N I E U W E
No. 018.
Donderdag 31 Augustus 1882.
7e Jaargang.
Het Piemouteesche Home.
BUITEN LAN I).
De kracht van vleierij.
ABONNEMENTSPBIJS
Per 3 maanden voor Haarlem
Buiten Haarlem franco per post.
Afzonderlijke Nummers
0,81-
1,—
0,06
Dit blad verschijnt
Eiken WOENSDAG en ZATERDAG.
EUEEAÏÏ: St. Jansstraat Haarlem.
MSjf.-rn
AGHTE MA NON AGITATE.
PRIJS HER ADVERTENTIËN
Van 1—6 regels.30 Cents.
Elke regel meer5
Groote letters worden berekend naar plaatsruimte.
Dienstaanbiedingen 25 Cents per advertentie a Contant.
Advert en tien worden uiterlijk Dinsdag- en Vrij dag
avond voor 6 uur ingewacht.
Uitgevers KÜPPEKS LAUREY.
Het Piemouteesche Rome is eeu sociaal
gevaar, doch bovenal een gevaar voor het
eigendomsrecht.
Behalve het koningschap, bestrijdt het
roode socialisme het individueele bezit, bet
particuliere eigendom, en onloocbenbaar
heeft het dit gedeelte vau zijn programma
bet best bestudeerd, het smakelijkst voor
gesteld en het moedigst verdedigd, zelfs
tegen geleerde tegenstanders. Ook in Italië
zl)n sinds de laatste twintig jaren de soci
alistische ideeën sterk toegenomen; het com
munisme groeit er tierig. De aanleiding
tot het ontstaan van het socialisme heeft
het koninkrijk Italië zelf gegeven. Door
inbreuk te maken op den eigendom van
andere Staten, door een onrechtvaardigen
oorlog en nog slechtere middelen, heeft
Piemont zes vorsten van hun land be
roofd en even zooveel zelfstandige Staten
geannexeerd, d. w. z. geroofd. En deze
ongerechtigheid, dit ruw geweld werd
dan nog wel als een vaderlandslievende
daad naar de vier windstreken uitgebazuind.
Wanneer nu de roof van zelfstandige Staten
geoorloofd is, dan is immers diefstal, ge
pleegd door eene hongerige bevolking, even
goed gepermitteerd!
Eindelijk kwam de roof van den Kerkelijken
Staat en van de heilige stad aan den Tiber.
Deze wandaad draagt het brandmerk der
heiligschennis tevens. Ieder socialist kan
nu met grond tot de Regeeriug zeggen:
als de sociaal-democraat de laatste lire
steelt van den kapitalist en de laatste druif
van den grondbezitter, ten vooraeele van den
volksstaat neemt en als gij, huichelaars die
ge zjjt, ons dan van diefstal beschuldigt,
daD is onze misdaad honderdmaal minder
strafwaardig dan de uwe, want hetgeen
wij nemen, is wereldlijk goed, gij echter
hebt het heilige goed der Kerk en der
armen gestolen, niet om de hongerigen te
spijzigen of de dorstigen te laven, maar
om uwe beurzen te vullen enom de alge-
meene ellende nog te vermeerderen.
Aan den roof kwam geen einde. Piemont
immers heeft ook, na de annexatie van
Rome, de kloosters, ja zelfs de internatio
nale instellingen, zooals b. v. het Ger-
manicum en de Propaganda, of opgeheven
of in hun bezittingen benadeeld en aldus
aan het Opperhoofd der Kerk de middelen
voor zijne Regeeriug ontstolen!
Doch ook in het particulier eigendom
toonde het schuldige koningschap der revo
lutie eeu aanhanger te zijn van het radi-
FE U1LLET ON.
De slangendans.
He wilden van Noord-Amerika, onder anderen
de Sioux, hebben zonderlinge plechtigheden om
den Grooten Geest aan te roepen en hem eene
gunst af te smeeken. Men kent „den zonnedans,"
waarbij zij zich met buffelhorens steken, dat kuri
leven er gevaar bij loopt.
De luitenant John Bourke schrijft aan Generaal
Sheridan, dat hij onlangs op het gebied der Mo-
kis eene andere zonderlinge plechtigheid, „den
slangendans,heeft bijgewoond, een voorrecht dat
fot dusverre nog geen blanke te beurt was ge
vallen.
