Lodewijks kreeg hij tijdens zijn sollicitatiegesprek ronduit te horen dat
hij niet aan het solliciteren was naar de positie van hoofdredacteur, maar
naar de post van chef stadsredactie. Dat wist Nypels maar al te goed. Hij
wilde juist aan de basis werken. Dicht bij zijn lezers en dicht bij de instel
lingen, die het leven van zijn lezers bepaalden en vorm gaven.
Drie jaar later volgde alsnog zijn benoeming tot hoofdredacteur van
Haarlems Dagblad/IJmuider Courant. Hij stond niet te springen om de
zetel van hoofdredacteur te gaan bezetten, maar onder lichte dwang van
toenmalig directeur Van der Mije besloot hij gehoor te geven aan de una
nieme wens van de redactie.
Noch als journalist noch als hoofdredacteur kende Nypels beletselen
om zijn journalistieke doel te bereiken. Niet in tijd, niet qua inzet, niet
in geld. De onderste steen moest altijd boven. Hij initieerde grote onder
zoeksprojecten, waarvoor journalisten maanden werden vrijgesteld van
het reguliere werk. Het onderzoek naar de dubbelspion King Kong trok
ook landelijk veel aandacht. De speurtocht naar de Velsense oorlogsmis
dadiger Abraham Kipp strekte zich uit tot Argentinië. In de informatie
over de ontvoering van Gerrit Jan Heijn had Haarlems Dagblad/IJmui
der Courant nadrukkelijk een eigen verantwoordelijkheid, maar ook een
cruciale rol. Twee verpleeghuizen kregen in totaal zes maanden lang een
journalist over de vloer om de werking van de zorg te doorgronden. En de
toenmalige stadsbestuurders zuchtten diep onder het juk van de krant,
die geen beleidsterrein ongemoeid liet. Of het nou ging over de Put van
Vink, over de bebouwing van De Appelaar, de werkwijze van wethouders,
de rol van de burgemeester: Haarlems Dagblad/IJmuider Courant had een
opvatting en handelde daarnaar. Regelmatig tot groot ongenoegen van
direct betrokkenen.
Frans Nypels wist dat en lokte dat uit. Bewust ging hij als een olifant
door de vele porseleinkasten. In dat kader paste ook de aanstelling van
Pim Fortuyn als columnist van de krant. Waar de meerderheid van de
redactie meewarig kennis nam van de populistische nieuwe medewer
ker, koos Nypels voor de spraakmaker, voor het provocerende. Om zo als
krant midden in de maatschappij te staan en wellicht ook om abonnees te
verleiden bij de krant te blijven. Het mocht niet baten, zoals ook zijn ver
zet tegen zijn van bedrijfswege opgelegde vut vergeefs was.
Symbolischer kan het haast niet. Bij zijn gedwongen afscheid van de
krant in 1996 was hoofdredacteur Nypels zijn mandaat kwijt. Al dacht hij
er zelf anders over, niet langer was hij het die de signatuur van de krant
bepaalde. Teruglopende abonnee-aantallen en almaar stijgende kosten
HAERLEM JAARBOEK 2011
