Het resulteerde in een definitieve opdracht - exclusief interieur - van
de projectontwikkelaar met een streng taakstellend budget en een do
delijke planning. Het proces tot de uiteindelijke oplevering verdiende
geen schoonheidsprijs. Toen de gemeente Haarlem in de laatste fase het
project overnam van de derde opdrachtgever Fortress en er telkens
weer aanvullende eisen en wensen kwamen hebben we als architect dik
wijls radeloos om ons heen gekeken. Om een paar voorbeelden te noe
men: de hoofddraagconstructie bestond in het definitieve ontwerp en de
bouwvergunning uit gewapend beton. Al tijdens de bouw werd alsnog
gevraagd om het beton te wijzigen in staal. Het ontwerp kraakte in zijn
voegen maar bleef gelukkig overeind. De entree van de fietsenkelder en
de positie van de keuken werden plotseling verschoven naar de Zijlstraat
met alle consequenties van dien: gebruiksonvriendelijke steile helling-
baan voor de fietsen en bijna altijd vuilcontainers op de Zijlstraat.
Bij de transformatie opgave stond het zoveel mogelijk terugbrengen
van de authentieke kwaliteit van het hoofdpostkantoor voorop. Later toe
gevoegde massa's, met name uit de zeventiger jaren van de vorige eeuw
amoveren en vervangen door volumes die passen bij de maat, schaal en
kleur van de historische 'gebakken' stad, bij voorkeur op de footprint van
de historische stadsplattegrond. De twee gerealiseerde stoere gemetselde
bouwvolumes in Noord-Zuid richting evenwijdig aan het hoofdgebouw
Het postkantoor op de hoek
Raaks/Gedempte Oude
gracht in 1950. Foto W.J. van
Borselen. (Noord-Hollands
Archief, collectie Kennemer-
land)
MAX VAN AERSCHOT 223
