DAGBLAD voor NOORD- en ZUID-HOLLAND.
De Macht der Liefde.
i Mil
i il p fa
M-" - m r'
flan onze abonnés.
Van alles wat.
PI mm
BUITENLAND.
N'°P'! K -
Oedi Oude Orachf 120, Haarlem
DINSDAG 30 JULI 1907.
No. 6646, 32st\Jaargang.
pa o co r
jp met
a weg
jk on* v
Elzas-
nder-i
deze
I een
dorp
ireed,
m en
lf$ Issrt
Bureaux van Redactie en Administratie:
Telefoonnummer 1426.
Pe Directeur der N. V.
Drukkerij Mde Spaarnestad"
noodigf alle abonne's op de
Nieume Haarlemsche Courant
dringend uit, klachten omtrent
te late of niet- bezorging der
Courant onmiddellijk te zijner
kennis te brengen.
Aan hen, die dit reeds
deden, tuordf langs dezen uieg
onze dank betuigd.
Zoodra tuij- weer geheel
op orde zijn d. i. binnen
eenige dagen zal de be
zorging ook in de stad zoo
veel mogelijk ueruroegd tuor-
den.
De Directeur
F. H. M. u.d. GRIENDT.
Ged. Oude Gracht 120.
Zeer juist
II.
Een Haarlemnch kunstwerk.
Een Haarlemsch kunstwerk, om
dat het voor onze Haarlemsche
L; FEUILLETON."™
Kathedraal gemaakt is en als een j
stuk voor eeuwen zorgvuldig zal
bewaard blijven in de schat der
heilige vaten van St. Bavo's Bis
schopskerk
Z >o noemen wij, en mogen we
gerustelijk noemen, de heerlijke
Monstrans, die door den Utrecht-
schen meester Jan Brom is vervaar
digd voor de Kathedrale Kerk van
onze stad, en die waardig past bij
de grootSclïheid en de kostbaarheid
van dit geniale bouwwerk, als een
juweel in kostbaren schrijn.
Wij hebben, eenigen tijd geleden,
in de stijlvolle li ui zin ge van den
Utrecbtschen meester der goudsmeed
kunst, deze kostbare Monstrans mo
gen bewonderen van nabij. Met d
volgende regelen nog eens de schoon,
beid van dit kostelijke stuk in rui
mer kring en in bijzonderheden aan
onze kunst- en schoonheidlïevende
stadgenooten onder de oogen te
brengen, is dunkt ons een
daad van piëteit aan onze Katbe-
draile Kerk en van eere aan den
Utrecbtschen kunstenaar, die in
Haarlems Rooinsche krant op
baar plaats is.
De Monstrans is in de Roömselie
Kerk wel het kostbaarste en ineest-
geëerde der heilige vaten, bij den
eeredienst in gebruik.
Want de Monstrans draagt on
middellijk zichtbaar voor allen, het
„Brood des Levens", het Heilig
Lichaam van den Verlosser-zei ven.
En daarom is voor den Monstrans
geen materie te kostbaar, daarom
moest de kunstopvatting, die den
bouw van eeu Monstrans beheerseht,
zoo hoog mogelijk zijn, daarom
wijden -meesters als Jan Brom bij
voorliefde aan zulk een kunstvóor-
werp hun beste gaven, hun hoogste
krachten.
B j deze Monstrans treft dadelijk
ééno zaak.
En wel dat ze, hoewel iu den
slijl van den St. Bavo, de heerlijke
kerk vuu Jos. Cuijpers, gehouden,
toch in bouw, opvatting en uitvoe
ring. in geheel en onderdeelen, ver
schillend is van het type der gothieke
monstransen, zooals we dat meen
den, in conventioneelen smaak, 'l
eenig-echte te zijn.
N iet meer een opeenstapeling- var.
gothische torentjes,nissen ènpinakels,
gebouwd om de plaats waar de
H. Hostie troont; niet meer een
gotliieke troonhemel, zooals de ge
ijkt; voorstelling is.
Dit werk vau Jan Brom draagt
een geheel persoonlijk karakter.
