oom Cees liet dit niet toe. Daarom vestigde Henk zich in 1952 samen met
zijn studievriend Wijbrand Buma, als architect in Haarlem. Het architec
tenbureau Brakel en Buma groeide uit tot een middelgroot bureau.
Henk was een echte verenigingsman. In 1947 werd hij lid van de PvdA
en hij is de partij tot zijn dood trouw gebleven. In i960 werd hij lid (en van
1964 tot 1970 commissaris) van de roemruchte sociëteit Teisterbant waar
tal van prominente Haarlemmers zoals Bomans en Mulisch figureerden.
De leden van dit gezelschap kwamen veelvuldig bij het jonge gezin Brakel
over de vloer.
Brakel stond bekend als een strateeg, hij was iemand die goed wist hoe
belangrijk een persoon kon zijn in een organisatie. Hij begreep dat dege
ne die een oordeel zou vellen, eigenlijk de enige was die er toe deed. Hij
hechtte veel waarde aan integriteit en rechtvaardigheid. Talent was vol
gens hem iets datje kreeg, het was geen prestatie en zeker niet iets om
je op voor te laten staan. Hij vond het dan ook vanzelfsprekend dat je je
talent moest benutten. Henk Brakel huldigde ethische waarden; belas
ting betalen vond hij geen straf. De opbrengst zou namelijk ten goede
komen van het collectief, dat het ten algemene nutte zou besteden. Deze
duurzame en op solidariteit gebaseerde filosofie had de jonge Henk al van
zijn ouders meegekregen en is tot op de huidige generatie, -zijn kinderen
en de opvolgers van zijn bedrijf-, overgedragen. Hij had ook moeite met
de speculatieve aard van aandelenhandel en beleggen. Hij hechtte niet
aan aards bezit en vond dat geld moest rollen. Hij gaf het graag uit aan
de goede dingen van het leven Met betrekking tot werkethiek was Henk
Brakel weliswaar een Calvinist, maar in zijn vrije tijd was hij een echte
Bourgondiër.
Zijn interesse in andere culturen kwam tot uitdrukking in o.a. de vele
excursies met de Haarlemse Architecten van de BNA-Kring Kennemer-
land en de vele buitenlandse reizen die hij met zijn echtgenote Henny
maakte. Hij had grote belangstelling voor buitenlandse architectuur en
had kasten vol met goed gerubriceerde foto's van gebouwen. Ook tijdens
zijn vakanties met het gezin werden gebouwen bekeken. Hij reed bijvoor
beeld uren teneinde met zijn gezin op het dak van het Unite d'Habitation
van Le Corbusier in Marseille te kunnen staan.
Zelfheeft Henk Brakel, -mede door de oorlog-, geen universitaire stu
die kunnen volgen. Omdat hij die kans gemist had, vond hij het des te
belangrijker dat zijn kinderen gingen studeren. Het was voor hem een
vanzelfsprekendheid dat als je kon studeren, dat je het dan ook deed.
Henk was dan ook trots op zijn drie universitair geschoolde kinderen.
200 HAERLEM JAARBOEK 2010
