Een katholieke leesbibliotheek.
Oeinenode Buitenlandsche berichten
Gemengd Nieuws.
Letteren en Kunst.
Leger en Vloot
Een koning van
misdadigers.
FEUILLETON.
Uit de Amerikaansche industrie.
NIEUWE HAARLEMSCHE COURANT
II (Slot.)
Waaneer een groote katholieke lees
bibliotheek voor Haarlem en Omstre
ken Droodnoodig is, dan moet ze er
ook komen.
Maar hoe
De katholieke boekhandel stelt in
deze zaak uiteraard wel belang. Maar
toch kan van die zijde de oprichting
eener groote Roomsche leesbibliotheek
geheel op eigen risico niet verwacht
worden.
Dat zou wezenlijk te veel gevraagd
zijn.
Wat dan? Een afzonderlijke ver-
eeniging oprichten, die financiëelen
steun zoekt voor dit doel, en de kracht
van haar invloed op de katholieken
aanwendt om een voldoend getal leden
voor die bibliotheek te winnen
Wij gelooren dat over het oprichten
eener nieuwe vereeniging naast de vele
reeds bestaande niet te licht moet
worden gedacht.
Een der bestaande vereenigingen
uitnoodigen dan, de zorg voor stich
ting en instandhouding eener flinke
R. K. leesbibliotheek op zich te nemen?
Wij achten dit alles weinig ge
wenscht en weinig succes belovend.
V
Een katholieke leesbibliotheek moet
dunkt ons zoo lang mogelijk blijven
een onderneming, die ook winst tracht
te maken.
En dan ook door een handelsman
gedreven wordt.
Dat klinkt misschien vreemd, maar
voor ons staat vast, dat de frissche
levenskracht eener dergelijke inrich
ting gevaar loopt op het oogenblik
dat de gewone kwaal van het geld
gebrek haar komt plagen. En daarop
is toch kans wanneer niet de prikkel
van het eigenbelang dag ondernemers
zich komt voegen bij ds onbaatzuch
tige pogingen van hen, die alleen het
goede doel voor oogen hebben.
Omdat nu bovendien de boekhan
delaar van boeken en van wat er op
de boekenmarkt komt, vrij wat meer
weet dan anderen, wier vak het niet
is, is hij o. i. de aangewezen man om
gesteund door wie het goede doel
ter harte gaat zulk een Roomsche
leesbibliotheek te stichten.
Omdat zijn zaak er verschillende
voordeelen door heeft, kan hij ook
met een betrekkelijk kleine directe
geldelijke winst tevreden zijn.
Maar bij het begin moet hij gehol
pen worden.
Op gang geholpen, om het zoo uit
te drukken.
Een kapitaal er in steken op hoop
van zegen dat gaat niet gemakke
lijk, maar beter als de zegen zoo on
geveer verzekerd is.
En nu kan een Roomsch boekhan
delaar geholpen worden met geld, met
boeken, met moreelen steun.
Met geld, hetzij [door hen die voor
dit doel een som in eens of in jaar
lij ksche contributiën zonder eenige
materieele vergoeding zouden willen
beschikbaar stellen. Maar ook en
met meer succes zeker door het
vormen eener lijst van personen, die
reeds vóór de oprichting zich zouden
willen verbinden, gedurende éen of
meer jaren lid der bibliotheek te wor
den.
Met het schenken van boeken zou
de oprichting eener groote Roomeche
leesinriohting eveneens sterk bevor
derd kunnen worden. Hier is natuur
lijk een moeilijkheid, dat men n.l.
niet zou geven aan een Roomsche
vereeniging, maar aan een handels
man. Daar zou intusschen wel wat
op te vinden zijn. Vooral echter zou
er goed toegezien moeten worden wat
men geeft. Want. een katholiek biblio
thecaris heeft altijd de ondankbare
taak, bij het ten geschenke ontvangen
van boeken voor zijn leesinriohting
het gegeven paard wel degelijk en
duchtig in den bek te moeten kijken.
Eindelijk kan moreele steun zoowel
van particulieren als van de verschil
lende Roomsche vereenigingen heel
veel doen om deze zaak tot een goed
eind te brengen. Vooral wat het ne
men van het initiatief en den aanvan -
(Naar het Èngelsch.j
32)
Vele rijke Amerikaansche dames
reisden naar Europa, en zij hadden
allen hun juweelen en kostbaarhe
den, die een aanzienlijke waarde var-
tege nwooidigdentoevertrouwd aan
de brandkast van den administra
teur der boot. Ek wensoh deze brand
kast van haar inhoud te berooven.
