damse van geboorte, maar honderdvijftig procent Haarlems van hart. Haar naam is voor altijd verbonden aan de Waag Taveerne, die dankzij haar inzet in de jaren zestig van de vorige eeuw uitgroeide tot het vurig kloppend hart van de Nederlandse folkbeweging. Veel vertolkers van het betere Nederlandse lied (Boudewijn de Groot, Lenny Kuhr, Elly en Rikkert en vele anderen) maakten er onder haar leiding hun podiumde buut. En daar bleef het niet bij: de 'rebelse meid' met haar passie voor het gezongen cultureel erfgoed verplichtte in de decennia die volgden ook veel ontluikende feministes aan zich, en sloot haar lange carrière af als de -242- stem van de Nederlandse vrouwenbeweging. Eigenlijk had die gitaar, het instrument waarmee ze zichzelf tijdens haar vele optredens in alle uithoeken van Nederland zo fraai placht te begeleiden, bij dat laatste samenzijn even op de kist moeten liggen, mij merde Haarlems Dagblad-chroniqueur Ko van Leeuwen in zijn terugblik op de plechtigheid. Het zou passend zijn geweest, zeker toen haar lieve lingsnummer 'Door de zee van de tijd' werd gespeeld - het lied dat ook de titel vormt van haar in 2003 verschenen biografie. Ze zong dat lied graag en met veel innerlijke overtuiging. Oók aan het einde van dat onvergetelijke interview, dat ik haar in april 2002 afnam. Een wonderlijk fragmentarisch gesprek was het, alsmaar verder uitlopend omdat de inmiddels naar het Rosa Spierhuis in Laren verhuisde Cobi niet alleen voortdurend werd opgebeld, maar tussendoor ook gezellig koutte met langswippende huisgenoten. En de verslaggeefster als klap op de vuurpijl langdurig de tuin instuurde, omdat de dokter op visite kwam. Enfin, aan het einde van die in mootjes gehakte marathonzitting ging Cobi, zichtbaar dodelijk vermoeid, er nog eens goed voor zitten om de interviewer uit te luiden met haar lievelingslied. A capella gezongen, met dat onmiskenbare, licht vibrerende stemgeluid, loepzuiver en met perfec te dictie - elke lettergreep even helder en verstaanbaar. Het was een imponerende performance, zeker voor een tachtigjarige. Maar waar ze voorgoed mijn hart mee stal, was de complete gedaante verwisseling die ze al zingend onderging. Niet alleen week alle vermoeid heid uit haar gelaat, ook al dat scherpe en kritische - waarop ze zo vaak werd aangesproken - verdween als sneeuw voor de zon. Als uitgewist door de zee van de tijd. Daar zat een heel ander, onweerstaanbaar podiumdier, bezield en vol overgave te doen wat ze het liefste deed: zin gen. Ze wist het zelf ook van die metamorfose, zo blijkt uit haar biografie. Tegen schrijfster Angeline van den Berg die haar levensverhaal vastlegde, verklaarde ze, met al die haar zo kenmerkende driftige hartstocht: 'Ik heb mijn hele leven op het podium gestaan. Ik bén niet gewoon. Als ik op Haerlem Jaarboek 2005

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

Jaarverslagen en Jaarboeken Vereniging Haerlem | 2005 | | pagina 244