I E W fi
No. 1283.
Vrijlag 24 Augustus 1888,
13de Jaargang.
De slavernij in Afrika.
U U IT L A N f
Een offer.
ABOIOIEffiEÏÏTSPBIJB
Per 3 maanden voor HaariemI 0,8ê
,S"oor de overige plaatsen in Nederland fr. p. p. 1,10
Voor het Buitenland 1,80
Afzonderlijke Nummers0,06
Dit blad verschijnt
eiken DINSDAG, DONDERDAG en Z ATEEDAG
BOHEAÜ: St. Janstraat Haarlem.
1:
IIKNOi,,!
AGHTE MA HOK AGITATE.
?BIJS DEK ADVEBTEETIÉE
Van 16 regelt .30 Cents.
Slke regel meer 5
Groote letters worden berekend naar plaatsruimte.
Dienstaanbiedingen 25 Cents per advertentie a Contant
Advertentiën worden uiterlijk Maandag-, Woensdag
en V r ij d a g- a v o n d voor 6 uur ingewacht.
Uitgevers: K UPPERS LAUREY.
Vervolg en slot).
Eu toch is dit nog maar een algemeen
beeld dier afgrijselijke tooueeleu. Ouze Mis
sionarissen ondervonden nog veel ontzet-
tender daden. Zij zagen de beulen, schui
mende van woede, dat hun een prooi ont
ging, de sabel trekken waarmede zij in
éeu slag het hoofd van de romp eens negers
scheidden; zij zagen hoe bij enkele slacht
offers eerst een arm, dau een been werd
afgehouwen, waarua deze ledematen in het
gras werden geworpen met de woorden
Dat is om den luipaard te lokken, uie zal
u leereu loopen.«
Ik overdrijf niet. Overigons kau ik met
Livingstone herhalen, dat het onmogelijk
is te overdrijven, als er van de slavernij
in Afrika sprake is. Ik herhaal, hetgeen
mijne zonen schrijven, wat zij met eigen
oogea hebben gezien, hetgeen de geloof
waardigste natuuronderzoekers, Èngelsclien,
Amerikaueu, Protestanten en Katholieken
hebben verhaald. Nooit en nergens is de
wereld getuige geweest van zoo vele vloek
waardige handelingen. Met recht heeft men
geijverd tegen den slavenhandel in de ko
loniën, piaar deze handel kau niet in de
minste vergelijking komen met de meu-
schenjacht, die sinds twintig jaar dagelijks
gruwelijker iu de biunenlaudeu van Afrika
wordt gedreven.
Deze handel komt niet iu vergelijking,
noch wat het aantal offers, noch wat de
gruwelijkheid betreft. De handel in de ko
loniën bepaalde zich tot de volwassenen,
voornamelijk echter tot de mannen. De
planters iu Amerika verlangden zoo veel
mogelijk arbeid op hunne plantages. Daar
voor hadden zij volwassen mannen noodig.
Kindereu waieu hun tot last, tot dat zij
voor den arbeid geschikt waren. Iu Afrika
is de toestand anders. De volwassen negers,
die in Ametika aankwamen, kouden niet
vluchten. De Oceaan maakte zulks onmo
gelijk. Op liet vasteland echter denkt de
volwassen neger steeds aan de vlucht; hjj wil
zijne geboorteplaats terug zien of ten minste
zijne vrijheid redden zij 'took in een on
bekenden 9taun.Op de bergvlakten van Afrika
is de landbouw, wegens den aaui van den
bodem, zoo gunstig, dat do vrouw al het
werk kan verrichten; de man is er bijna
overbodig. De mannen voortsleepen eu beu
voeden tot aan de slavenmarkt is geen voor-
deelige zaak. De vrouw en het kind, zij wor
den op de markten vau het binnenland met
eraagte gekocht. Zwak eu vreesachtig zijnde,
deinzen zjj terug voor de gevaren eener vlucht.
.FE IJ ILL KT O N.
