NIEUWE
No. 164.
Woensdag 24 April 1878.
3e Jaargang.
Karakterloosheid.
jntienjgur."—ff
Per 3 maanden voor Haarlem0,85
Buiten Haarlem franco per post1.
Afzonderlijke Nummers0.06
Dit blad rerscliijut
Eiken WOENSDAG en ZATERDAG.
PRIJS DER ADVERTENTIEN
Van 16 regels30 Cents.
Elke regel meer5
Groote letters worden berekend naar plaatsruimte.
Dienstaanbie
Advertenticn
BUREAU: St. Jansstraat Haarlem.
Het is geen onrecht, maar plicht en
vereischte van ieder mensch, dat hij met
ernst en ijver tracht te verwerven, wat hij
en de zijnen noodig hebben. Maar het komt
er slechts op aan hoe hij verkrijgt. De mensch
mag geen oogenblik vergeten, dat hij een
lid is van de groote menschenfamilie, en
dat hij dan eerst recht heeft, aan de tafel
dezer groote familie, zijn dagelijksch brood
te eten, als hij zich als een nuttig lid ge
draagt. Daarom moet hij hij al zijn wer
ken en zwoegen steeds een tweeledig doel
voor oogen houden; ten eerste moet hij
door alle mogelijke krachtsinspanning trach
ten nuttig te zijn voor de menschheid in
't algemeen en daardoor bijdragen tot het
behoud en de bevordering van het Rijk
Gods op aarde; dat moet het hoofdmotief
van zijnen arbeid, van zijne goede meening
zijn. Ten tweede moet hjj ook voor zich en
de zijnen het noodige zoeken, voor zoo
verre de goddelijke en menschelijke orde
dat toelaat. Elke beroepsbezigheid, die al
leen op eigen voordeel gebaseerd is zonder
acht te geven op het welzijn van den even-
mensch en op Gods geboden, is immo
reel en werkt verderflijk op het karakter,
omdat daardoor zelfzucht en egoisme ont
staan.
Nu zjjn er twee soorten van zelfzuch
tig streven. De eene kant zich met over-
O
moed tegen de algemeene orde en zoekt
door geweld der wereld te onfutselen, wat
zjj hebben wil; tot deze soort behooren
de roovers, hetzij dat zij individueel agee-
ren of zich, zoo als b. v. in het moderne
Italië, tot gausche benden verzamelen. De
ze soort vrijbuiters heeft een zeer slecht
karakter, maar zij liehben er toch een: zij
hebben merg in de knoken. De openbare
strijd tegen de maatschappij is waarlijk
geen gemakkei ij ken oorlog, daartoe behoort
moed, kracht en vastberadenheid. De twee
de soort echter is totaal karakterloos. Dat
zijn zij, die geen behoefte hebben eerlijk
mede te werken in den grooten kring van
den menschelijken arbeid, die te laf zijn
om den medemensch brutaal de pistool op
de borst te zetten. Dat zijn de zakken-
FE UILLETON.
ggpys*.
AGITE MA NON AGITATE.
dingen 25 cents per advertentie a Contant.
worden uiterlijk Dingsdag- en V r ij d a g-
avond ingewacht.
Uitgevers KÜPPERS LAUEEY.
DE KLEINE ETIENNE.
Vervolg.
„Arm kind!" mompelde de oude, terwijl zij
hem medelijdend aanzag.
Etienne wreef zich het voorhoofd, zag schuw
in 't rondgreep dan de grove hand van Mariot
en fluisterde „Madame, ik moet u een geheim
openbaren: ik sterf van honger. Geef mij iets
te etendoch laat geen sterveling weten dat iets
anders mij heeft beneveld dan de harptoonen van
Beaumarchais."
O wat had nu de goede oude medelijden met
den knaapen hoe spoedig had zij eten en drin
ken voor hem gereed.
De kleine Etienne maakte onmiddellijk gebruik
van het aangeboden voedsel. Onderwijl ging de
oude Mariot nu en dan naar Glucks vertrek om
te melden dat de kleine spoedig beter zou zijn-
En de gebraden kip en de vruchtenpastei deden
hunne volle werking.
rollers der menschheid, de bedriegers en
de afzetters wier devies luidt: verkrijgen
met en door alle goede en slechte midde
len, mits ze niet gevaarlijk zijn. Helaas
deze soort menschen is niet sporadisch. In
alle rangen en klassen der maatschappij
worden ze gevonden en jammer genoeg ook
te dikwerf onder de christelijke en beschaaf
de volken. Wjj zouden van de hoogste klas
se kunnen beginnen en eindigen bij de
laagste als wij zouden moeten aanwijzen
hoe zeer de beseheidene, eerlijke arbeid in
het algemeen gezonken is, hoe overal niet
het welzijn der menschheid en de geboden
Gods, maar de zucht en verderfelijke be
geerte naar gemakkelijke en spoedige ver
krijging van genot, pracht en weelde han
den en hersens bezig houdt. Legio is het getal
bedriegers die zich niet bekommeren over de
eerlijkheid van een ambacht of eener in
dustrie of die het welzijn hunner clientèle
beoogen maar wie het alleen te doen
is om, zonder nadere kennismaking met
de heilige Hermandad, in den kortst mo
gelijken tijd hunne koetjes op 't drooge
te hebben.