Maar hoe moest ik dat doen? Het
plan scheen onmogelijk, als men het
goed bekeek. Het kon mogelijk we
zen, den buit machtig te (worden,
maar ik wist niet hoe dien te ver
bergen, nadat hij was geroofd, en
hoe ik aan wal zou komen, zelfs
indien het mij gelukte, het geroofde
schuil te houden.
Het was te begrijpen, dat, zloodra
het verlias was ontdekt, het heels
«chip zou afgezocht worden om de
verloren juweelen terug .te vinden.
Misschien was het mogelijk zfe te
verbergen tot Liverpool, maar bij
aankomst van het sdhip in de haven
zou het onderworpen wprden aan
een nieuw onderzoek, terwijl de ba-
kelijken opzet betreft, hebben wij al
onze hoop op de katholieke vereeni
gingen gevestigd. Daar zijn er ver
schillende, die de mede-oprichting
eener groote katholieke leesbibliotheek
gerust tot hun ressort zouden mogen
rekenen.
Het zou ons dan een groote vol
doening zijn, wanneer van dit initia
tief te eeniger tijd mocht blijken.
En zou dan de zoo noodige hulp
van verschillende zijden niet gauw
genoeg komen, misschien dat dan de
Roomsche pers nog wel eens op dit
aambeeld komt kloppen.
De aanhouder wint, nietwaar
Men heeft ons gevraagd, of het niet
goed zou zijn de bestaande Roomsche
bibliotheken te vereenigen om zoo
alvast iets te hebben, waarmee men
beginnen kan.
Nu, op de eerste plaats zouden daar
dan toch de verschillende vereenigin
gen voor te vinden moeten zijn.
Maar wij gelooven niet dat het wen-
scbelijk zou wezen.
Wat hier te Haarlem op dit gebied
bestaat, heeft ook alles een zoo krach
tige afzonderlijke reden van bestaan,
dat het o. i. blijven moet en de
eventueele oprichting eener groate
Katb. bibliotheek ook volstrekt Diet
in den weg zal staan.
Bij exploitatie van een groote ka
tholieke bibliotheek door een boek
handelaar zou evenwel in gean geval
verzuimd mogen worden, te zorgen
voor degelijke waarborgen dat niets
de verzameling binnensluipt, dat in
een Roomsche leesinrichting niet
thuis behoort. De slechte lectuur is
zoo overvloedig en weet zoozeer overal
binnen te driDgen, dat slechts een
zeer scherpzinnig en waakzaam wach
ter uiteraard zou dat het liefst een
priester moeten zijn zal kannen
voorkomen, dat onder het waarmerk
der katholieke bibliotheek in oDze
Roomsche gezinnen boeken komen,
die er allerminst op hun plaats zijn.
Onze ervaring in dit opzicht, elders
opgedaan, doet ons in dit opzicht tot
de uiterste voorzichtigheid aansporen.
G.
Een Hongaarsche geestelijke, graaf
Vay de V&ya, die met een Hongaarsch
landverhuizersscbip naar Amerika
ging en daar de sociale Joestanden
bestudeerde, vertelt in zijn boek „Nach
Amerika in einen Auswandererschiflt"
gruwelijke bijzonderheden over behan
deling en lijden van de Europeesche
arbeiders in staalfabrieken van Pits-
burg.
„Im Jammertale der Monongahela"
betitelt hij het hoofdstuk, waarin bij
zijn laatsten indruk van de groote
republiek weergeeft, en een dal van
jammer en ellende is het daar tusschen
M. Keesport en Pittsburg, waar de
duizenden schoorsteenen van de fabrie
ken der staalrust verrijzen.
