het podium sta ben ik iemand anders,
dan pas leef ik.'
Het was de gesel van haar oude
dag dat haar gezondheid haar de
laatste jaren steeds meer in de steek
liet. Ze wilde nog zo graag, maar met
de vermoeidheidsziekte me onder de
leden was optreden - écht leven -
voor haar eigenlijk niet meer aan de
orde. Haar geest bleef echter helder,
en onverminderd kritisch. Ze belde
nog wel eens naar de krant. Zo rond
een uurtje of vijf, half zes, na haar
schoonheidsslaapje. 'En die en die',
vroeg ze dan, nadat ze op verdrietig
verontwaardigde toon haar ongenoe
gen over een fout jaartal, een in haar ogen incorrecte weergave of een
haar niet toegezonden artikel had gespuid, 'werkt die eigenlijk nog bij jul
lie? Echt? Och, maar die had toch allang weg moeten zijn? Ik heb het
hem al zo vaak gezegd: je moet naar een landelijke krant. Weg van hier,
weg van het vertrouwde.'
Alsof het zo eenvoudig is om wat anders te vinden in deze tak van
sport, vergoelijkte ik dan plaatsvervangend, maar daar wilde ze niet van
horen. 'Waar een wil is, is een weg', sprak ze streng. 'Je moet nooit blij
ven hangen. Talenten heb je gekregen om ze te gebruiken.' Ze had alle
recht van spreken. Want Cobi Schreijer was niets meer of minder dan de
levende illustratie van haar eigen opvattingen. Ze werd in 1922 als oudste
kind geboren in een hecht Amsterdams arbeidersgezin, dat er dankzij een
kordate moeder in de crisisjaren in slaagde nét een treetje hoger te klim
men dan de omgeving. Ze was de allereerste van haar familie die naar de
ulo mocht, maar haar capaciteiten reikten aanzienlijk verder dan dat.
Het maakte haar tot een zoekende, met een enorme drive om zich te ont
wikkelen.
Haar zangtalent was intussen al vroeg ontdekt, door juffrouw Piet,
haar kleuterjuf. Van haar kreeg ze haar eerste zanglessen en dankzij haar
werd ze ook lid van een kinderkoortje. Zingen werd haar lust en haar
leven. Als 16-jarige werd Cobi lid van The Varamount girls, een door
Benedict Silberman geleid groepje dat eens in de twee weken live op de
radio te horen was. Na de oorlog trad ze toe tot diens close harmony-
groepje The Novelty Sisters, waarmee ze vrolijke Amerikaanse musical-
en filmliedjes zong. Als onderdeel van de show van Max Tailleur gingen
NECROLOGIEËN