9)
Vervolg
Na den maaltijd, toen tante naar hare kamer
was gegaan om haar gewone middagslaajije te
doen en haar vader een zijner patiënten ging
bezoeken, ruimde Louise de huiskamer op, nam
daarna eenig handwerk en wachtte het ontwaken
harer tante af. Deze gevreesde tante hoe weinig
kwam de werkelijkheid overeen met hetgeen ze
zich van haar had voorgesteld! Alles scheen haar
o-oed, met alles was zij tevreden ja ze scheen
nauwelijks op te merken wat er om haar heen
voorviel. Waarlijk voor haar had Louise zoo niet
bevreesd behoeven te zijn. Eene kleine misgreep
van het dienstmeisje had de jonge gastvrouw
pijnlijk aangedaan, terwijl tante Truida er zelts
geen acht op sloeg. En zeer eenvoudig was zij
ook in hare uiterlijke verschijning.
De arme Louise! Zij wist niet, dat juist zulke
schijnbare natuurlijke, ongedwongen fijne ma
nieren alleen door een jarenlang verkeer in be
schaafde gezelschappen worden verkregen. Ook
het eenvoudig toilet harer tante, welks kost
baarheid het eenvoudige meisje in 't oog viel,
voldeed aan de strengste eischen van den goeden
smaak.
In den namiddag van den tweeden dag zocht
Mevrouw Sehönfeld haar broeder in zijn stu
deervertrek op. //Lodewijk!// zoo begon zij,// ik
heb een verzoek aan u,'t welk zoo groot is, dat ik
Sinds deze handel iu handen is oer Mu
zelmannen zijn de Hoofden teugelloos in
hunne ontucht. Men heeft Hooiden gezien,
die 1200 vrouwen bezaten en de armste
Muzelman heeft nog onderscheiden vr mwen.
De lage prijs der slaven in het binnenland
van Afrika stelt hem in de gelegenheid
aan zijn afschuwlijbeu hartstocht te voldoeu.
Men koopt, in dezen tijd op zekere plaatsen
eene vrouw voor eene geit, een kind voor
een pakje zout. Dat moet ons geeu ver
wondering baren. De geit moet men op
voeden, het zout moet men uit de zoutgroef
halenvrouwen en kinderen behoeft men
slechts te bleien. Het is zoo ver gekomen,
dat in Afrika de rnenscb, de koopprijs, bet
geld, is voor den geringsteu koop.
O vloekwaardige miskenning,, o zede
loosheid, in 't aanzijn gebracht door de
begeerlijkheid, door den hartstocht! Kan
men er aan denken zonder te knarsetanden,
zonder beu te vervloeken, die de meusche-
lijke natuur zoo behandelen eu haar ver
nederen onder het vee, dat voor het juk
is bestemd.
Maar dat is niet de eeuige grond, welke
de slavernij in Afrika vreeselijker maakt
dau die van de koloniën. De slaven naar
de nieuwe wereld te vervoeren, eisehtee::9
moeilijke eu lange reis. Men kon toen slechts
vau de zeilvaart gebruik maken; de slaven
handel was dus beperkt. In onze dagen is
de meuschenjacht eu de menscheuhaudel
vrij eu onbeperkt; iedereen kar. er deel aan
nemen. Om den handel iu stand te houden
heeft men niets auders noodig dan een
Mestiez met een troep slavendrijvers, arme
weerlooze negers als buit en stammen otn
het menschelijke wild te koopen. Daarom
vermeerderen de slavenmarkten ook van
dag tot dag, 'tgeen in Europa niet bekend
is. Zij bestaan niet meer, 't is waar, aan
de kusten, sinds de koopers voor Amerika
ontbreken; maar men vindt ze inliet, bin
nenland van Afrika, in de afgelegen steden
vau Marokko, in de oasen van de Sahara,
in Tomboueo, ten zuiden vau de Niger,
tot de Zatnbese. Daar vooral wordt het
duivelsche werk voortgezet, volgens de ge
tuigenis der Missionarissen. Per laatste post
uit Zanzibar deelt mij een onzer Paters
het verhaal eener gruwelijke scène mede.