Hei. teekent den kunstenaar, die
bij behoud van de grondregelen,
waarvan niet kan worden afgeweken,
iets geheel nieuws schept, geheel
nieuw van vorm, zoowel als van
vinding en opvatting, en daaren
boven: een kunstwerk,'gemotiveerd
tot in'elk onderdeel door de strenge
uitbeelding van de symboliek der
Apocalyps, die volgehouden is tot
het kleinste ornamentje toe.
Wij zien dus in dezen Monstrans
een tweevoudig kunstwerkniet
alleen is het stuk een merkwaardig
bewijs, hoe hoog de goudsmeedkunst
staat vau het atelier des Utrecbt
schen meesters, en hoe prachtig
deze de verschillende procédé's weet
te verwerken, de verschillende tech
nieken van zijn kunst weet toe te
passen, maar ook en vooral!
is het werk een bewijs van de
hooge kunstopvattingen, de bewon
derenswaardige scheppingskracht en
inspiratie van den ontwerper.
Aan de hand van een vroeger
reeds verschenen artikel en van wat
de heer Brom ons nog ter aanvul
ling mededeelde, geven we hier
een kort overzicht van wat de kun
stenaar door zijn schepping heeft
willen uitdrukken, van de symboliek
die in dezen Monstrans belichaamd is.
De voorzijde geeft weer een voor
stelling in goud en diamanten en
zilver en émail die beschreven staat
in de Apocalyps van Joannes.
De Stad Godsin het midden
troont de H. Hostie, omgeven door
een regenboog van golvende kleuren,
waarvóór het gouden „Boek met
de zeven zegelen" ligt...
Uit den kleurigen ring, die de
H. Hostie omgeeft, golven lichtstra
len, in vier groote halve cirkels van
fonkelende diamanten naar buiten.
De vier Evangelisten of liever, naar
den tekst der „Openbaring" de vier
Dieren, sluiten zich vlak tegen dezen
diamanten stralenring aan, en om
deze heen groepeeren zich de „24
ouderen, die hunne kronen bieden
aan het Lam" zooals de H. Schrift
zegt, drie aan drie gegroepeerd op
in êmail-cloisonné prachtig-uitge-
voerde cirkel-segmenten, zich in
steeds uitgebreider kring aansluitend
aan bet reeds bêschrevene.
Boven dit alles troont de „Oude
van Dagen," God de Vader, in een
gouden boog, waaromheen de „zeven
engelen, die de zeven sterren dragen"
zijn gegroepeerd
Onder de „Civitas Dei", in den
driehoek die ontstaat uit den over
gang van steel naar romp, zweeft
de Dilive Gods, de H. Geest.
De voet zelve doet in gedreven
werk de harten zien die zich laven
aan do „bron van levend water",
die helderblauw stroomt in ge-
emailleerde golvingen rondom den
geheclen voet-
Het kruis met de Alpha en
Omega (het begin en het einde)
aan zijn voet, bekroont iu slanken
vorm het geheel.
De achterzijde van de Monstrans
vertoont in gouden vertakkingen
en Kaderwerk o/er de volle lengt!
en breedte den heerlijken „Boom
des Levens", die wortelt in den
„Berg des Heeren" (den voet) en
de II. Hostie omringt met zijn
takken en bladeren, en de 12 vruch
ten, waarvan de Apocalyps spreekt
laat uitbotten.
De beide symbolische voorstel
lingen de Civitas Dei, en de
Boom des Levens zijn over 't
geheel gescheiden, maar ze vloeien
in elkaar aan den voet, waar om de
wortelen van den Boom des Levens
zich slingeren in fijne vertakkingen,
aan de randen van het geheel
waar de twaalf vruchten zich neigen
om de stralende kransen van de
edelsteenen die de „Stad Gods"
omringen, aan den top waar de
fijne takken het kruis vormen dat
het geheel beheerseht.
Is de conceptie van dit kunst
werk, zooals uit deze onvolkomen
beschrijving al blijken kan, iets dat
den Meester teekent, ook de uit
voering is meesterlijk.