Gruwelijk, aangrijpend is de schil
dering, die deze Hongaansche priester
van deze industriestreek geeft, van
dat gebied waar men geen rust, geen
stilte kent, waar dag en nacht niet
zijn te onderscheiden, omdat de heldere
dag wordt verduisterd door d9n op
waarts stijgenden stoom, rook en roet
en de vurige schijn der vuren spook
achtig den donkeren nacht verheldert,
waar alles zwart en vuil is, waar mijlen
in den omtrek alle leven van planten
en bloemen wordt vernietigd, waar d®
atmosfeer door deont«lappende gassen
vergiftigd is, en een temperatuur
heerscht, zoo boog, dat het menschelijk
organisme haar slechts enkele minuten
kan verdragen 1
Zoo somber is die schildering, zoo
gruwelijk de aanklacht tegen den
werkgever, die zulke toestanden duldt,
dat men aan overdrijving gaat denken
en zou willen gaan vermoeden dat de
schrijver al te schelle kleuren bij zijn
schildering gebruikt
Maar helaas, de statistieken en offi-
cieele rapporten leeren, dat in die
schildering geen overdrijving is.
gage van ieder passagier streng zou
worden geïnspecteerd. Ik was op
het punt mijn denkbeeld op te ge
ven, tot ik er een vond, dat erg
eenvoudig .was en tocih klaarblijke
lijk tot het doel zou leiden.
De moeilijkheid Was eerst, den in
houd van de brandkast machtig te
worden, want ik beschouwde het
waagstuk, hoe ik de juweelen -zou
verbergen als opgelost- Diit Was een
eenigszins omvangrijk vraagstuk,
maar ik bracht mijn niets kwaads
vermoedende vrouw als medeplich
tige in het complot en ofschoon zij
nooit geweten heeft aan den dief
stal te hebhen medegewerkt, toch
hielp zij mij krachtig-. Ik Wendde
voor, dat ik zenuwachtig werd en
zeide dikwijls bang te zijn, dat er
dieven aan boord Waren.
iMijn vrouw lachte mij over die
vrees uit, maar ik drong* zoo bij
haar aan, dat zij er in toestemde,
haar juweelen aan den administra
teur over te geven, om die in de
brandkast te bewaren. Zij belastte
mij met de taak, haar kleinoodiëen
aan dezen scheepsofficier over te
reiken. Dit deed ik, hem verschoo-
ning vragende, dat ik hem kwam
lastig vallen, terwijl ik hem aller
lei beleefdheden bewees. Ik was na
melijk eerst van plan, vriendschap
aan te knoopen met mr. Sinums,
maar bij nader inzien besliste ik an
ders. Als het bekend wlepd, dat ik
door mijn vriendschap vrijen toe-
In de naijnen der Unie worden drie
maal meer meDschen gedood dan elder®
ter wereld, zooals er op de spoorwegen
en in de fabrieken belangrijk meer
slachtoffers vallen dan in eenig ander
land.
Bij stakingen en arbeidsconflicten
komen zoo nu en dan de vreeselijke
toestanden in Amerika's groote indus-
trieele inrichtingen aan het licht.
Zoo ook nu weer ter gelegenheid
van de staking in de fabrieken van
de Pressed Steel Car Company bij
Pittsburg. En men behoeft dan niet
te putten uit mededeeling van arbei-
dersleiders of vreemdelingen,rapporten
van officiëele personen leveren de ge
gevens welke toonen, dat de Eerw.
heer De Vaya niet overdreef toen hij
van het dal der ellende sprak.
Zoo zegt bijy. Joseph Armstrong,
tot voor korten tijd de officiëele coroner
van Pittsburg
„De veiligheidsmaatregelen zijn in
de fabrieken nooit voldoende geweest.
De Pressed Steel Car Company brengt
gemiddeld eiken dag een arbeider in
het graf. De lieden die aan het hoofd
der fabrieken staan, bekommeren zich
er niet om, of zij eenige „hunkies"
(deze minachtende uitdrukking wordt
jegens de arbeiders gebruikt) meer of
minder dooden. Spoedig nadat ik
Coroner werd, moest ik zes of zeven
leiders der maatschappij in hechtenis
doen nemen, omdat ik op geen andere
wijze opheldering omtrent bedrijfs-
ODgelukken kon bekomen. Voor dien
werden deze zelfs niet eens aangegeven.
Ten gevolge van mijn optreden moest
de maatschappij eenige veiligheids-
inrichtingen aanbrengen, zoodat de
sterfte aan bedrijfsongelukken met
65 pCt. verminderde."
Niettemin is die sterfte nog buiten
gewoon groot en nog steeds verliezen
van de 8000 arbeider? in de fabrieken
der maatschappij 4 5 pCt. jaarlijks
door fabrieksongelukken het leven.
Ben ijverige minister.
Frankrijk bezit althans één minis
ter (of eigenlijk is het maar een „on
derminister", een secretaris) die zonder
openlijk te politiseeren of te anti-cle-
rialiseeren, werk doet! En materieel
althans, ook goed werk, maar het
schijnt!
