DAGBLAD voor NOORD- en ZUID-HOLLAND.
Bedrogen.
Waar het toe leidt.
BUITENLAND.
BINNENLAND.
Kindta&tfoseisvMi 2f$*lü-33y Haarlem
VRIJDAG 12 MAART 1909.
3g«e Jaargang No. 6837
ABORNEMENTPRUS:
Bureaux van Redactie en Administratie:
Intercommumiai ¥©i©fsossssuisaian©!* 1426.
Algemeen overzicht.
Verspreide Berichten;
FEUILLETON.
éêT
NIEUWE HAARLEM8CHE COURANT
Per 8 maande» voor Haarlemf 1,85
Voor de plaatsen, waar een agent is gevestigd (koen der gemeente) 1.88
Voor de overige plaatsen in Nederland franco per post 1.80
Afzonderlijke inumnen ,0.08
'i PRIJS DER ARVERTENTIËK
f Vrb 16 regelsf 8,60 (contantj f 0,50
5 Hike regel meer,0,16
Groots letters naar plaatsruimte.
IKenstaanhiedingen 25 «ent per advertentie s contant.
1000
Alle betalende sbonaéi op dit blad, die in het beat «ener verzekeringepolis zijn, zijn volgens dCjbepaliigea op de polissen verweid,
GULDEN bij
levenslange onge
schiktheid tot
werken.
400
BULDEN faq
overlijden.
310
GULDEN bij
verlies van és»
hand of vset.
lil
GVL9BK bi)
verlies van
éen esg.
100
GüLBBN bij
verlies va»
éen (ivuao.
tegen ongelukken verzekerd voor
GULDMN bij
verlies van
één
wijsvinger.
60
15
GULDEN bi)
verlies van
éen anderen
riDger.
De nitkeering dezer bedragen wordt gegarandeerd door de Maatschappij „Ocean", Bijkantoor voor Haarlem, Nieuwe Gracht 11.
We hebben gistereD verteld van
de «xeuwste heldendaad, die citoyen
Pateud heeft uitgehaald in Parijs.
Omdat hij door den directeur
van het hotel Continental, een der
eerste hotels van Parijs, niet dade
lijk werd ontvangen toen hij zich liet
aandienen, beval hij aan de electri-
«tieite-werklieden in het hotel, ter
stond den arbeid neer te leggen.
En deze, aan den secretaris van
hmn vaksyndicaat blindelings ge
hoorzamend, staakten....
Op die manier dwong citoyen
Pataud den directeur, hem te ont
vangen, en tevens ordonneerde hij,
eenmaal de baas zjjnde, in de
gauwigheid even een vermeerdering
van salaris voor het electriciteits-
personeel.
Dat is de nieuwste tactiek der
revolutionairen.
In Frankrijk is men dus, na al
de revoluties die dat land heeft
doorgemaakt, en met al de „zege
ningen" van een radieaal-eocialis-
«isch kabinet, nuzóórer gekomen, dat
de vrijheid van arbeid eenvoudig
afhangt van het bon plaisirder
syndicaats-bestuurders.
Tan den wil van een willekeuri
ger» meneer gaat het voortaan af
hangen, of de een of andere indus
trie zal kunnen doorgaan, of niet.
En deze meneer kan aldus de
ernstigste schade berokkenen, niet
alleenaan de patroons en werkgevers,
niet alleen aan de clientèle, maar
ook aan alle arbeiders die in de
zelfde industrie werken, zonder dat
noch hij, noch het syndicaat dat
bestuurt, eenige strafbare
verantwoordelij kheid draagt
Daarheen dan leidt de socialisti
sche organisatie der vaksyndicaten
Naar de verwaarloozing der
werklieden-plichten, naar een volko
men gemis aan besef van zedelijke
verantwoordelijkheid, naar een on
draaglijke tyrannie van de volks
menners.
Wij hebben in de dagen der groot»
spoorwegstaking hetzelfde spelletje
hier in het land geprobeerd gezien.