Nog minder dan over de vinding
van den kunstenaar, kunnen wij,
leeken, een beslist oordeel geven
over de technische volkomenheid
van dit werkdaartoe zou tech
nische bekwaamheid gevorderd zijn
haast evengroot als van den Mees
ter die ontwierp en schiep en tot
in de fijnste details alles aangaf,
en van de kunstvaardige handen,
die hem in zijn atelier bij de uit
voering ter zijde stonden.
Maar we mogen toch zeggen, dat
hier zelfs voor leeken-oog een kunst
werk staat van de hoogst-artistieke
waarde. Vooral, omdat we wat de
bizonderheden betreft, door den
kunstenaar-zelf zijn.voorgelicht, mo
gen we die uitspraak doen!
Het stnk is uitgevoerd deels in
verguld zilver, deels iu goud. Alleen
de edele metalen dienen voor een
drager van het Allerheiligste
De voet, de steel, en do romp
van den Monstrans zijn gedreven
uit één plaat, evenzoo het prachtige
tot in de kleinste bizonderheden
keu rig-afge werkte beeld van God
den Vader in het bovengedeelte
en dat van de Duive in het bene-
dendeél van den Monstrans.
Dat is arbeid, waaraan de kun
stenaar met voorliefde werkt, zoo
als hij ons zeide, evenals de zeven
engelen, en de beeldjes der vier
Evangelisten, in zilver gebeiteld.
Merkwaardig is ook de toepas
sing der verschillende soorten
émail: de regenboog die in helle
kleinen de H. Hoste omgeeft, is
-•an email translucide, de let-
term ud die op den voet den tekst
veer geeft van „het hert, dat dorst
naai de waterbronnen" is van
's m ail c li a m p 1 e v en de water
4ruo:n zelve is een combinatie dezer
wee m a i 1 -bewerkingen.
Do voorstellingen der 24 ouderen
lie den troon Gods omgeven zijn
in 6 mail-eloisonnê uitgevoerd,
een procédé, dat de heer Brom
weder naar eigen vinding in eere
heeft hersteld en dat geen kunste
naar haast hem zoo volkomen zal
nadoen. Het spreekt van zelf, dat
de edele steenen voor een zoo kost
baar werk alle echte steenen zijn.
De Apocalyps spreekt ervan, dat
de „stad Gods" 12 poorten heeft,
gesierd met verschillende edelge
steenten, in de H. Schrift alle opge
noemd. Ook die 12 steeuen van
verschillende kleur alle gelijk van
grootte en in den zelfden vorm
geslepen, omringen hier de voor
stelling der „stad Gods", in dezelfde
volgorde ook als de H. Joannes ze
heeft genoemd: jaspis, saffier, chal-
cedoin, smaragd, sardonix enz
De Meester deelde ons mede, dat
het moeite heeft gekost deze edele
steenen alle te vinden.
Maar dat moest natuurlijk, om
de eenheid van conceptie en de
pracht van het geheel te bewaren.
Nu is deze kostbare en kunstrijke
schepping, zoo waardig de drager
van het Heilige der Heilige te-zijn
als de stof eenigermate kan zijn,
in den Sint-Bavo een der heilige
kerkvaten.
We meenden, dat om den grooten
kunstenaar te eeren, en tevens om
de kennis van dit kunstwerk zoo
mogelijk nog meer te verbreiden,
deze korte beschrijving haar dienst
kon doen
Algemeen Overzicht,
De (verkeerde) macht der vak
organisatiedat zou de titel kun
nen zijn van het pièce de resis
tance in ons overzicht van heden 1
't Is naar aanleiding van eeu
vonnis, in Amerika welgesproken,
waarvan we zoo straks zullen ver
tellen.
De vakvereenigïng schijnt tegen
woordig langzamerhand te zullen
worden niet alleen een middel om
te komen tot verbetering van ver
keerde toestanden, maar ook een
voortdurende bedreiging van hen,
die op de een of andere manier
die vakvereeniging tegen zich zien
opgezet.
Dat zou men kunnen noemen,
„les défats de ses qualités."
