'Jan Zumbrink, gemoedelijk en kritisch. Kenners en deskundigen pre
zen zijn appeltaart, die Jan met de appels uit zijn tuin, gul kon uitde
len in de vergadering van de tmk. Hij kende elk beeld en kunstwerk
in Haarlem. Hij wist meestal de datum van plaatsing, kunstenaar en
bovendien hoe het werk erbij stond. Bij misstanden vroeg hij op kri
tische toon aandacht voor het werk en bescherming van een cultu
reel erfgoed. Zijn brede belangstelling voor cultuur zag ik bevestigd
door zijn aanwezigheid op verschillende tentoonstellingen, in
Haarlem, Amsterdam maar ook bijvoorbeeld in Utrecht tijdens de
tentoonstelling georganiseerd door Mark Kremer, de Biënnale voor —229—
de Jeugd. En bij allerlei theatervoorstellingen. Jan noemde zich in de
tmk "burgerlid", een burgerlid dat "deskundigen" tot burger verhief.'
Zelf bewaar ik unieke herinneringen aan Jan toen we samen eens naar
Antwerpen togen om daar de bevlogen kunstenaar Panamarenko te inter
viewen. Panamarenko zou in Haarlem komen exposeren en ik wilde
graag een interview met hem in de krant. 'Ik ben daar niet goed in zei
Jan tegen me, 'Doe jij dat maar. Maar als het je niet hindert, vind ik het
wel leuk om mee te gaan.' En zo gingen we samen naar die vreemde
Vlaamse kunstenaar, wereldberoemd, maar verborgen als een schooljon
gen op zijn kamertje in Antwerpen. Jan was me daarbij geweldig tot
steun, want wat wist ik er nou helemaal van.
Jan Zumbrink heeft Haarlem zijn kennis geschonken en velen onder
scheidingsvermogen in de beeldende kunst bijgebracht. Persoonlijk, in de
commissie tmk en zeker via zijn artikelen en kritieken in Haarlems
Dagblad. En de grote schare aan beeldend kunstenaars bij zijn crematie
- zeker niet de minsten onder hen - onderstreepte dat Zumbrink het niet
zelden bij het rechte eind had.
KO VAN LEEUWEN
NECROLOGIEËN