Maar dank zij Dr. Kuyper, is
dat toen mislukt.
In Frankrijk evenwel, waar het
anti-clericalisme den scepter zwaait,
«u waar de kerkvervolgers, die de
bondgenooten zijn der socialisten en
anarchisten, hun vriendjes hebben
ie ontzien, heersent deze onduldbare
tjrramnio der socialistische vaksyn-
dicaten oppermachtig, en het is
er alsof 't zoo hoort!
Het collectief contract, door de
eiectrieifceits-arbeiders in Parijs ge
sloten, wordt er zonder eenig ge
moedsbezwaar verbroken, alleen
omdat citoyen Pataud 't beveelt
En niet alleen dat dit ongestraft
blijft, dat er geen geldelijke sanctie
op is, of althans dat men de boete
niet durft te heffen, beangst voor
verdere tyrannie, ook de moreele
sanctie, hot. besef van inoreele ver
antwoordelijkheid eenerzjjds, en de
verontwaardiging van het publiek
anderzijds, ontbreken daar geheel
men is er door de wol geverfd, en
beschouwt die tyrannie der vak
syndicaten als iets natuurlijks, met
Fransche luchthartigheid als iets
komieks, als een wolkome bron van
aardigheden voor de geïllustreerde
spotbladen
Daarheen leidt bet socialisme!
Onder voorwensel, de „tyrannie"
der werkgevers te doen verdwenen
en de werklieden vrij te maken,
voert het tet de tyrannie der vak
syndicaten.
Een tyrannie die henderimaal
erger is! Omdat de socialistische
leiders der vaksyndieaten in des
regel niet méér maatschappelijk
verantwoordelijkheidsgevoel hebben
van deze meneer Pataud, omdat
deze tyrannie op de meeat brutale wij
ze steeds directe schade berokkent
aan industrie, aan patroons, aan
werklieden en cliëntele, kortom aan
héél de maatschappij!
„Ce n'était pas la peine de faire
tant de révolations pour en arriver
1&," moet een Amerikaan gezegd
hebben, toen hjj door de gebeurte
nis in 't hotel Continental werd
overvallen „hebben ze daarvoor in
Frankrijk zooveel revoluties ge
maakt?" zeide deze man der demo
cratie.
Inderdaad: men ziet hier helder
en duidelijk, waartoe een teugelloos-
voorthollende arbeidersbeweging
onder leiding van socialistische en
anarchistische volksmenners ten
slotte krengt
Voor onze arbeiders, die nog zeo
dikwijls aan z. g. „neutraleof ook
aan geprononceerd-op-het-gebied-
van-den-klaesenstrijd-staande vakor
ganisaties hun belangen toevertrou
wen, is eene zeer treffelijke les uit
deze geschiedenis te putten!
DE ITALIAANSCHK VERKIE
ZINGEN.
Ko,g een woordje o.ver de I.ta-
liaaiuseihe verkiezingen.
Zooals we eergisteren al zeiden,
toen we spraken over het op den
voorgrond schuiven der antithese:
de liberale en „neutrale" kranten
doen him beet om de uitslag der
Italiaansche verkiezingen vo.or te
«tellen als een „nederlaag: voor het
tVatioaan."
Men zje er de „neutrale"
StadK-pditie van gisteren maar
eene pp na
fliVjat is daarvan aan
Dat moeten we nog eens precies
uiteenzetten.
De Katholieken deden in hoofd
taak niet mede aan de verkiezin
gen.
Alleen in sommige districten was.
het hun vergund deel te nemen aan
de stemmingdaar waar de Katho
lieke stemmen den uitslag konden
doen veranderen, en de verkiezing;
van een mac on of socialist: kopden
tegenhouden. i
Natuurlijk is deze tactiek niet
overal gelukt, i
Het is niet overal mogelijk ge
bleken, de Katholieken te bewegen,
unaniem! gehoor te geven aan het
wachtwoord der leaders, dat in de
verschillende districten zéér uiteen
laep-
iMet name te Rome, waar in drie
van de zes distrieten het „non expe-
dat" was opgeheven, zijn de Katho
lieken niet kunnen bewogen worden,
allen precies te stemtaen zoo als de
leiders wilden.
