De fractie van de PvdA had eens een ziek fractielid, die bij belangrijk
geachte stemmingen in de raad met een auto thuis werd opgehaald om
een stem uit te brengen. Dat vond Jan onnodig. Dan trok hij zich wel
terug en waren de stemverhoudingen in de raad weer gelijk.
Het scheiden van verantwoordelijkheden was voor Jan Rodink een
vanzelfsprekende zaak. Toen hij ging werken bij de Vereniging van
Scholen met de Bijbel, trok hij zich als raadslid terug uit de commissie
onderwijs. Vanuit de raad gekozen is Jan ook jarenlang lid geweest van
het College van Regenten van het Elisabeth Gasthuis. Nooit sprak hij
daarover in zijn eigen fractie. Immers het Elisabeth Gasthuis was een
algemeen ziekenhuis en daarmee een concurrent van het protestants-
christelijke Diaconessenhuis en de rooms-katholieke Deo. Jaarlijks reik
te hij op geheel eigen wijze de diploma's uit aan de voor hun examen
geslaagde kersverse verpleegkundigen.
Jan Rodink combineerde een sociaal-progressieve overtuiging met een
zeker cultuurconservatisme. Hij kon op sociale zaken de sociaal-demo
craten en andere partijen links passeren maar was tegelijkertijd zeer
terughoudend in stedenbouwkundige ingrepen in de stad en zeker in het
historische centrum.
Jan kon zich zeer goed inleven in narigheid en ellende van mensen, die
in de knel waren gekomen. Hij zag deze mensen als slachtoffers 'van
maatschappelijk onrecht maar soms ook als slachtoffer van zichzelf of
een combinatie van beiden. Met een niet aflatende energie zette hij zich
voor mensen in maar kon daarbij ook hard zijn als dat in zijn ogen moest
De stelling dat hulpverlening alleen zin heeft als de hulpvrager gemoti
veerd is, ging er bij Jan Rodink niet in. Desnoods moest je mensen bij hun
nekvel grijpen of ze dat nu leuk vinden of niet, was eerder zijn parool.
Jan was niet alleen een markante maar ook een complexe persoon
lijkheid. Achter zijn bulderende stem zat niet alleen een warm kloppend
hart maar streden tevens verschillende karakters om aandacht. Jan was
een man, die hield van een zekere etiquette in omgangsvormen en kan
ook om andere redenen zeker getypeerd worden als een bestuurlijke
regent maar hij was tegelijkertijd een onruststoker, die de provocatie niet
schuwde. Hij was regent en provo onder een dak.
De laatste jaren in Jan Rodinks leven moeten turbulent geweest zijn.
Ik heb wel eens de indruk gekregen dat de jaren zestig bij Jan pas zo'n
tien jaar geleden voluit zijn aangeland. Veranderingen in zijn persoonlijk
leven, het vertrek uit de Hervormde Kerk en zijn afstand nemen van de
partij, het cda, die hij toch zo lang in de gemeenteraad van Haarlem, had
vertegenwoordigd. Hij hervond zijn kerkelijke thuishaven bij de Eglise
Wallonique (Waalse Kerk) waar hij met zijn niet aflatende werkkracht
Haerlem Jaarboek 2002
