dat het hem uiteindelijk toch gelukt was om binnen te komen, zodat hij
zijn recensie kon gaan schrijven. Van der Mije knikt bedachtzaam. In zijn
hoofd had zich inmiddels het Salomonsoordeel gevormd en hij ant
woordde: 'Ja, juist. Volgens de nachtwaker was de deur op slot. U vond
dat hij klemde... misschien bent u sterker dan u denkt. Ik dacht al, force
ren, nee, zoiets komt niet bij u op. Nu u weet hoe de zaak in elkaar steekt,
zal zoiets vast niet meer gebeuren. Hoe gaat het verder met u?' En dan
volgde een kort ontspannen gesprek, waarin de persoonlijke belangstel
ling van de directeur centraal stond.
Wie nog laat in de middag op krant aan het werk was, kon Van der
Mije de redactie op zien wandelen. In licht gebogen houding placht de
courantier dan richting redactie buitenland te lopen, op zoek naar Le
Monde van die dag. 'Goede middag heren, mag ik deze meenemen?' Dat
mocht. Maar soms mocht het ook niet. Dan was er een redacteur die nog
een belangwekkend achtergrondartikel wilde doornemen. 'Ach, natuur
lijk, uiteraard,' riposteerde Van der Mije dan. Dan was er sprake van een
besmuikte hilariteit aan de burelen: de baas getrotseerd. Maar het was
altijd een spel en de krant bleef wel bewaard voor de baas. Zijn reacties
waren door zijn taalgebruik dikwijls van een aangename, puntige scherp
te. Hij liet zich niets op de mouw spelden. Als hij dan de volgende dag
weer bij de redactie buitenland verscheen, informeerde hij fijntjes: 'En,
heeft u het artikel tot u genomen?'
Van der Mije genoot van de krant. Dat genieten was iets vanzelfspre
kends, omdat die krant ook zijn werkelijke belangstelling genoot. Er
waren er die in de uitgever-directeur een 'gemankeerde hoofdredacteur'
zagen, omdat hij in tijden van hectische deadlines hielp zijn krant voor
op te laten lopen. Toen de recent overleden Alfred Heineken werd
bevrijd uit zijn gijzeling in een loods op het rommelige bedrijventerrein
De Heining nabij Halfweg, liet Van der Mije zich van minuut tot minuut
op de hoogte houden en stelde hij het ter perse gaan langer uit dan welke
redacteur ook voor mogelijk hield. Nood breekt wetten, vond de uitgever.
Als je het nieuws heet van de naald kunt brengen, dan moet dat.
De laatste jaren van zijn leven was Van der Mije genoodzaakt door te
brengen in het verpleeghuis Boerhaave. Een ernstige knak in zijn licha
melijke gezondheid noopte hem zijn leven te slijten op een wijze die hem
als altijd actief en levendig mens tegen stond. Toch bleef hij zijn brede
belangstelling in de wereld daarbuiten houden. Belangstelling in vooral
ook cultuur. In de recreatiezaal van Boerhaave repeteert een of meer
avonden per week de Letterlievende Vereniging J.J. Cremer. Cees van der
Mije was een vaste gast op die avonden en als het gekozen toneelstuk
hem aanstond, dan volgde hij het repetitieproces met intense belangstel-
Haerlem Jaarboek 2002