.Dp jRlomenisehe correspondent van
„De .Tijd" geeft op voortreffelijke
wijze .de reden daarvan aan: Hij
Kegt öj. m.„men verge te niet, dat
gedurende ruimi 30 jaren het Katho
lieke kiezerscorps op politiek ter
rein buiten gevecht was gesteld en
daarom nog heel wat oefening moet
doormaken, alvorens het in geslo
ten kolonne's tegen den vijand kan
opmarcheeren. Ook houde men in
't oog, dat hunne bondgenootende
gematigde liberalen, niets1 anders
zijn dan een afgeleefde en afgeta
kelde partij, wier bestaan nog; wordt
gerekt door den onverwaehten steun
der- Katholieken, maar die op zich
zelf genomen geen toekomst meer
heeft. Zoolang deze verouderde
partij, niet veel knappe aanvoerders,
doch zonder manschappen, nuttige
diensten bewijst als weerstand tegen
het allerwegen veldwinnend socia
lisme en zoolang het Katholieke
kiezerscorps niet behoorlijk georga
niseerd is, om zelfstandig op te tre
den, schijnt dit tijdelijke bondgenoot
schap wel opportuun. Maar pp den
duur moet en zal het andersom wor
den een eigen nationale partij,
steunend pp de Katholieke begin
selen, waarbij zich ieder kan aan
sluiten, die mede wil opkomen voor
de heiLige goederen van waarheid,
vrijheid, en recht.."
Met deze laatste woorden geeft
„.Romanus" te kennen, dat hij den'
tijd ziet komen dat het „non ex-
pedit" geheel wordt opgeheven.
LWfij' kunnen dat niet beoordeelen'
Evenwel schijnt het ons toe, wat
voorbarig! te zijn als. men nü al gaat
spreken van een „Katholieke jC.en-
trumspartij" in Italië!
Om tal van redenen is het daar
nog zeer ver vanaf!
Een en ander is echter duidelijk
genoeg, dunkt ons, om1 aan te top-
nen, dat de liberale en „neutrale"
'kranten, zpoais de >Stads-Editie,
die in hun onwetendheid praten' van
een „nederlaag van het Vatioaan",
den .bal geheel en al misslaan!
VREDE IN HET OOSTEN.
De pols van de diplomatieke ver
houdingen isde beer».
En de beurs, de effectenbeurs wel
te verstaan, houdt aich goed na de
Servische nota die we gisteren be
spraken, ja ze loopt zelfs omhoog.
Dèt is dus een teeken dat er geen
gevaar schuilt, en dat men in diplo
matieke kringen Servië's booge borst
en schetterende taal opneemt met een
kalm gezicht.
't Zal nu uitloopen op een bandele-
en tarieveaoorlog, wanneer alle tee
kenen niet bedriegen.
Reeds heeft minister Wekerlé, de
Hongaarsebe premier, in het Hon-
gaarsche parlement medegedeeld, dat
hij het ontwerp voer het handelsverdrag
met Servië teruggetrokken heeft
In politieke kringen wordt deze
maatregel als een duidelijke demon
stratie tegen Servië opgevat Ook in
het parlement denkt men er zoo over.
De mededeeling van Wékerlé ont
lokte namelijk den uitroep: „Dat is
de juiste manier van handelen; wij
doen Servië geen concessies."
Maar daar zal het wel bij blijven.
Rusland, zoe is de algemeene
indruk Rusland wil geen oorlog,
omdat het niet kan, en militair-ge-
sproken, machteloos is. Iswolski poogt
nu wel von Aehrenthal te plagen en
te prikkelen en zal hem op de con
ferentie, als hij die er door kan krij
gen, zeker wel allerlei poetsen willen
bakken, maar dat is bijzaak.