Hoe goed het ook is, dat de ver-
eenigde vaklieden bij elkaar steun
zoeken, ook tegenover ongerecht
vaardigde eischen en toestanden,
blijft toch bij een onverstandige
leiding steeds het gevaar, dat dóór
die vakvereenigingen relletjes wor
den op touw gezet, ongerechtvaardige
pressie wordt uitgeoefend en ten
slotte 't zuivere eigenbelang wordt
gemengd in kwesties die daar niet
mee te maken hebben 1
Dat kan al, als de vereeniging
niet stevig „geadviseerd" wordt
door geestelijke leiders buiten het
vak, die vooreerst wat verder kijken
dan de vakmenschen in hun eigen
kring met hun eigen belangen, en
die voorts ook sleeds andere en
hoogere motieven bijbrengen en in
gedachten houden bij hun ad viezen.
Doch vooral wordt dat gevaar
en die macht der vakvereeniging
een geduchte, wanneer ze geheel
in handen is van een revolutionaire
of socialistische macht is I
Want dan staat zij ten slotte
voor niets I
Dat is nu wel op 't levendigst
gebleken door het vonnis dat de
banier en het onderwerp van deze
beschouwingde vrijspraak van de
hoofdlieden der machtige socialis
tische mijnwerkersvereeniging in de
Vereenigde Staten, Haywood en
zijn kornuiten.
Haywood en de andere beschul
digden zijn zooals gezegd de voor
naamste mannen van een der
grootste socialistische vakvereeni
gingen in de Vereenigde Staten.
Die vakvereeniging was van de
veelgewraakte, zooals men weet den
Jezuiëten zoo belachelijktoege-
schreven opiniehet doel heiligt
de middelen.
En om haar doel te bereiken,
schrikte zij althans zoo is de
algemeene meening niet terug
voor een allerkrachtigst middel om
geen tegenstanders te hebben ze
liet die tegenstanders eenvoudig ver
moorden
Het sujet, dat die moorden be
dreef, zekere Orchard, heeft alles
uitgebracht en openlijk Haywood
en de andere leiders van mede
plichtigheid en aanzetten tot een
moord op gouverneur Steunenberg,
en nog andere misdaden beschuldigd.
Haywood c.s. zijn een jaar lang
in voorarrest geweest.
Maar de vakvereeniging heeft
niet stilgezeten onderwijl.
Terwijl president Roosevelt zelf
de voormannen der vakvereeniging
groote moordenaars heeft genoemd,
terwijl niemand eigenlijk aan hun
schuld twijfelde, stapelde de vak
vereeniging bedreigingen op be
dreigingen.
Zelfs dreigde men met een reuzen-
staking als Haywood c.s. werden
veroordeeld.
En men weet hetin Amerika
beslist ten slotte niet de onafhanke
lijke rechter, maar de jury.
Een jury van niet-rechtskundigen:
de méést voor invloed van buiten
vatbare rechtspraak die men maar
hebben kan 1
Die jury heeft nu, tot aller
verbazing, Haywood c.s. vrijge
sproken
Ze is gezwicht voor de bedreiging
der vakvereeniging!
De socialisten kraaien natuurlijk
1 I
I,
'■'•xi U?È?oI
URLEMSCHE MUIT
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 maanden voor Haarlemf 1.20
Voor de overige plaatsen in Nederland franco per post 1.65
Afzonderlijke nummers„0.05
Dit blad verschijnt dagelijks, behalve Zon- en Feestdagen.
PRIJS DER ADVERTENTIËN
Van 16 regelsf0.60 (contant) f0.50
Elke regel meer0.10
Groote letters naar plaatsruimte.
Dienstaanbiedingen 25 cent per advertentie A contant.
In het socialistisch blad „Het Volk"
wordt het schrijven van Z. H. den Paus
besproken over de Vakvereenigingen,
Waarvan we Vrijdagavond jk onder
onze Sociale berichten eenige citaten
gaven.
