in ieder geval ook nog een kunstenaar, i.c een schilder was. In het archief
zijn enkele suggesties van Jan aangetroffen voor eerdere verbeteringen
van Teylers.
De laatste jaren ging het langzaam aan minder met Jan. Voor wandelen
had hij een stok nodig en later verplaatste hij zich in een electromobiel.
Geestelijk bleef Jan tot zijn einde volkomen bij de tijd. Nog kort voor zijn
overlijden begeleidde hij zijn nichtje op een tentoonstelling in Teylers.
Op weg naar het ziekenhuis voor een nader onderzoek is Jan op de
brancard nog net thuis in de gang overleden. Jan heeft zelf bepaald hoe
zijn uitvaart in kleine kring moest verlopen en zo hebben wij op Wester-
veld afscheid van hem genomen. De kleine aula was overvol. Zijn nichtje
Machteld Veenhoven sprak indrukwekkend over oom Jan als kinder
vriend, Jaap Ploos van Amstel sprak als vriend en schilder over zijn werk,
Eric Ebbinge over de vakkennis van zijn voorganger. Tenslotte gingen we
nog één keer naar het Fundatiehuis terug om daar in de Heerenkamer een
glas te drinken. Jans as is op Westerveld bijgezet bij de as van zijn ouders
en broer.
Aan het slot van de necrologie van Jans vader in het Jaarboek Haerlem
1951 staat: 'Met hem is heengegaan een eenvoudig, nobel mens, volkomen
integer, een hartelijk vriend, een bekwaam schilder en een conservator,
die zeker een voorname plaats inneemt in de rij van hen, die dit ambt
hebben bekleed'. Met een kleine wijziging geldt deze zin ook voor zijn
zoon.
Gerrit van Dijk
5 december 1938 - 4 december 2012
'Ik ben blij dat ik er geweest ben.' Het zijn de famous last words van Ger
rit van Dijk, vlak voor zijn overlijden uitgesproken in het bijzijn van zijn
vrouw Cilia en zijn kinderen Rutger en Janneke. Het was de avond van
4 december 2012, een paar uur voor hij 74 zou zijn geworden. Er ligt een
kwinkslag in die laatste woorden en het typeert Gerrit. Enerzijds gaf hij
er mee aan dat hij blij geweest was met zijn leven, zijn gezin, dat hij tevre
den terug kon kijken op het omvangrijke oeuvre dat hij ons na zou laten,
anderzijds was de longkanker, waaraan hij leed, inmiddels zo ver gevor
derd dat hij blij was dat verder lijden hem bespaard zou blijven.
JAAP TEMMINCK
NECROLOGIEËN 207