vanuit een ideële instelling: alleen zo konden concerten van voor 1900 zo
exact mogelijk tot leven worden geroepen. De juiste muziek op de juiste
vleugel. Hij wilde daar zelf de hand in hebben en reisde op verzoek mee.
De 'baas' zelf dook ook op als pianisten van naam hem verzochten om
zelf hun concertvleugel te stemmen. Rechterhand Frank Bonarius: 'Het
ging dan om het zogeheten Genadeloze Toucher. Frans stemde de piano
dan met een zeer harde aanslag. Het instrument stond dan, pang, op
scherp.'
Andriessen was een aimabel en eigenzinnig mens. Een man die door
zijn communicatieve vermogen duizenden contacten had en zo n 22, 23 255—
mensen rond zich verzamelde, die allen gespecialiseerd werk konden
leveren. Bonarius: 'Frans had nogal dikke vingers en kon daardoor zelf
bepaalde handelingen niet goed verrichten. Maar hij kon wel als geen
ander overbrengen hoe hij wenste te werken. We zijn kapot van zijn on
verwachte dood. Het klinkt pathetisch, maar we leven hier verder in de
wetenschap dat hij in ons vakmensen achterlaat.'
Wie bij Andriessen voor een bepaalde gelegenheid een vleugel huurde,
kon er zeker van zijn dat het instrument de juiste stemming had. Frans
Willem wilde altijd weten wie erop zou spelen, want soms vereiste dat
een bepaalde manier van stemmen. Hij was in de ogen van velen ook niet
zo zakelijk als de meesten van zijn vakbroeders. In Haarlem en omgeving
is een driehonderdtal instrumenten langdurig ondergebracht bij 'peetou
ders', verhuurd dus. In het verlengde van de zaak aan de Botermarkt
functioneert een onzichtbaar museum van gerenoveerde, karaktervolle
toetsinstrumenten bij de mensen thuis. De meester kende zijn cliënten bij
de gratie van de piano die hij hen ooit geleverd had. Toen hij eens op een
avond bij een bezoek aan een voorstelling in de Toneelschuur hartelijk
door een man werd aangesproken, begreep Andriessen pas wie deze was,
nadat hij hem vertelde welke piano Andriessen hem had verkocht.
Dat niet zo zakelijk zijn is menigeen tot voordeel geweest. Enkele
jaren geleden wilde het bestuur van het hit (Haarlems Interscholair
Toernooi) voor een eindpresentatie van scholieren een vleugel bij hem
huren. Het totale huurbedrag bleek het budget van de HiT-organisatie
verre te boven te gaan. Toen geopperd werd dan maar een gewone piano
te huren, besliste Frans Andriessen anders. Hij bracht de gestemde vleu
gel en over geld werd niet meer gepraat. Het laatste woord had Andries
sen: 'Er moet gewoon een goed instrument staan.'
In 1992 leverde hij historische instrumenten aan Holland Village nabij
Nagasaki. Nog twee jaar terug lanceerde hij een op kinderhanden ge
bouwd klavier. Hij liep al langer met dat idee rond, maar kon daarvoor
bij pianodocenten nauwelijks gehoor vinden. Tot hij Marcel Baudet uit
NECROLOGIEËN