Hoofdzaak is het behoud van den
vrede.
Wat echter die conferentie aangaat,
Oostenrijk heeft principieel niets tegen
een conferentie. Maar voorwaardelijk.
Servië moet vooraf aan de regeering
der monarchie mededeelen, dat het
geen aanspraak maken zal op gebieds
uitbreiding, en dat het met Oosten-
rij k-Hongarije goede betrekkingen
wenscht te onderhouden, daar houdt
naen zich te Weenen vast kan 1
En daarnaast wil de monarchie de
zekerheid hebben, dat over de vol
dongen feiten niet gediscussieerd aal
worden, dat dus de overeenkomsten
tusschen Oostenrijk en Turkije, tus-
schen Turkije en Bulgarije, eenvoudig
zullen worden geregistreerd.
De conferentie kan spreken over de
Servische vragen, die van algemeene
Suropeesche beteekenis zijn, maar niet
over Oostenrijk's particuliere overeen
komsten met Servië.
Of er dus van die heele conferentie
noc wat komtn zal, is zeer de vraag I
Servië zal er natuurlijk op blijven
aandringen, maar Oostenrijk hondt
zich schrap!
Trouwens: toen gisteren de Ser-
visebe gezant te Weenen de nota aan
von Aerenthal overhandigde, moet bij
lang niet malsch zijn ontvangen.
Volgens de „Zeik1 deelde Aerenthal
den gezant mede, dat Ooetenrijk-Hon-
garije een antwoord verwachtte op
den door graaf' Forgach gedanenstap
en dat, indien dit antwoord niet bin
nen den tijd van tien dagen is ont
vangen, de Oostenrijksch-flongaarsche
regeering opnieuw zou optreden om
op een stelliger toon Oostenrijk's stand
punt uiteen te zetten!
EKANSCHE MANIEREN.
We hebben gisteren gemeld, dat de
Fransche Kamer met een groote
meerderheid een uiterst gewichtige be
lastinghervorming beeft aangenomen:
de invoering van een inkomstenbe
lasting over heel bet Rijk.
Men zou nu meenen, en in elk
beschaafd land zou dat het geval zijn
dat deze ingrijpende hervorming
met den meesten ernst was voorbereid,
overwogen en aangenomen.
Want de aanneming dezer belasting
is zonder eenige twijfel een votum,
dat, zoo de Fransche Kamer gevoel
van waardigheid en zelfvertrouwen
bad of zelfs maar de* schijn wilde
geven van voor haar taak berekend
te zijn had moeten beteekenen
„ziehier een ontwerp over een van de
gewichtigste onderwerpen van lands-
bestuur; wij hebben naar onze beste
krachten gewerkt; wij geven u hier
een aannemelijk en nattig werk,
waarvan wij de verantwoordelijkheid
op ons nemen."
Eilieve, ais u dat denkt, dan kent u
het peil van de tegenwoordige Fran
sche Kamer en haar anti-olericaale,
radic'aal-sotoalistische meerderheid
niet!
De liberale: briefschrijver van de
liberale „NI Rl ,Ct,", iemand die
waarlijk niet aal verdacht worden
van gebrek aan sympathie voor Clé-
menceau's, regeering, zegt dat deze
stemming was: „een jammerlijke,
kinderachtige manifestatie die zeg
gen wilde en waarbij men zelfs bijna
SSeideCVVjj hebben nu ruim' een jaar
met dit ontwerp voortgesukkeld
wij weten niet recht wat het is;
velen van ons achten het vol ge
breken maar werkelijk, wat kunnen
we anders doen dan er nu maar voor
stemmen! Daarmee is het immers
gelukkig nog niet wet, maar gaat
naar den Senaat. lWü stemmen dus
wel het ontwerp, maar dat wil en
kel zeggen wij bieden het den Se
naat ter overweging aan met het
verzoek het goed te overwegen, en
het vooral te verbeteren.