Dat is de karakterloosheid onzer dagen!
Zij is de ondergang van het eergevoel, de
moeder der huichelarij, der leugen en van
de kruiperij. Het bewustzijn, een eerlijk,
nuttig lid der menschelijke samenleving te
zijn, moet den mensch boven alles dier
baar wezen; hij die dat voor een eerlooze
winst weg werpt, die niets hoogers kent
dan momenteel voordeel en die zich met
listen en leugens ophoudt om' zijn mede
mensch het geld uit den zak te trekken,
is een vrijbuiter, een schurk, een karakter-
looze in den volsten zin en beteekenis van
het woord. Verwacht van hem geen vaste
godsdienstige of politieke principes en over
tuiging waarvoor hij offervaardig te velde
trekt. Een mensch wiens eergevoel bij den
woekerhandel te loor is gegaan, zal zich
O O
geen oogenblik bedenken ook met zijne
politieke en godsdienstige gevoelens handel
te drijven. Wat beteekenen bij hem be
ginselen, wat bemoeit hij zich met recht,
vrijheid en menschelijke waardigheid. Zijne
waardigheid zoekt hij daarin, een rijke
schurk te zijn. Kan hij van de sociaal-de-
Toen hij eindelijk gereed was, zeide hij met
een vrolijk gelaat: „Madame, ik ben u mijn
leven verschuldigd; eisch wat ge wilt, als ik het
heb, zal ik 't u geven!"
„Nu, zoo geef mij den kus van een zoon, lief
kind!" sprak de huishoudster van ridder Gluck.
Van nu af begon voor Etienne een nieuw
tijdvak in zijn leven. Zijns speeluren verminderden
want de muziek, onder de leiding van zijn be
roemden meesternam hem geheel en al gevangen.
Hij gevoelde zich in de kamer van den heer
Gluck volkomen te huis. Dikwijls zat hij uren
achtereen naast den grooten meesteren zag met
vurige blikken naar de noten die Glucks handen
schreven. Nu en dan waagde hij het den meester
iets van zijne eigene compositie te toonen allerlei
schoone stukkenen de groote meester beschouwde
ze met een welgevallig oog.
Zoo verliep er in vreugde en genot een geruimen
tijd; doch het vertrek van Gluck bracht een groote
verandering te weeg. Etienne Méhul nam diep
getroffenafscheid van zijn vriendelijken beschermer.
„Laat mij spoedig iets goeds van u hooren"
waren de laatste woorden die Gluck tot hem sprak.
mocraten voordeel trekken waarom zal hij
niet voor klinkend goud de roode vlag in
top voeren? Wil hem een potentaat tot
hofleverancier benoemen, waarom zal hij
niet het wapen kussen, vóór het boven
zijne deur prijkt. En wordt hij om zijne
voortreffelijke hoedanigheden geadeld" waar
om zal hij niet met trotschheid nederzien op
de arbeidende plebejers en te gelijker tijd
voor de machthebbers zijn hoofd ter aarde
buigen?
De hedendaagsche philosophen willen de
karakterloosheid door vrijheid" genezen.
Vergeefsche moeite! De liberale vrijheid
heeft slechts medegewerkt tot de uitbrei-
dino- der karakterloosheid. Slechts eene zaak
O
kan helpen! De christelijke geest moet het
vergift wederom uit het lichaam der meusch-
o t
heid verdrijven. De verderfiijke meening
moet uitgeroeid worden dat alle afzet
terij en dieverijwelke de wet niet ver
biedt, geoorloofd zijn, de heerschappij van
het goud moet gebroken worden en de wa-
o O
re verdienste moet weder op den troon ko
men en de eerlijke christelijke arbeid moet
wederom het schoonste sieraad van den
mensch worden: dan zullen eergevoel, ach
ting, overtuiging, trouw, moed en kracht
teruo-keeren in de ziel van het volk en de
heerschappij der karakterloosheid zal ver-
morseld en vertrapt worden en de mensch
heid zal opstaan uit den modderpoel van
ellende waarin deze ondeugd haar ge
slingerd heeft.
Het OOSTEN.
