De laatste jaren van Kees Verwey
Inleiding
In 1977 was Kees Verwey 77 jaar oud. Was hij op dat moment overleden,
dan zouden we hem in herinnering houden als een verdienstelijk schil
der, met soms goed getroffen portretten en een zeldzaam goed gevoel
voor aquarel. Maar in een tentoonstelling in 1978 in het Stedelijk Mu
seum Amsterdam toonde hij een aantal groot formaat atelierstukken.
De toenmalige directeur van het Stedelijk, Edy de Wilde, typeerde deze
stukken als volgt: 'De reeks ateliers die wij tonen, alle ontstaan in de
laatste vier jaar, lijken het hoogtepunt te zijn van zijn werk. Ze zijn
spontaan en met groot gevoel voor licht en donker geschilderd, en van
een gedurfd formaat.' Daarmee was dit een fase van late bloei. Zelf zei
Verwey daarover: 'Bij een oude boom kun je veel jaarringen tellen. Iede
re jaarring stelt een zekere fase in mijn ontwikkeling voor, maar bij de
laatste jaarring moet je wel beseffen dat al die andere ringen eraan zijn
voorafgegaan.'
Dit artikel gaat in hoofdzaak over deze laatste periode van Verwey,
van ongeveer 1977 tot zijn overlijden in 1995.Het bevat persoonlijke
herinneringen aan Kees Verwey en aan de Stichting Kees Verwey. Ik
maakte kennis met hem in 1990, hij was toen al gojaar, maar een echte
laatbloeier.
Periode 1900-1977
Over Kees'jeugd kunnen we kort zijn. Hij was 'lang, bang en een beetje
vreemd. Hij stotterde en alle andere kinderen waren hem de baas.' Zijn
jongere zuster moest hem in bescherming nemen tegen andere kinde
ren. Als jongeman had hij (te) veel voorbeelden en kreeg (te) veel advie
zen: 'Er waren zoveel beroemdheden in mijn familie [hij doelt hier op
zijn oom Albert Verwey de dichter en zijn oom Hendrik Berlage de ar-
PIETERSAAKES