Vroeger maakte ik dergelijke tooneelen niet
bekend. Nu echter het uur der gerechtig
heid heeft geslagen, maak ik het feit open
baar. Men kan dan zien, dat deze duivels
niets eerbiedigen, noch ouderdom; noch
geslacht, noch zwakheid; men kan ver
nemen hoe zij vrouwen, die zich tegen hen
verzetten, dood voor hunne voeten doen
nauwelijks durf wagen het uit te spreken."
//Werkelijk? lieve zus. Heb ik over zulke kost
baarheden te beschikken? En sedert wanneer zijt
gij zoo bedeesd geworden?Een en ander verrast mij//,
antwoordde Feldner op den toon der oude vroo-
lijkheid, die men sinds lang van hem niet meer
had gehoord.// Kan ik uw wenscli vervullen, dan
beloof ik u bij voorbaat het te zullen doen.
Spreek dus, niets zal mij verbazen."
//Welnu dan! Zoudt gij kunnen be-luiten mij
uwe jongste dochter voor eenige jaren toe te ver
trouwen?//
De dokter keek verbaasd op. Zou ik Truida
moeten missen? Waarlijk op zoo iets was ik niet
voorbereid, lieve zus
//Antwoord mij niet dadelijk, Lodewijk!// viel
Mevrouw Sehönfeld hem in de rede. //Denk over
mijn voorslag eerst rijpelijk na en geef mij
ilan morgen antwoord. Willigt gij, naar ik hoop
mijn verzoek in, dan ga ik morgen niet weg,
maar blijt nog een dag of twee tot het kind
gereed is mee te gaan. Zie, lieve brooder! Trui
da belooft eene schoonheid te worden cn meer
nog dan dat, zij zal eene verrukkelijke bekoor
lijkheid zijn. Daarbij schijnt zij zeer verstandig, in
elk geval talentvol te zijn. Het zou wezenlijk jam
mer wezen zulk een veelbeloovendcn aanlog in eene
kléine plaats bij twijfelachtig onderricht te laten
verdwijnen. Yoor Louise kan ik niets meer doen
daartoe is zij te oud; zij zou ook nooit in de
wereld kunnen schitteren. Truida bevalt mij. Ik
zal het beminnelijke kind als mijne dochter op
voeden on gij weet, dat mijn vermogen mij dit
gemakkelijk zal kunnen toestaan!//
B Mevrouw Sehönfeld had gelijk, dat moest haar
neervallen, hoe onze Missionarissen dui
zenden doodsangsten uitstaan, niet voor
zich zeiven, immers zij hebben het offer
van huu leven gebracht, maar omdat zij,
getuigen vau het ongeluk der neg'rs, niet
iu staat zijn hen te helpen. Zij willen de
zwarten niet aan een herhaald bloedbad
blootstellen door een ougelijken strijd en
zij zijn uiet bij machte om voor allen bet
losgeld te betalen. Daarom wordt huu hart
dubbel gepijnigd.
Ziedaar de Afrikaausche slavernij in het
jaar 1888, in de negentiende eeuw na
Christus. Geloofd zij God, wanneer uw ge
voel spreekt als het mijne. Weet gij, ge
liefde Christenen, hoeveel slaven de Mu
zelmannen sinds tien jaar in het binnen
land van Afrika hebben verkocht? Ik noem
u niet slechts het getal, dat mijne Missio
narissen mij mededeeleu, en dat 400,000
jaarlijks bedraagt, ik noem u ook het
getal dat de natuuronderzoeker Cameron
aangeeft, uamo'ijk 500,000 slaven. Verstaat
het wel 500,000 slaven worden jaarlijks
op de markten op deze wijze verkocht.
Cameron bevestigt deze cijfers. Hij zegt
Eeu dezer tijgers, die 50 vrouwen wilde
verkoopen, verwoestte voor dit doel tien
dorpen eu doodde de inwoners. Worden
de inenscheiijachten overal op gelijke wijze
gehouden, dau zal binnenkort de gansche
bevolking van Centraal Afrika totaal ver
dwenen zijn, zegt Cameron.