De Rumeensche minister Bratiano die
om hulp was uitgezonden en ongetroost
van zijn reis in Bucharest terugkeerde
noemde dezer dagen in de Kamer, den toe
stand waarin Rumenië verkeert, van zeer
ernstigen aard. Zeker mag de Minister,
die een gevoelig échec te Weenen en voor-
O O
al te Berlijn ondervonden heeft, zoo spre
ken
In Berlijn zocht hij hulp bij den man
van ijzer en bloed bij den huichelaar en
den vriend, maar tevens ook den geheimen
bondgenoot van den Russischen dwinge
land.
Rusland gesteund door von Bismarck
En voor er een jaar verloopen was, kon de
leerling zijnen meester aan het einde van een
brief, waarin hij uitvoerig over zijne studiën
en composities bericht gaf, en hem de partituur
eener ouverture „la Chasse du jeune Henri" zond
schrijven
„De Parijzenaars zijn dwaas geuoeg nu reeds
„van den grooten Méhul" te spreken en te schrijven.
Voor U echter ben en blijf ik tot aan 't einde
van mijn leven
„de kleine Etienne."
Ofschoon Etienne Méhul vlijtig studeerde en
componeerdeen werkelijk beroemd begon te
worden, dacht hij echter wel degelijk aan zijne
Marion de kleine koriste en Désirée Edel-
mann. Aan de eerste verbond hem ook nog
het gevoel van dankbaarheidwant zonder haar
zou hem immers nooit het geluk ten deel zijn
gevallen leerling van den grooten Duitschen
meester te worden.
Etienne Méhul ontving van zijn vroegeren
meester natuurlijk geen onderwijs, doch iederen
die zich wel een weinig op den achter
grond plaatst in de Oostenrijksche zaken
maar die tevens in 't geniep den Czaar
behulpzaam is, 'om wederkeerig den knoet
onder bescherming van den Rus op zijn
beurt te hanteeren, deinst niet terug om
prins Karei als vorst van Rumenië aan
den dijk te zetten.
Men staat immers verbaasd dat von Bis
marck in zaken het Oosten oogenschijnlijk
radeloos en machteloos staat. Ware dit
zoo niet, hij zou zeker niet hebben geduld,
dat zijne bepaalde aankondiging van een
Europeesch Congres voorbarig genoemd
werd, en zeker drukt dit onwelkome sa
mentreffen van de binnen- en buitenland-
sche crisis zwaar op den vermoeiden man.
In zijn rol van makelaar" voor Rusland
is de Rijkskanselier in den laatsten tijd
ook niet al te gelukkig geweest.
In de Weener Neue Freie Presse vinden
wij heden een sensatie-artikel tegen von Bis
marck. Zij verwijt hem tot nog toe in de
Oostersche quaestie een slecht profeet te
zijn geweest.
»En in weerwil daarvan" zoo gaat
zij voort blijft de groote Duitsche na
tie gretig naar hem luisteren, laat zij hem
meester over haar lot, hare rust, haren
wil, haar geweten. Is het met de waardig
heid van zulk eene natie niet in strijd,
zoo slaafsch aan den leiband van één man
te loopen? Heeft een volk geen andere
roeping dan aanbiddend voor een reusach
tige n afgod neder te knielen? Het wordt
hoog tijd dat het Duitsche volk hierop ant
woord geeft!"
In de Russische liniën nabij Erzerum
woeden de typhus koortsen en eischen vele
slachtoffers. Rusland heeft in Sunderland
100,000 ton steenkolen besteld, om terstond
te worden afgeleverd. De kolen zullen op
stoomschepen naar de Oostzee havens wor
den vervoerd.
De aanleg van verschansingen aan de
Turksche verdedigingslijnen is met ijver
hervat. Naar de omstreken van Buyukdere
is artillerie gezonden.
Uit Berlijn telegrafeert men: Rus
land en Engeland zijn het in beginsel eens
geworden, over de verwijdei'ing der mili-
avoud kon men den jongeling in het kleine huis
van Edelman vinden. Twee slanke meisjes
Marion was na den dood harer tante bij Désirée
gaan wonen kwamen naar hem toe de oude
meester reikte hem de hand en de musicusdien
gansch Parijs vereerde, speelde met Marion en Desiré
zoo lustig vangbal, alsof hij nimmer iets anders
gedaan had, en alsof er geen contrapunt in de
wereld was. Nu en dan gebeurde het echterdat
hij in 't midden van het spel stil stond een ernstig
gezicht zette, zijn schrijftafel te voorschijn haalde
en allerlei noten krabde. „Wat doet gij daar
vroeg hem eens zijn vroegere meester. „Ik
componeer eene opera voor de zangeres Beau-
ménil; ik heb haar dit belooid en de tijd
vliegt voorbijbinnen een jaar moet ik gereed
daarmede zijn.
En binnen een jaar was zij gereed, de schoone
opera „une Folie" genaamdzij werd met den rnees-
ten bijval opgevoerden Beauménil zong de hoofd
partij. Dit was de eerste avond, waarop Etienne geen
vangbal speelde.
Wordt vervolgd).