hij veel plezier aan de Rotary Haarlem; hij is er lid van 1958 tot 2007.
Het persoonlijk leven van mijn vader kent in 1962 een dieptepunt als
Miep en hij besluiten te scheiden. Kort daarna bloeit de liefde tussen
hem en mijn moeder, Sjoukje Oppenhuizen op; zij trouwen in 1963. Dit
is het begin van een bijzonder gelukkig huwelijk. Was zijn eerste huwe
lijk kinderloos gebleven, nu krijgt hij de zorg over twee kinderen uit
het eerste huwlijk van mijn moeder, Johannes en Annerieke Bosman.
Maaike Rutgers wordt in 1964 geboren en ik in 1966. Het gezm is pas
compleet als Ineke Hofman - een dochter van vrienden van mijn ou
ders die zijn overleden - in 1972 bij ons in de familie komt. Zij is dan 13
jaar en aan tafel schikken we een beetje in. Mijn ouders zorgen er voor
dat de verschillende achtergronden geen rol spelen binnen het gezm.
Wij voelen ons één.
In 1967 wordt Jan Willem, op 48-jarige leeftijd, als kantonrechter in
Haarlem benoemd. 'Ik wil ook wel eens aan de andere kant van de tafel
zitten', laat hij optekenen in de krant. In o.a. Loes Rossier en Bert Keu
len vindt hij goede collega's en later ook vrienden. Hij beleeft veel ge
noegen aan dit werk, al blijft de advocatuur hem lief. In 1982 wordt Jan
Willem voor korte tijd gedeputeerde van de provincie Noord-Holland.
Hij vindt bevrediging in de bestuurlijke kant van het werk. Het valt
hem tegen dat ten aanzien van het politieke werk veel energie gemoeid
zou moeten zijn met lobbywerk in plaats van het door hem geliefde po
litiek debat. Na bijna drie jaar keert hij op 65-jarige leeftijd terug naar
het kantongerecht om daar nog vijfjaren te mogen werken. Hij vindt
het heerlijk, geniet van het contact met veelal jongere collega's, advo
caten en rechtzoekenden.
Na zijn pensionering in 1989 hebben mijn ouders goede jaren. Zij
genieten van elkaar en van de kleinkinderen. De door hen zo geliefde
Alberdingk Thijmlaan in Heemstede wordt in 2006 verruild voor een
flat aan De Berkenhof in dezelfde plaats. Zij worden hier snel gelukkig,
ook omdat de medebewoners erg aardig voor mijn ouders zijn. Mijn
vader leest veel en beleeft plezier aan voetbal op tv. Niet zelden komen
zijn voetbalvrienden Lies van der Linden en Johan den Boer meekijken.
Achteraf neemt in maart 2005 het leven van mijn vader een wending
waarvan hij niet geheel herstelt. Hij valt op Landgoed Elswout en
breekt zijn heup. Terwijl hij in het ziekenhuis ligt krijgt hij een tia die
een gedeelte van zijn spraakvermogen wegneemt. Dat hij de laatste
jaren niet meer goed kan praten verdriet hem zeer. Nadat ook zijn li
chamelijke krachten verder afnemen - op de goede zorg van zijn huis-
NECROLOGIEËN
