te verbazing als achterdocht, sluit de kas en verdwijnt naar het kantoor
van de chef. Wat met die curieuze dingen te doen? Daarop loopt de chef
dan enigszins geagiteerd naar de balie, betaalt mijn vader zijn rijksdaal
der uit, hem daarbij toevoegend dat het met dit archaïsche gedoe afgelo
pen moet zijn. De gemeente wenst de obligatie tegen de nominale waarde
over te nemen, en wel nü. Uiteraard antwoordde mijn vader dan dat hij
hoopte dat de familie nog vele, vele generaties van de Haarlemse obligatie
zou mogen profiteren, en dat hij zich over vier jaar wel weer zou melden.
Waarna het scenario zich op ongeveer dezelfde manier herhaalde. Tegen
woordig wordt de rente mij, na het per post opzenden van de coupons -
per vier jaar, die traditie is onveranderd - prompt per bank door de ge
meente betaald, maar nu in euro's.
Even terzijde. Aan de uitbetaalde obligatierente valt het verschijnsel
inflatie op een aardige manier te verduidelijken. Het was (alweer) traditie
dat de opbrengst van vier jaar rente, die 2,50 dus, per direct door mijn
vader en moeder werd verteerd bij Brinkmann aan de Grote Markt. In de
jaren vijftig konden zij daarvoor twee koppen koffie en twee stukken ap
peltaart kopen. In de drie decennia daarna werd dat eerst twee koffie en
één stuk appeltaart, vervolgens alleen twee koffie, en het eindigde ermee
dat alleen mijn vader nog zijn kop koffie van de renteopbrengst kon beta
len.
Bert Koppen (1921-
2000) op ongeveer
31-jarige leeftijd.
(Familiearchief)
HANS KOPPEN