Zulk een oordeel uit liberalen
mond over een der meest gewichtige
hervormingen die in Frankrijk ooit
rijn genomenB
Frankrijk desorganiseert in alle
opzichten, dat blijkt alweer duide
lijk pok uit deze geschiedenis.
Trouwens^ ook uit allerlei an
dere; i
,Te Toulon valt hl v. dezer da
gen iets voor, dat óók al erop wijst
koe de orde en de tucht uiteen
vallen in dit antielenoale, eofcaa-
listisch-geregeerde land.
Daar is een openlijk verget van
soldaten uitgebroken, de meest ele
mentaire regelen der militair*
tucht worden er in den wind gesla
gen, en de officieren hebben de hao
den vol om een algemeene muiterij
te beletten.
Generaal Ferron, die er het bevel
voert, treedt er zeer streng op: hü
heeft, omdat deze muiterij niet voor
komen is, reeds-een groot aantal
arreststraffen aan officieren opge
legd.
Maar hij heeft de muiterij nog
niet onder den duim Reuter seint
h. v.Gisterenavond keerde de gene
raal naar de kazerne terug, om te
weten te komen wie de plegers va*
de begane ongepastheden rijn. Daar
de wachtpost niet de verschuldigde
eerbewijizfen verrichtte, deelde de ge
neraal nog meer straffen uit",
Da,t teekent!
Ongelukkig Frankrijk intusschen,
dat door de godsdienstlooshehd, dooi'
den godsdiensthaat en den groei der
socialistische. antimilitairistisch*
en anarchistische leeringen steeds
meer naar den ondergang neigt!
Dreyfus is sederl eenigen tijd aan
het procedeeren tegen een paar Pa-
rijsche bladen die hem voor verra
der hebben uitgemaakt. Hij cischte
geen beetje! 200.000 frank scha
devergoeding wegens b'eleediging. De
rechtbank heeft zich echter incompetent
verklaard en Dreyfus veroordeeld tot
de kosten van het proces. De rechtbank
overwoog, dat hetgeen deze bladen over
Dreyfus hebben gezegd niet valt on
der het wettelijk begrip „beleediging".
Een goede maatregel. Door de Ja-
pansche regeering is, volgens een tele
gram uit Tokio, de verspreiding verbo
den der werken van Tolstoi, „omdat zij
de jeugd demoraliseeren". Vroeger is
het vuile geschrijf van Zola óók ver
boden. Die Japanners weten hel wel
ze zijn gladder dan wijl
Weer aardbeving. Uit Cittano-
vo (Reggio Calabrië) seint Reuter dato
gisteren: Hedenmorgen is hier een ster
ke aardschok, voorafgegaan door ge-
-rommei, waargenomen. Er is eenige
schade door aangericht; de bevolking
werd opgeschrikt.
Uit de Staats-Courant.
De gewone audiëntie van den mi-
nieter van justitie zal Maandag niet
plaats hebben.
Provinciale Staten van
N oord-Holland.
Bij de gisteren te Amsterdam ge
houden stemming ter verkiezing van
een lid der Provinciale Staten, district
VI (vaeature-Sassen) werden uitge
bracht 2577 geldige stemmen.
12.)
De componist moest hier voor den
muziakieeraar wijken. Toen was de
♦afesettende ramp der blindheid geko
men en had hem ten eenenmale tot
werkeloosheid gedoemd. Langen tijd
was hij ontroostbaar geweest, doch
langzamerhand wist hij zich in zijn
te schikken en zijn genoegen te
vinden in het stille bescheiden geluk,
dat hem in den kring van zijn huis-
•gsnooten werd geboden.
Gaston beschouwde met welgevallen
het vriendelijke tooneel, dat zich aan
blikken voordeed: rondom de
groote tafel, waarop boeken, schrijf
gereedschap en werkmandjes, zaten de
tjünderen bij de lamp te arbeiden, de
meisjes hanteerden vlijtig de naald, de
heide blondgelokte studenten waren be
zig hun Latijnsch werk af te maken.