De dans begon met een optocht in twee afdee-
lingen, de zangers en muzikanten, en veertig
mannen en kinderen, waarvan vier-en-twintig on
ophoudelijk met arendsvlerken, bij wijze van waaiers
de slangen toewuifden, die de andere in de hand
of meestal in den mond droegen. Er waren wel
honderd van die kruipende gedierten, meer dan
de helft ratelslangen, en de meeste zoo dik dat de
Mokis ze niet dan gedeeltelijk met den mond kon
den vatten. Na onder treurmuziek in een wijden
cale socialisme. Velen van de verjaagde
priesters en kloosterlingen verlangden na
den kerk- en kloosterroof tenminste bun
aangebracht patrimonium terug, daar
zij hun erfdeel aan bet godshuis, maar
niet aan Italiaansche roovers hadden
vermaakt. Het prachtige observatorium
vau het Romeinscke college werd in
dertijd opgericht uit bet kolossale ver
mogen van een nog levenden Jezuïet, met
toestemming der autoriteit; de eerw. pater
verlangde zijn eigendom van den roofstaat
terug; te vergeefs. Hetzelfde gebeurde
van zijde veler God gewijde Maagden, ten
opzichte van haar aangebracht erfdeel;
zij hadden immers de gelofte afgelegd van
religieuze armoede, antwoordde het regee-
rings-Pkarizeïsme. En nu willen wij bet
gevraagd hebben, is dat niet het roode
socialisme? En kan men zich dan nu nog
verwonderen, als het vroeger zoo loyale
Rome, thans een broeinest van maatschap
pelijke revolutie is geworden?
Eene verdere socialistische knevelarij ligt
in de hoog opgevoerde belastingen, die van
de burgers geëischt worden. Behalve de
tollen en het tabaksmouopolie, heeft Italië
nog 22 belasting-categoriën. Zelfs het
plaatsbiljet op den spoorweg, mitsgaders
het sodawater worden in het land, 100 die
Citrónen blühendoor den fiscus belast.
Aan dien belastingdruk heeft »Rome als
hoofdstadveel bijgedragen. Men kan de
kosten van den Pieinonteescken rooftocht
naar Rome en de overname der hoofdstad,
gerust op een milliard lire taxeeren; en elk
jaar eischt nieuwe sommen voor den Staat
en voor de Gemeente. Alzoo belasting op
belasting, leening op leening! Ttalië nadert
meer en meer tot zijn val, sinds bet door
de annexatie van Rome zich den vloek op
den bals heeft gehaald. Is in dit land de
generalisatie van het eigendom ingevoerd,
dan zal deze, even als de groote revolutie
van 1789, hare reis om de wereld beginnen.
Het Piemouteesche Rome is ook een
gevaar voor den godsdienst en de morali
teit der volken. Immers de verbreiding van
het atheïsme is een der hoofdpunten van
het programma der sociaal-democraten.
Niets heeft in Italië meer bijgedragen tot
verspreiding van het ongeloof dan de an
nexatie van Rome. Wel is waar heeft de
secte der samenzweerders aan haren Gods-
en godsdiensthaat steeds den vrijen teugel
gevierd, maar eerst door de wandaad van
den 20steu September 1870 is tu3schen de
trimnfeereuae secte en de Christelijke meer
derheid van het Italiaansche volk elke band
cirkel rondgedragen te zijn, werd elke slang in
een heilige kist gelegd en met eeu butt'elvel be
dekt.
Toen schaarde de optocht zich in twee gelede
ren en maakte front voor den hoogepriester, die
voor de heilige rots stond. De heilige rots is
dertig voet hoog eii heeft eenigszins den vorm
van eene mensclielijke gedaante. Aan den voet
is eene holte gegraven, vol met offeranden, (lie de
geloovigen daar nedergelegd hebben 0111 den af
god te vermurwen en overvloedig regen te krijgen.
De hoogepriester besprenkelt den grond en de
omstanders met eene arendsvlerk in eene vaas
met water gedoopt, terwijl een „medicijn-man" met
kracht een instrument schudt waarvan het geluid
het kletteren van den regen nabootst. Het eerste
gedeelte van de plechtigheid eindigt met een ge
bed van den hoogepriester.
