van Winterhulp10' in het etablissement Brinkmann. Ze wilde weten wie
Jan was en toen hij haar dat vertelde, ontspon zich een discussie in de
gang van het huis achter de inmiddels gesloten voordeur. Mevrouw Van
der Reep had namelijk gehoord dat Jan, die ze blijkbaar niet van gezicht
maar wel bij naam kende, bij de ss had gezeten en wilde wel eens weten
wat zijn vader daarvan vond. Jan vertelde haar dat zijn vader dacht dat
hij naar Engeland was ontkomen en dat hij, toen hij achter de waarheid
kwam, dat niet zo leuk vond. Zij reageerde nu met de mededeling dat Jan
zijn kameraden bij de ss in de steek had gelaten, die gingen nu naar het
front en hij zat op zijn gemak thuis. Dat was toch een vorm van verraad,
eigenlijk zelfs landverraad. Ten diepste beledigd wilde Jan dat zij die
woorden terugnam, hij stond immers achter het Huis van Oranje en was
allerminst een landverrader. Toen zij echter weigerde die woorden terug
te nemen, greep Jan haar ruw bij haar armen en stelde de eis nogmaals.
Mevrouw Van der Reep probeerde aan Jans greep te ontkomen en er ont
stond een worsteling waarbij ze het uitgilde. Al worstelend waren ze uit
de kleine gang in de woonkamer terechtgekomen waar zij ten val kwam
met Jan bovenop haar. Die had haar inmiddels in een wurggreep, haalde
zijn zakmes te voorschijn en stak verschillende malen toe. Eén van de
verwondingen die hij haar toebracht trof de halsslagader. In een steeds
groter wordende plas bloed stierf het slachtoffer al snel.
Achteraf heeft Jan voor zijn daad twee enigszins verschillende verkla
ringen afgelegd. Niet over de aanleiding, zijn versie van de reden van het
dispuut dat een worsteling werd, bleef steeds hetzelfde. Wel over de uit
eindelijke moord. Bij de Haarlemse politie vertelde hij dat hij haar had
vermoord omdat ze door de worsteling en de wurggreep al zo verwond
was dat hij haar als getuige wilde uitschakelen. Zij zou ongetwijfeld een
klacht tegen hem indienen en dan zou hij de gevangenis ingaan. Enige
dagen later herriep hij ten overstaan van de Nederlandse rechter-com-
missaris die verklaring, zeggende dat de Nederlandse rechercheurs hem
zo onder druk zetten dat hij maar had toegegeven. In werkelijkheid wist
hij niet meer wat hem bezielde toen hij zijn mes trok, blind van woede
had hij zelfs tijdens het steken zijn ogen dichtgehouden.11'
Maar toch heeft Jan wel geprobeerd een dwaalspoor achter te laten en
de zaak op een roofmoord te doen lijken. In een kast vond hij enige voed
selbonnen en wat geld, die hij in zijn zak stopte. Op de bovenverdieping
huilden de kinderen. Zoals hij zelf zei, kon hij daar niet tegen. Hij ging
naar boven en wist de kinderen voor even te kalmeren. Daarna deed hij
op de benedenverdieping de lichten uit en ging naar buiten. Om te kal
meren zwierf hij nog even door de wijk, gooide het moordwapen in de
vijver aan de Rollandslaan en ging vervolgens, het was inmiddels onge-
Haerlem Jaarboek 2006