Etiennette wikkelde eene streng roo-
<U zijde lot een kluwen, Gabrielle bor
duurde met vaardige hand de schoon
ste bloemen op een prachtig kleed van
sa tij». André Leroy zat op zijne ge
wone plaats en liet zijne blikken rus-
tam op de lieve borduurster, wier rein
voorhoofd omlijst werd door een over
vloed van kastanjebruine lokken, wier
sprekende ocjsn thans c,v.nk:.ïu\.;l
werden door de lange, zijdeachtige
wimpers, hij bewonderde de slanke ge
stalte, de vlugge vingeren, kortom,
al het schoone, dat een verliefde nooit
moede wordt te beschouwen. Maar
zijne lippen zwegen en ook zijne oo-
gen verdwenen onder hunne leden, zoo
dra hij meende, dat men op hem lette.
Waartoe diende het, eene genegenheid
te verraden, die toch nooit op eenige
wederliefde mocht rekenen? Wie gaf
hem, den gebochelde, die iedereen ten
spot diende, het recht zijne oogen op
te heffen tot de schoone Gabrielle?
Arme André, hij kwelde zich met ja-
Ioersche en bittere gedachten, die hij
niemand zou durven openbaren, ter
wijl de blinde voor het huisorgel plaats
genomen hebbende, geheel den vrede
zijner ziel uitte in zijne muzikale fan
tasieën.
„Nu is het de beurt aan u, waarde
buurman," zeide de organist lachend
tot Dufour, terwijl hij met de hand
op het harmonium wees.
Gaston voelde, hoe eene gewijde
stemming over hem kwam. Het kwam
hem voor als had er tijdens zijne ziek
te een algeheele omkeer in zijn binnen
ste plaats gehad, 't was hem als had
zijn genie vleugelen gekregen. Zijne
trekken waren verhelderd, zijne oo
gen blikten als in oneindige verten.
Hij dacht een oogenblik na en legde
dan zyne lange slanke viDgeren op de
ivoren toetsen van het instrument.
Eerst liet hij eene pastorale hoe-
dichters met een overvloed van klan
ken te illustreeren. De tonen schenen
te juichen, te zuchten, te weenen, zij
schenen zich als parelen tot een snoer
te rijgen, te fonkelen en te schitte
ren. Dufour legde geheel zijne ziel in
zijn spel, hij bedwelmde zijne toe
hoorders, hij ontvoerde hen aan het
aardsche. °t Was als een waterval van
kristallen klanken die uit zijn vingers
neerritselden, als het zachte murme
len eener zilveren beek, als het ge
kweel der vogelen, als het gesuis van
den Zephir in de takken der boomen.
Dan wederom bruisten de nccoorden
der melodie met machtig geweld op
om plotseling in een zacht wegster
venden zucht te eindigen.
Een oogenblik hield Gasten op om
daarna met zijn sympathieke slem eene
lieve melodie te improviseeren op een
lied, dat zijn ontstaan te danken had
aan André Leroy's dichtergeest. Het
was een wiegelied,, een van die een
voudige wijsjes, waarmede eene moe
der haar kind in slaap zingt. Onder
zijne begaafde vingeren werd het tot
het lied van eenen Engel, die met zijn
hemelsche muziek een groote mensche-
lijke smart tracht te lenigen. Gabrielle
lufsterde met stille aandacht toe, tot
in het diepste harer ziel geroerd, ge
heel onder den indruk van het heerlijke
spel en het aandoenlijke lied. Dit
Wiegelied had André Leroy aan haar
opgedragen, doch eerst nu voelde zjj
de geheele schoonheid van hef gedicht
schoone, vloeiende verzen, die zich zoo
gemakkelijk naar de maat der melo
die voegde, of waren het de heerlijke
klanken der muziek, die zoo innig lot
hare ziel spraken?