Als we alle schimpscheuten en be-
leodigingen tegen Paus en Kerk uit
liet stuk elimineeren, komt de strek
king ervan neer op het volgende
„Tegen alle maatschappelijke kwa-
„len, tegen alle stoffelijke ellende,
„tegen alle ongezonde toestanden in
„het arbeidersleven, tegen alle mis
standen ten slotte geeft deze Paus
„maar één middel, dat zoo zegt
„het socialistische blad spottend een
„panacee voor al die kwalen moet
„heeten: de „godsdienst".
Dat is nu eens uitstekend gezien,
't Ia zeer juist.
De godsdienst is inderdaad het groote
middel tot verbetering 1
En dat is juist het mooie van onzen
godsdienst, dat door dezen het stoffe
lijke geluk en de stoffelijke welvaart
voor den arbeider niet liet begin en
het einde van all.es is, maar dat wij
dat stoffelijke iederin éigen kring
slechts gebruiken moeten om da:ir te
komen, waar de gelijkheid gróoter is
dan ook maar één socialistische utopist
het zich kan voorstellen
Dat begrijpen en weten onze Katho
lieke arbeiders, d&t wordt hun voor
gehouden in onze vereenigingen, en
juist daarom is hun eenheid zoo mooi;
hun kracht zoo groot, hun vertrouwen
en geduld zoo kloek, hun actie zoo
frisch en waardig tevens
Uit liet Italiaansch.
Een twaalftal personen zaten op zeke
ren avond, op liet kasteel te Montfleuri,
in gesprek, onder het gebruik van de
kome.
't Is vreemd, betoogde een jong-
mobfeeh, die den naam had op de hoogte
te zijn van de 'zielkunde der vrouwen,
het is vreemd, te zien hoe de liefde tot
de ergste dwaasheden kan aanzetten of
met de grootste macht kan bezielen
Allen stemden daarin toe, en eenigen
brachten daaromtn ut verbalen te berde.
Een dn me vertelde van eer) echtge
noot, die wel zeventien malen had ge
duelleerd, voor de vrouw die hij aanbad.
Een oude lieer deed liet verhaal van een
beeldhouwer die - dol verliefd op een
meisje, haar buste uitbeitelde, waardoor
hij éen werk leverde dat over zijn toe
komst besliste.
Dezelfde dame de3 huizes dischte op
bevallige wijze het verhaal op van haar
grootvader, die, verliefd was geworden op
een meisje, Jat. naar haar zeggen, nim
mer in den écht zou willen treden dan
met een kolonel; en hij, na als volontair
in dienst te zijn gegaan, maakte al de
veldtochten van Napoleon mede en keerde
terug in 1-SI-t. met zijn gelaat vol littee-
kens en e n arm minder, maar hij was
kolonel van de grenadiers. Het meisje
ontving hem met vreugde, zij huwden
en waren gelukkig!
Dat is bewonderenswaardig! riepen
allen uit.
Welk een trots moet zij gevoelen,
die dnsdanige.il haft- tocht kan inboeze
men, betoogden de dames.
Welnu, ik weet een geval hetwelk
deze alle overtreft, klonk het als toen
met een ernstige stem.
liet was die v-tm don ouden genees
heer uit het dorp. Al de aanwezigen
schikten zich in een kring om hem heen,
terwijl zij hem verzoehten tot het.verhaal
daarvan over te gaan.
II.
Herinnert gij u, mijnheer de graaf,
sprak de geneesheer, terwijl hij zich
tot een "van de aanwezigek wendde
■dien Novembernacht, waarin gij, van Ra-
rijs onverwacht zijnde teruggekomen, mijn
rijtuig aarinaamt om haar het kasteel te
rijden? En herinnert gij u dat, bij oen
bocht, van den weg, mijn paard, van ik
w.eet niet wat verschrikt, op eens losge
raakte en ons in een kuil wierp? Do val
veroorzaokte ons geen enkel letsel, zoo
hij ons op dat oogenblik niet in de on
gelegenheid had gesteld van de onmoge
lijkheid verder te gaan, want een wiel
was van de as afgeloopeu.