Het tweede tooneel begint met eene wandeling
van de dansers, op de maat der muziek, twee
aan twee en gearmd. Van elk paar houdt de
Indiaan rechts een zestal slangen in de hand en
in den mond, en de andere links waait ze met
zijn areudsvlerk.
De slangen sissen en kronkelen zich, en het
gebeurt dikwijls dat er eene ontsnapt. Telkens
verbroken. De Piemouteesche Regeering
in Rome kan slechts op de atheïsten steu
nen; zij gebruikt voorts de middelen van den
modernen Staat tegen den godsdienst en
voedt op deze wjze een geslacht op, dat
onherroepelijk in de klauwen valt van het
roode socialisme. Zij voert een openlijken
krijg tegen bet Katholicisme, doordien zij
toestaat dat er zich een groot aantal
christelijke secten in de metropole ves
tigen, want het wemelt er van alle moge
lijke predikanten die hunne dwaalleer ver
kondigen, en van colporteurs die er hunne
traktaatjes komen uitventen; als padden
stoelen verrijzen de tempels en scholen dei-
dwaalleer uit den grond van het Aposto
lische Rome. Het dry ven der secten is even
als het woelen der vrijmetselarij waarlijk een
sociaal ongeluk voor het schooue schier
eiland, want de Italiaan is of Katholiek
of godloochenaar. Valt hij af van de eenig
ware Kerk, dan wordt hy niet protestantsch
of lutherseh, kwaker, methodist ofjhernhutter,
maar hij wordt in zake des geloofs, ni
hilist.
In geen land der wereld is het liberalisme
zoo anti-clericaal dan in Italië, waar de
nieuwe orde der dingen slechts door den
haat tegen Paus en Kerk kan staande ge
houden worden. De vijandige gezindheid
der Italiaansche Regeering is, sinds de
revolutie zich aan den Tiber heeft genesteld
tot eeu waarachtig paroxisme overgeslagen.
Op de staatsscholen worden slechts leeraars
benoemd die als beslist ongeloovig bekend
zijn en de 'uooge scholen zijn, helaas, de
officiëele kweekplaatsen van atheïsme en
nihilisme geworden.
't Kan ons dus niet verwonderen dat ten
langen leste de radicalen zeiven bang wor
den voor hun eigen werk. Zoo moet de
bloedroode revolutionnair en kerkvijaud
Raphael Marino, na een vloed van verwen-
schingen, toch eindelijk het volgende be
kennen: »wij bezitten,aldus decreteert dat
heerschap,» binnen onze tegenwoordige gren
zen eeu Italië, dat herboren moet worden.
Ons land is onder den last van materiëele
en moreele ellende te gronde gegaan. Italië te
verlossen uit zijne onwetendheid, de gevoelens
van menschelijkheid en zedelijkheid te doen
herleven, is niet slechts eene religieuze taak,
maar ook een patriottische plicht.E11 in
zijne wanhoop roept Marino uit: »Ach,
deze onderneming is bijna onmogelijk
zonder de bulp der Geestelijkheid. De pries
ters alleen kunnen ons helpen. Met de God
delijke leeringen en openbaringen van boven,
waartegen de menscbelijke wil zich niet
als er eene valt, strooien de vrouwen maïsmeel
voor het kruipend gedierte, de Mokis waaien het
uit al hunne macht toe, en het kronkelt zich om toe
te schieten en te bijten; maar juist op dat oogen-
blik wordt het achter in den kop gegrepen en gaat
weer in den mond van den Indiaan, wien het
ontsnapt is. Eindelijk worden de slangen ander
maal in de heilige kist gelegd, en de hoogepries
ter doet een tweede gebed.
Na een korte pauze worden de slangen weder
te voorschijn gehaald en in eeu kring geworpen
dien de vrouwen vooraf met maïsmeel bestrooid
hebben. Op een gegeven teeken storten een
zeker aantal vlugge jongelingen zich te midden
van de slangen, grijpen er zooveel van als zij
maar kunnen, loopen er in alle richtingen tot op
een zekeren afstand mee weg, laten ze los, en
komen zoo snel als zij kunnen terug om zich aan
de zorg van de vrouwen en de geneesheeren toe
te vertrouwen en dranken te slikken, die beletten
dat de heten, welke zij over hun geheele lichaam
hebben opgedaan, een noodlottig gevolg hebben.
