Met vier zetels tegen twee voor het cda kon de PvdA een zwaar stempel op het beleid drukken. Of Van Schooten erg gelukkig was met de samen stelling van het college is de vraag. In ieder geval liepen de spanningen tussen de PvdA-bestuurders soms flink op. Aan de ene kant kan het pret tig zijn een politieke meerderheid te bezitten in een college, anderzijds blijft elke wethouder zijn eigen portefeuille verdedigen en persoonlijke stijl behouden. En Van Schooten's stijl bleef even uitgesproken als hij al tijd al was geweest. Alleen had hij nu niet te maken met een partijgenoot, Loeki van Baaien, met wie het al lang niet erg boterde, hij werd nu bo vendien geconfronteerd met twee jongere partijgenoten met een geheel andere mentaliteit en manier van werken. De twee nieuwe wethouders werden geconfronteerd met een ervaren bestuurder met een grote porte feuille en een grote hoeveelheid geld die nauwelijks afhankelijk was van de stand van de stadsfinanciën. Ook al was hij het niet (daarvoor was hij in zijn hart te veel democraat) het air van onaantastbaarheid dat hij graag opriep en dat hij nog eens versterkte door ostentatief cryptogrammen te gaan zitten oplossen tijdens vergaderingen, begon toch steeds meer weerstand op te roepen. De keren dat er echt iets dreigde mis te gaan in de portefeuilles van collega's greep hij in. Daarmee leverde hij, die zo goed kon en wilde polemiseren, tegelijk stabiliteit voor de buitenwacht. Zo op het oog leek het dan ook vreemd dat niet hij, maar de tactisch onhandige wethouder Loeki van Baaien in 1990 lijsttrekker werd. Waar schijnlijk voorvoelde Van Schooten dat wat hem in 1986 op het nippertje gelukt was, lijsttrekker worden, dit keer wel eens anders zou kunnen lo pen. Het zat de PvdA landelijk al niet mee en dat had ook in Haarlem zijn weerslag. Het verlies van vier zetels was fors en het politieke landschap veranderde ingrijpend door de opkomst van d'66. Omdat de PvdA nog al tijd de grootste partij was, leidde lijsttrekker Loeki van Baaien de onder handelingen. Het liep uit op een drama voor de PvdA. Van Schooten, die geheel buiten de onderhandelingen werd gehouden, moet het gestuntel van zijn partij met lede ogen, maar misschien ook met een zeker leedver maak hebben aangezien. Maar uiteindelijk was hij te zeer verknocht aan zijn partij om de uitslag van de onderhandelingen niet te betreuren. Voor het eerst in 63 jaar geen socialisten in het college. Hij was echter wel zo sportief zijn waardering te uiten over het resultaat dat de nieuwe coalitiepartners geboekt hadden. Binnen de PvdA was het laatste woord over het debacle natuurlijk niet gesproken. Het zou te simpel zijn om de voor de pvcLa mislukte onderhandelingen geheel in de schoenen van 234 HAERLEM JAARBOEK 2014

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

Jaarverslagen en Jaarboeken Vereniging Haerlem | 2014 | | pagina 236