarte vlaggen aan weerszij; Emmy en één van zijn
drie zonen in de cabine. Honderden mensen wachtten hem daar op en al
gauw was de opgestelde kist bedolven onder de bloemen. Verscheidene
vrienden hielden een geïnspireerde toespraak. Tot slot zong een oude
-226- vriend een lied, eerst aarzelend, maar dan uit volle borst, op de wijze van
een zeemansballade, begeleid door de melancholieke klanken van een
trekharmonica, met als refrein:
'Vaarwel Frans Verpoorten Ouwe Gabber
Vaarwel Frans Verpoorten goeie vrind
Nu dat je dood bent
Wil ik je zeggen
Hoe verschrikkelijk goed ik je vind'
Waarna een spontaan applaus losbarstte.
(Foto Frans Verpoorten: Frans Verpoorten jr.)
Haerlem Jaarboek 1997
THEO MULDER
