'Dat laetstmael Venus was (gelijck de Minnaers sagen)
Soo innerlijck bedroeft, en niet en dee dan klagen:
Quam om haer lieven Soon: die wierde doe gemist.
Sy vraeghdenyeder een, wie doch dat Boefjen wist?
Gaet heen, verdiendt de Mie: Cupido is ghevonden.
En vraeghtse, waer hy steeckt Wilt vryelick oorkonden.
En sweert by's Hemels broodtseght anders niet dan waer
Seght, in het Kusjes-boeck van onsen Hagenaer.
In 't soete Kusjes-boeckwaer boven selfs te Romen,
Oft op Hymetti bergh niets soeter is vernomen,
Daer woont hy in 't Gedicht, by't Nectar en Ambroos.
En hierom ist, dat hy sijn herbergh daer verkoos.
Maer Bode, eer ghy gaet, hoort hoe ghy 't voort moet maecken,
Om spoedigh tot de Mie, en Moeder selfs te raecken.
Nae 't oude Cypros toe en lust u niet te gaen
Dit landt leydt al te verr'en 't is oock niet geraen.
Blijft binnen 't Haegse Bos, en d'Haerlemse Laurieren,
En kiest de Wester-baen't Musijck sal u wel stieren,
Gaet op 't geluydt maer aen. Gaet daer: ick wedd' ghy vindt
Niet verre van den Haegh de Moeder met het Kindt.
Ook de hooggeachte dichter en musicus Johannes (van) Brosterhuysen,
professor in de kruidkunde aan de illustere school te Breda en graag ge
ziene gast bij de 'Muiderkring', liet zich niet onbetuigd en schreef: Op de
Maet-sangh, van Cornelis Thymans Padbrué.
Portret van Jacob Westerbaen, arts
en dichter, door C. Visscher, 1650.
(Coll. Rijksmuseum Amsterdam).
ytin
C^iAnhwu jC^fn f.tc
HAERLEM JAARBOEK 2010