Om één uur na middernacht in dien
toestand zich te bevinden op den weg,
alhoewel in de nabijheid van het arm
zalige dorp Villemory, was een ernstige
zaak. Waar hulp te zoeken? her
inner ik mij dat u zeidet de smid van
het dorp zal wellicht niet op dit uur
willen opstaan.
Het is waar, antwoordde ik, maar
vrees niet, de Voorzienigheid zal ons
helpen.
En mijn hand wees u naar een ver
licht. venster. Toen riept u uit:
Wie toch kan op dit uur nog aan
het werk zijn?
Het is Giovanni Lubin, de smid, gaf
ik u ten antwoord.
Du alles herinner ik mij goed, aisoi
het geval gister had plaats gehad en het
ontvleesde gelaat van Giovanni Lubin
met zijn grijze haren; met zijn droefgees
tig en stilzwijgend voorkomen, toen wij
hem om één uur na middernacht aan
het werk vonden, staat hij vóór mij. Wij
hadden haast, en, zonder onzen tijd met
praatjes te verbeuzelen, verzochten wij
hem het wiel in orde te brengen, het
geen hij met spoed ten uitvoer bracht.
Wij betaalden hem en konden onzen weg
vervolgen.
U zult toen zeker gedacht heb
ben, mijnheer de graaf, dat de smid dien
nacht toevallig aan den arbeid was, om
het een of ander spoedeischend werk te
voltooien.
Welnu dat was geen exceptioneel geval
voor Giovanni Lubin, wijl hij al sedert
tien jaren gewoon was tot dat uur te
werken. Om de waarheid te zeggen, hij
heette geen Giovanni Lubin; zijn ware
naam was Filippo Do Rieux, vroeger
eigenaar van een voorname smidszaak en
zeer rjj'k.
Ja, mijnheer de graaf, die werkman
dien u over zijn aambeeld gebogen zaagt,
met vereelte handen, en het gelaat zwart
van rook, was rijk, geacht en gelukkig
geweest.
Van zeer goede familie en eigenaar
van een zaak, had liij een jong meisje
gehuwd dat hem een aanzienlijken
bruidschat had medegebracht. En wat een
bevallige dame was die mevrouw De
Rieux 1 Ik kende haar, daar ik als ge
neesheer was ontboden te Cusy waar zij
woonden. Allen bewonderden haar be
valligheid, haar heerlijken glimlach, haar
opgeruimd en blij gemoed.
Haar man beminde haar teederlijk en
deed alles om haai' te behagen. Zij bezat
al hetgeen zij kon verlangenhaar leven
was een voortdurend feest en zij wist
hoegenaamd niet wat verdriet beteeken-
4
üe, waartegenover zij zeer zwak zou zijn
geweest, zoo baar de een of andere ramp
ware overkomen. Want zij was gelijk aan
een teere bloem, die zich gelukkig ge
voelt in de zon en in het zuchtje van
den wind, en dit zuchtje was het geluk.
Wij, sprak baar echtvriend, wij heb
ben niet te vreezen in dit leven, laten
wij dus van onzen toestand genieten.
Iemand voegde hem toe: „Wanneer
men bemint, kan men insgelijks lief en
leed verdragen."
Maar De Rieux antwoordde, dat zijn
echtgenoote alleen was geschapen om
gelukkig te zijn, terwijl zij zich gebukt
zou hebben onder het geblaas van den
storm.
Gedurende vijf jaren kwam niets hun
rust verstorende bloem bleef frisch en
open. Doch op zekeren dag bracht een
onvoorziene en wreede slag den armen
De Rieux ten ondergang. Verbeeldt u,
hoe hij stond te kijken, bij die tijding
welke hem onmogelijk scheen !Een enkele
gedachte was toen de zijne, en wel
dat zijn vrouw daarvan niets mocht we
ten. Hij verzocht daarom aan bloedver
wanten en vrienden, om zijn rampspoed
voor zijn vrouw verborgen te houden.
En zij vernam in werkelijkheid nimmer
iets daarvan.
Filippo bezat de kracht te jokken,
altoos, terwijl hij zijn toestand verborg,
opdat de weergalm van zijn rampspoed
zijn huis niet zou bereiken.
