voor banen en politieke functies, maar die ambieerde hij niet. Hij noem
de zich een vrijgestelde om sociaal werk te doen. Hij ging de publieke
zaak, of beter: publieke zaken, dienen met dezelfde betrokkenheid, in
spanning en inzet als hij voorheen bij zijn eigen bedrijf had gedaan. Dat
deed hij bewust geheel belangeloos. Zo werden zijn dagen en avonden
gevuld met nog een aantal bestuurslidmaatschappen zoals het Rode Kruis
en het epilepsiecentrum 'Meer en Bosch', waar hij gedurende een aantal
jaren wel enige volle dagen per week aan wijdde. In deze periode is het
nieuwe ziekenhuis 'de Cruquiushoeve' tot stand gekomen. Een gebeurte
nis, waarover hij zich zeer heeft verheugd. —207-
Franken was in deze besturen bijna steeds voorzitter. Dat zat er - zoals
in de Rotarian van april 2003 staat vermeld - kennelijk van nature in. Hij
bereidde zich altijd consciëntieus voor, prepareerde degelijk zijn spee
ches en kon dan met kennis van zaken een vergadering meekrijgen. Zijn
kracht lag in het mondelinge debat, waar hij voor ieders inbreng aan
dacht had. Het gaf - niet alleen hem - voldoening, dat hij voor al deze
publieke activiteiten is benoemd tot Officier in de Orde van Oranje
Nassau.
Ab Franken heeft tot op een zeer hoge leeftijd genoten van het lid
maatschap van de Rotary Club Haarlem. Hij was meer dan 50 jaar lid van
deze club en bekleedde nog vóór zijn vijftigste jaar een jaar lang de func
tie van gouverneur van een van de toen drie districten in de Nederlandse
Rotary-organisatie. Hij vond in Rotary veel vrienden en ook zijn echtge
note Catharina Gerharda (To) Weijland (1909-1995) was in dit gezelschap
een graag geziene persoon.
Ab had een gelukkig huwelijk en stak dat niet onder stoelen of ban
ken. Korte tijd na het overlijden van zijn echtgenote verhuisde Ab naar
het bejaardencentrum 'Het Overbos'. Ook daar hield hij vast aan de pro
testantse ethiek, die hem zijn leven lang tot richtsnoer was geweest:
soberheid, ijver, zelftucht en een open oog voor de medemens. Hij nam
nog enige tijd actief deel aan de cliëntenraad en sprong op onopvallende
wijze gehandicapte huisgenoten bij. Toch was het leven voor hem toen
eigenlijk voorbij. Hij beperkte zijn contacten naar buiten tot de kinderen
en de Rotary. Van 'zijn' club nam hij op 18 december 2002 met een spon
tane speech afscheid. In februari 2003 ging zijn gezondheid plotseling snel
achteruit en helder tot op het laatste toe, vond hij het genoeg. Hij was
dankbaar voor zijn leven en, zoals hij zei, 'voor de mensen om mij heen
Velen, waaronder zijn kinderen en kleinkinderen, zijn dankbaar tot die
kring om hem heen te hebben mogen horen.
H. FRANKEN
NECROLOGIEËN