Met gevouwen handen zat zij daar-
neer, als in een ver droomenland rond
dolende, het oog onafgewend op het
van edele begeestering gloeiende aange
zicht des jongen toonkunstenaars geves
tigd. Gaarne had zij den kostbaren tijd
doen stilstaan om steeds verder te
droomen in de betoovering van het
oogenblik, zij, Gabrielle, die anders
zulk een nuchtere beschouwing van het
leven er op nahield en nooit tijd tot
droomen had.
En nog iemand luisterde met al zijne
opmerkzaamheid: André Leroy. Het
hoofd op de hand steunende, had hij de
oogen gesloten. Hij kon den aanblik
van Gabrielle niet verdragen, die onbe
wust geheel hare ziel aan hem ontslui
erde.
„Het kon niet uitblijven 1" zuchtte de
arme dichter. „Was het vandaag
niet, dan zou hef toch morgen gebeu
ren, wat maakt dat uit? Kan men de
bloem beletten zich voor het licht te
ontsluiten? Leef voort in de schaduw,
gij arme misdeelde, gij mist het recht
u op te werpen tot een hinderpaal tus
schen dat jonge menschenkind en haar
geluk".
André beminde Gabrielle, hjj bemin
de ze met al die vurige liefde, waar
aan zijn harf te snidde» van zijne
gevoelde, doch het jonge meisje had
geen vermoeden van de stormachtige
gevoelens, die in zijne ziel woelden,
zij wist niet, dat hij met haren zoe
ten, vriendelijken lach niet tevreden
kon zijn.
De arme gebrekkige kon het nief
langer aanzien, hoe haar gelaat straal
de van zoete verrukking. Onbemerkt
sloop hij de kamer uit en ontevre
den op zich zelf en op de geheele
wereld zocht hij zijn eigen woning op.
De oude organist was ook vol be
wondering voor Gaston's spel.
„Bravo, bravo!" riep hij uil, toen
Dufour zijn plaats voor het harmo
nium had verlaten. „Hoe durfde ik
het wagen u daar juist mijn raadgevin
gen op te dringen, terwijl ik in u
mijn meester moet erkennen.... Welk
een volheid van toon, welk een mach
tig, diep gevoel weet gij in uw spel
te leggen! O, gij zult zeker succes
hebben en veel roem inoogsten, »og
vóór dat er één zilveren haar zich tus
schen uwe bruine lokken mengt.
Slechts moed en volharding! Arbeid
zonder ophouden en wees ei steeds
op uit uwe bekwaamheid te vermeer
deren, dan kan het succes niet uitble
ven, dan moet gij, gelukkige, onder de
groote meesters der toonkunst gere
kend worden. Doch dal is toekomst
muziek, laat ons voorloopig over het
tegenwoordige spreken. Gij heBt drin
gend Behoefte aan ontspanning, mijn
beste mijnheer Du for r, en doerom sief
buiten te gaan. Ik heb in de Voge
zen een klein, maar allerliefst land
goed liggen. Het is een huisje van
gewone rooden baksteen, door machti
ge boomen overschaduwd en met een
grooten tuin er bij. Aan dat kleine
stukje wereld bén ik gehecht. En als
het verlangen naar rust over mq komi,
dan ben ik God dankbaar, dat daar
in de verfe dat kleine verborgen para
dijs mij vriendelijk wenkt, waar de
rozen in den tuin voor mij bloeien
en geuren en waar mijn voet als lief-
koozend de donzige grasvelden drukt,
die mij eens als kind in onbezorgde
vroolijkheid zagen spelen. Ik hek heim
wee naar dat oord. André^ Leroy is
eiken zomer onze trouwe reisgezel.
Niet waar, André
Verwonderd op zijne vraag geen ant
woord te bekomen, vroeg de blinde:
„Waar is onze dichter geWevsn?'"
„Hij is heengegaan," zeide Hetmine,
„heeft n Mam dé kamer niet hoorea
vsrlate»*'
(Wrrdt re volgd.)
