deelneemt aan de herdenking van de Februaristaking in Amsterdam.
De verhoudingen in de raad lagen niet altijd gemakkelijk. De pvda
regeerde toen de stad als echte regenten en beschouwde de cpn als een
lastige luis in de pels die hard moest worden aangepakt zeker als het
tegen de verkiezingen aanliep. Dat was Rie Spakman een doorn in het
oog en meer dan eens confronteerde zij de sociaaldemocraten met gepe
perde kritiek die dat moeilijk konden verdragen. Tijdens een begrotings
behandeling in november werd zij zo woedend vanwege de vijandige
schimpscheuten van een pvDA-wethouder tegen haar dat zij haar gebit
stuk beet. Het liep tegen vijven en de avondvergadering stond voor de -371-
deur, waarin zij als fractievoorzitter van de cpn op het college moest ant
woorden. Goede raad was duur, maar gelukkig woonde tegenover haar
in de Damaststraat een tandtechnicus. Deze slaagde erin om met vereen
de krachten een noodgebit voor Rie te maken. Zij mocht wel praten maar
niet eten met dat gebit. Zij kon toen 's avonds, met een hongerige maag,
toch nog haar belager stevig van repliek dienen en de begrotingsbehan
deling afmaken.
Toen de zetel van de cpn in gevaar kwam bij de verkiezingen in 1978
organiseerde een steuncomité de aktie hou rie in de raad. Menig werk
nemer van de gemeente Haarlem, welzijnswerk en woningbouwcorpora
tie heeft toen op de CPN-er Rie Spakman gestemd, die vervolgens met ge
mak haar zetel behield.
Bij haar afscheid in de raad op 21 februari 1979 prees burgemeester
J. Reehorst haar 'als een geweldige gemeentebestuurster'. De nestor van
de raad, de sociaaldemocraat Jan
de Bruyn, heeft haar toen een
gravure aangeboden getiteld: De
woede van het kaas en brood
volk voor het stadhuis van Haar
lem in 1492. Dit toepasselijke
geschenk beschouwde zij als een,
zij het wat late, publieke erken
ning van haar werk als voor
vechtster van de belangen van
'de werkende klasse' in Haarlem.
Na de fusie van de psp, cpn en
ppr tot Groen Links in 1989 bleef
zij bestuur en fractie, gevraagd en
ongevraagd, adviseren. Haar kri
tische mening deed er altijd toe.
Rie Spakman is tot haar dood de
necrologieën