Niet de minste verandering werd ge
bracht in de levenswijze van de jonge
vrouw, die voortging vroolijk en geluk-
kig te zijn zooal^ vroeger, zonder iets te
vermoeden, wier verlangens altoos wer
den bevredigd, omgeven met dezelfde ge
makken.
Voor den armen Filippo was dit een
liel; hij zag zich tot voortdurende hulp
middelen genoodzaakt tot het bekomen
van geld en het hoofd te bieden aan zijn
crediteuren. Het was een wonder zoo dit
kon standhouden, terwijl alles rondom
hem in verval geraakte.
Hij zette den strijd voort, ondanks de
stoornis en zijn echtgenoote bleef kalm.
Zij, gelijk ik heb gezegd, zij leefde van
een zuchtje, en op zekeren winternacht
deed de ziekte datgene wat krachtens
Filippo het leed niet had kunnen doen...
Het teere bloempje stierf, zij stierf
echter met een glimlach op het gelaat.
III.
En vervolgens? vroeg men den
doctor.
Vervolgens, hernam de geneesheer,
moest Filippo betalen de jaren van geluk
en van zinsbegoocheling, die hij zijn
vrouw had doen smaken.
Vóór hem opende zich de afgrond op
schrikbarende wijzetoch onttrok hij zich
niet aan den strijd; hij was een eerlijk
mensch en zou datgene betaald hebben
wat de liefde voor zijn vrouw hem had
gekost; en daarom scheen het hem niet
te veel zijn leven er aan te geven.
Hij verkocht alles, zonder iets van den
vroegeren rijkdom te behouden. Men ging
over tot likwidatie om aan de schuld-
eischers te voldoen, die, wel wetende dat
hij ongelukkig was, hem niet ter hulp
kwamen. Maar datgene wat verkocht
werd was niet voldoende, er bleef nog
het een en ander te betalen over, en
alstoen werd die man, die patroon was
geweest, met bewonderenswaardigen
moed, werkman. Hij kende goed het
smidsvak en ging dat uitoefenenhij zou
geheel zijn leven gewerkt hebben, zoo dit
noodig ware geweest, om zijn schuld tot
den laatsten halven cent te delgen.
Zonder bedenken toog hij aan den arbeid,
alhoewel de onderneming boven zijn
krachten scheen.
Zijn werk was volmaakt en bezorgde
"veel klantenom kort te gaanhet werk
nam zoodanig toe, dat, om aan de aan
vragen te voldoen, een geheele dag hem
niet voldoende was. In dat geval werkte
hij ook des nachts.
Allen waren er aan gewoon geraakt
het licht van Giovanni Lubin, zooals hij
zich deed noemen, des nachts in zijn
werkplaats, tot aan het aanlichten van
den dag, te zien branden.
Eenigen dachten dat hij een gierigaard
was, anderen meenden dat hij geld wilde
opstapelen om te trouwen.
Niemand behalve ik, aan wien hij zijn
vertrouwen had willen schenken, wist de
waarheidniemand wist waarom die man
gedurende tien jaren zijn lichaam versleet
voor een langdurigen en overdreven ar
beid.
Toen men hem verleden jaar dood vond
bij zijn aambeeld, stonden de lui verwon
derd, dat er geen cent in zijn latafel te
vinden was.
Die brave smid kon rustig sterven: li ij
had zijn taak volbracht. De week te voren
had hij zijn laatste schuld afbetaald, welke
overt nnkomst hij had aangegaan uit liefde
voor haar die hij zoozeer beminde.
Dit is het levensverhaal van Giovanni
Lubin.
Wanneer ik laat in den avond door
Villemory ga, kijk ik werktuigelijk, en
niet zonder weemoed, naar het huisje
waar men niet meer het licht van den
smid ziet. Dat licht was het meest wel
sprekende zinnebeeld dat ik gekend heb
van die macht, waarover gij even te
voren spraakt, en welke de liefde alleen
geeft.
En die macht werd met gesteund door
een begeerte of door een hoop.
Hetwas alleen een herinnering die
haar staande hield.
EINDE.
r