Ik verwouder mij geenszins over deze
gevolgtrekking. Ik lees iu de berichten
mijuer Missionarissen, dat er geen dag
voorbij gaat, waarop niet een slavenkara-
vaan aan het meer Tangauika passeert.
En voor tien jaar, toen de Missionarissen
aan de grenzen van Mangéma aankwamen,
was dit de meest bevolkte provincie in
huune nabijheid, geheel eu al met dorpen
bezaaid. Thans hebben de slavenjagers er
eene woestenij van gemaakt.
Wat zijn nu de practische middelen om
de slavernij iu Afrika te bestrijden? Het
eerste is de christelijke liefdadigheid, maar
zij is niet voldoende, zij alleen kan zoo veel
millioeneu menschenzielen niet redden. De
christelijke liefdadigheid heeft bovendien eeu
gevaar. Te beproeven alle slaven vrij te
koopen en dit bekend te maken, zou er toe
kunueu leiden de hebzucht bij de roovers
op te wekken en de jachten op meuscheu
te vermeerderen. Er is een werkdadiger,
een suelier, een meer beslissend middel
noodig. De H. Vader, nadat hij de chris
telijke liefdadigheid heelt opgewekt, wendt
zicii tot oe Staatsmachten. Zij vermogen
vee! in dit opzicht bij de Mohamedaauscbe
broeder haar toegeven. Hij mocht de voordeelen,
die hier zijn kind geboden werden, niet gering
achten. Een tweede gelegenheid om zijue dochter
zoo te laten opvoeden zou hem zeker nooit meer
geboden worden, ja misschien zou Truida hem
er later een verwijt 7an maken als hij nu het
aanbod van de hand wees. Hij aarzelde, maar
was toch reeds halt overwonnen.,/ Lieve zuster,"
zeide hij eindelijk, //ik erken de groote voordce
len, die mijn kind door uwe goedheid worden
aangeboden. Gaarne wil ik Truida aan uwe zorg
toevertrouwen, maar eerst moet ik er met Louise
over spreken: aan haar toch is het, dat mijne
onvergetelijke echtgenoote Truida's opvoeding
heeft opgedragen; zal zij uw wensch willen toe-
stam en van hnro zuster scheiden? Ik zal er van
daag met haar over spreken."
//Laat dat voor mij over, Lodewijk! Ik bob
escige menschenkennis opgedaan en ik zou mij
zeer vergissen, als Louise niet reeds uit liefde
voor hare zuster mijn verzoek wil inwilligen.//
Mevrouw Sehönfeld had hare niclit zeer juist
beoordeeld. Ook verstond zij meesterlijk de kunst
om de teederste snaren iu het hart van het
eenvoudige meisje te doen trillen. Met haar
eenvoudig doch gezond verstand moest Louise
begrijpen, dat de zeker wel goede doch beschei-
deue opvoeding, die zij zelve genoten had, niet
voldoende was voor hare talentvolle zuster.
En tante Geertruida wilde haar kleine pete
kind meenemen zonder nog zelfs aan de kosten
te denken, die daaraan zouden verhonden zijn!
Dat er van den vader en de zuster een zwaar
offer gevraagd werd, daaraan dacht Tante niet.
Had evenwel haar vader er toe besloten, Louise
Vorsten door beu verantwoordelijk te stel
len voor de voortzetting dezer schanddaden.
En zoo spreken ook ouze Missionarissen;
zij verklaren, dat alleeu geweld, de ge
wapende macht, paal eu perk kau stelleu
aan deu meusckouteeremleu slavenhandel.
