de meiden op tournee naar Nederlands-Indië: drie maanden lang optre
den voor 'onze Jantjes' in de Oost. Toen de Sisters uiteenvielen breidde
ze haar repertoire uit met de oude geuzen- en verzetsliederen die ze tij
dens de Tweede Wereldoorlog had opgedoken, en begon een solocarriè
re als zichzelf op gitaar begeleidende 'minnestreelse' in West-Fries kos
tuum.
Bij gelegenheid van de grote Frans Halstentoonstelling in 1962 wordt
Cobi door Haarlems toenmalige burgervader Cremers gevraagd in de
Waag een Hals-liedjesprogramma te brengen. De kennismaking over en
-244- weer bevalt zo goed, dat Cobi (met als tweede vaste bespeler de
Amsterdamse zanger Ronnie Potsdammer) in diezelfde Waag een trou
badourclub opent. Akoestische folkmuziek in een entourage van kaas,
wijn, stokbrood en kaarslicht. Op 31 mei 1963 is het zover.
Op het Waagpodium maakt ze graag plaats voor gasten als Pete
Seeger, Paul Simon en Joan Baez, maar ook jonge talenten als Astrid
Nijgh, Joost Nuissl en Ernst Jansz vinden hun weg naar de Taveerne op
de hoek van het Spaarne en de Damstraat. In haar biografie levert dat
mooie anekdotes op, en scherpe observaties achteraf. Bijvoorbeeld over
de Waag als opleidingsschool, met Cobi als 'oermuziekmoeder' (Jansz).
Of over De Waag als opvangcentrum voor aan liefdesverdriet lijdende
adolescenten, met Cobi als 'moederkloek en tevens piespaal'(Lennaert
Nijgh).
Rijk wordt ze niet van haar Waagjaren: er moet eerder geld bij. In 1969
stopt ze met de folkclub, wegens gebrek aan subsidie maar ook aan
bezoekers. Ach ja, de Spaarnestad mag met terugwerkende kracht dan
wel apetrots zijn op zijn folkroots - erg veel eraan bijgedragen hebben
gemeente en inwoners niet. De meeste bezoekers kwamen van buiten
Haarlem, zo bleek zonneklaar uit de enquêtes die Cobi haar publiek
afnam.
Een nieuw hoofdstuk in haar leven dient zich aan als begin jaren
zeventig de vrouwenbeweging zich roert. Dolle Mina, Rooie Vrouwen,
Wij Vrouwen Eisen: ze sluiten naadloos aan bij Cobi's strijdbare verbit
tering over de afloop van het Waagproject - welk échec volgens haar
mede is veroorzaakt door het feit dat 'het mannelijke ambtenarendom'
het niet pruimt als een vrouw zelfstandig haar eigen toko beheert. Ze gaat
liedteksten schrijven, neemt diverse grammofoonplaten op, zet program
ma's in elkaar, voert die door heel Nederland uit en wordt op handen
gedragen door met name de laagopgeleide vrouwen uit de provincie, wier
taal ze van huis uit gewend is te spreken. Zo groeit ze uit tot het zingen
de boegbeeld van de Nederlandse vrouwenbeweging.
Maar ze doet meer, zoals ze altijd heeft gewoekerd met haar talenten.
Haerlem Jaarboek 2005