Luitenant Bourke vond dien dans een merk
waardig schouwspel. Hij heeft er de overtuiging
door verkregen, (lat op het punt van venijnige
slangen en de middelen om hunne beten te ge-
kan verzetten, doch aan welke hij zich
moet onderwerpen, is de priester, en de
priester alleen, in staat het volk te onder
richten en te spreken van het bestaan en van
den oorsprong van 't geweten, van 's men-
schen doel en einde en van de zedelijke
waardigheid der menschheid. Slechts de
priester kau het volk gevoelens van orde
en tucht, van eerbied voor wet en maat
schappij inboezemen.
Zoo philosopheert een vijand der Kerk,
die evenwel van de noodzakelijkheid van
haar bestaan voor bet volk en van hare
onontbeerlijkheid voor de maatschappij over
tuigd is. Moge allereerst hij zelf en zijne
partijgenooten den trotschen nek onder het
zoete juk van den Heiland en den weer-
spaunigen geest ouder het leeraars- en
herders-ambt van den onfeilbaren Paus
buigen! Zeker, het priesterdom is voor de
menschheid onontbeerlijk, zyue spitse is
echter het pausdom. De Opperste Priester
te Rome is de sluitsteen van het groote
gewelf, onder hetwelk het menschelijk ge
slacht zijn maatschappelijk leven leidt; hij
draagt en beschermt de tronen, het eigen
dom en de geestelijke belangen der volken.
Eeu Staat, die den sluitsteen van het sociale
gebouw aantast, bevordert voor zich zeiven
en voor anderen het afschuwelijkste kwaad,
de vreeselijkste ramp: de maatschappelijke
ontbinding.
Volgens VAnnuciire de Vormde Franfaise
telt Frankrijk thans .504 maarschalken,
divisie-generaals en brigade-generaals in
werkelijken dienst of op wachtgeld, bij de
reserve of gepensioimeerd.
De Nat. Ztg. wil weten, dat ditmaal
de deelneming aan bet Katholieken-congres,
t welk te Frankfort a/M. bijeenkomt, zeer
talrijk zal wezen. Men verwacht al de
leiders van het centrum; in de eerste plaats
dr. Wiudthorst. Men zal er vooral in deze
dagen aan hechten, om getuigenis af te
leggen van de ongestoorde eenheid, welke
tusschen de Katholieken op politiek gebied
blijft heerschen.
De Duitsche sociaal-democraten hebben
afgezien van hun voornemen om dit jaar
een Congres te houden. Zij zijn nu in de
open lucht bijeen geweest te Wyden
ten einde de bekende groote woorden en
beloften aan den man of stembus te
brengen. Men verwacht dat de sociaal
democraten bij de aanstaande volkskeuzen
in kracht zullen achteruitgaan.
nezen de geneesheeren onder de Mokis beter op de
hoogte zijn dan alle andere volken, de Aziatische
slangenbezweerders er onder begrepen.
Een departements-klerk had zijn chef, die zoo
doof als een deurpost was, eene gunst te verzoe
ken, en toen hij bij hem was binnengelaten, zeide
hij, op luiden toon: „Het verheugt mij te bespeu
ren, mijnheer, dat uwe doofheid bijna geheel
over is."
„Hè?" zeide zijn chef, zijne hand aan zijn ooi-
brengende; waarop de klerk zijne vleierij zoo hard
als hij kon uitschreeuwde. De chef nam zijne
hand van zijn oor af, en schoof zijn onderge
schikte oen stuk papier en een potlood toe. De
klerk, die zijn geduld bijna verloor, schreef nu:
„Het verheugt mij, mijnheer, te bespeuren dat
uwe doofheid bijna geheel over is."
De chef las het, glimlachte en zeide vriendelijk:
„Dank u. Ja, zoo is t. E11 zeg mij nu, mijn
waarde jonge vriend, wat ik voor u doen kan?"
En de gevraagde gunst werd onmiddellijk toe
gestaan.