Ach! zoo schrijven zij, kwam er toch eene
Europeesube mogeudheid, die aan deu ver
vloekten slavenhandel een einde maakte
eu aan al de rampen, die er aan verbonden
ziju.«
Zoo sprak de eminente Prelaat, moge
zijn vurige wenscli spoedig verhoord wor
den mochten de Staten van het beschaafde
Europa weldra inzien, dat bet niet langer
mag geduld worden, dat iu liet binnenland
van Afrika millioeneu meuschen worden
opgeoffaid aan de begeerlijkheid eu de ze
deloosheid van eeu aantal ellendige bar
baren. Dat geve God
Keizer Wilhelm zal eerst tegen het einde
vau September zijne veelbesproken bezoe
ken aan Oostenrijk eu Italië afleggen. Iu
do eerste dagen van September is de Kei
zer voornemens de manoeuvres van de vloot
iu de Noordzee ktij Wilhelmsliaveu eu daarna
de groote oefeningen van het leger bij Ber
lijn bij te wonen, welke laatsteu tot 20
September zullen duren.
De Keizerin-Weduwe Augusta heeft, ge
lijk H. M. elk jaar, tegen dezen tijd ge
woon is te doen, haar intrek iu het kasteel
Babelsberg genomen en daardoor iu het
ietwat sombere verblijf eenig leven en ver
tier gebracht. Ofschoon het kasteel wegens
zijne nabijheid aan het water zeer vochtig
js, zoo heeft de hoogbejaarde Keizerin, ge
dreven door een gevoel van piëteit voor de
nagedachtenis van haren gemaal, die daar
zoo gaarne vertoefde, besloten in dit kasteel
eenigen tijd te blijven doorbrengen. De
vroeger door Keizer Wilhelm I bewoonde
vertrekken zijn geheel in denzelfden toe
stand gebleven, als deze zich tijdeus bet
leven van deu Vorst bevonden. IVeemoedige
gedachten moeten bij de Keizerin-Weduwe
oprijzen, bij het binnentreden van die ver
trekken, waar alles nog getuigt van het
werkzame leven van haren diepbetreurdeu
gade.
Omtrent de beteekeiiis van Crispi's reis
gaat slechts éene stem op. De Norddeulsche
zegt, dat politieke beweegredenen aan die
reis niet vreemd zijn. Eu waarin nu de
tegenwoordige politiek van Italië bestaat,
dit is uit Crispi's herhaalde nota's met de
meest ondubbelzinnige beslistheid gebleken.
zou liet hen uiet euvel duiden, want zelfzuchtig
was ze niet. Zij gevoelde evenwel, dat zij met
Truida haar buitendien toch zoo weinig vreugde
vol leven verloor. Zij waagde liet ook niet hare
gegronde vrees uit te spreken, dat Truida wel
licht door zulk eene schitterende opvoeding ge
heel van de eenvoudige ouderlijke woning zou
vervreemden. Tante Sehönfeld zette haar wil
zegevierend door: zij bleef nog eenige dagen,
om daarna Truida dadelijk mede te kunnen
nemen.
De kleine Truida ging gaarne met hare tante,
die haar gouden bergen beloofde, mede. Onder
lieete tranen nam zij van vader en zuster afscheid,
doch deze droogden spoedig op, hij de ver
schillende indrukken, die de geest van het kmd
ontving. De arme Louise gevoelde zich geheel
verlaten, sedert Truida 's lichte tred en heldere
lach de woning niet meer opvroolijkten. Vele slape-
looze nachten bracht zij onder het storlen van heete
tranen door. De rijke geschenken van tante
Sehönfeld kwamen haar bijna onvcrdragelijk voor.
"Wel had tante beloofd, dat Truida don volgenden
zomer eenige weken in de ouderlijke woning
zou komen doorbrengen, maar het was nu nog
maar herfst: winter en lente lagen er nog tusscken.
Wienzou het verwonderen, dat Louise 's hart, dat
zoozeer behoefte aan liefde had, dankbaar
de genegenheid van anderen aannam?
Adolt' Wildkcim, haar speelgenoot uit de
kinderjaren en die al reeds de koogcschool
bezocht om in de medicijnen te studeeren,
zou de herfst-vacantic bij zijne moeder door
brengen.
{Wordt vervolgd).