Die onderminister is Chéron, vroe-
gre aan oorlog verbonden, waar hij
zich verdienstelijk maakte met de voe
ding der soldaten te verbeteren, nu bij
marine overgeplaatst.
Ziehier een staaltje van zijn optreden.
Chéron verscheen Zaterdag j.l. plot
seling te Marseille (waar nog altijd
wrijving is tusschen reeders en „in-
scrits"), ontbood op den prefectuur de
vertegenwoordigers van de syndicaten
van de reeders en van de ingeschre
venen; verklaarde beide partijen, dat
hij vast besloten was de stad niet te
verlaten voordat het nieuw gerezen con
flict was opgelost; herinnerde hen er
aan, dat er een wet bestaat en begin
selen zijn vastgesteld bij de jongste
arbitragebeslissing en dat hij derhalve
rekende op hun wederzijdsche mede
werking, opdat dit alles geen doode
letter zou blijven. Daarop installeer
de hij hen ieder in een andere zaal
en gedurende vier uur liep hij tusschen
beide heen en weer om de verschil
lende wenschen en eisehen in over
eenstemming te brengen.
En hij ijverde niet te vergeefs. I-Iet
onderhavige geschil werd bijgelegd en
bovendien wist hij een plan ingang le
doen vinden om een commissie in het
leven te roepen, samengesteld uit een
gelijk aantal reeders en inscrits, en
onder zijn voorzitterschap, teneinde een
reglement te ontwerpen dat in de toe
komst als richtsnoer zal moeten die
nen bij de beslechting van alle moge
lijke geschilpunten tusschen beide par
tijen
Een uur later lichtten de vier sche
pen, die tengevolge van het, conflict
niet vertrokken waren, het anker.
Nog achtte de heer Chéron zijn taak
niet afgeloopen. Hij begaf zich met de
inmiddels opgeroepen inspecteurs van
het izeewezen naar de haven la Jo-
gaug tot zijn kamer had en hem
dikwijls bezocht, dan zou natuur
lijk, bij het bekend worden Van den
diefstal, de verdenking- op mij val
len. En ik wilde mij niet g-aarne
blootstellen aan een mogelijke aan
klacht.
Ik bespiedde den administrateur
zorgvuldig, terwijl hij mijn vrouw-
haar juweelen in zijn brandkast 1
deed. Daarbij merkte ik op, dat hij
den sleutel van deze bewaarplaats
aan een ring droeg, welke aan een
ketting was vastgemaakt, die hij
klaarblijkelijk rond zijn hals droeg.
Ik wish dat 't noodig Was dat hij
den sleutel eruit moest halen na
de deur van de brandkast te hebben
ontslotenanders kon brij de deur
niet open krijgen. Als hij nu den
sleutelbos aan zijne zijde liet slinge
ren, zou het vraagstuk een (heel een
voudige oplossing hebhen, want ik
had een stukje was in de hand, waar
mede ik in een ommezien een af
druk van den sleutel kon maken.
Maar de administrateur was een te
voorzichtig man om iets aan het
toeval over te laten. Zoodra de sleu
tel in het slot was omgedraaid, haal
de hij dien er uit en borg hem in
zijn zak.
„Men loopt zoo geen gevaar voor
verliezen," zei ik vroolijk, terwijl
mijn blik viel op de stapels etui's
met juweelen in de brandkast. „Er
was anders voor een dief hier heel
wat te rooven."
liette en liet zich aan boord van 'eeni
ge daar op stroom liggende koopvaar
dijschepen roeien en inspecteerde, tot
groote verbazing 'der gezagvoerders,
zeer minutieus den aanwezigen voor
raad levensmiddelen, onderzocht het
drinkwater id He tanks, enz.
Tenslotte nam hij vriendelijk afscheid
van de inspecteurs, terwijl hij hun toe
voegde: „Ziet u, heeren, wat ik nu ge
daan heb, moet u onophoudelijk doen.
Ik reken er op, dat u dezen uwen plicht
in de toekomst trouw zult nakomen,
waarvan ik mij trouwens zal weten te
overtuigen. Het welzijn van brave man
nen hangt hier van af."
Sohoentj s voor Prinses Juliana?
„American Shoemaking" van 10
Juli 11. schrijft:
Aan een firma te Brockton, !de
Burkley Shoe Company, valt de teer
te beurt, de voetbekleeding te mo
gen maken voor het Nederlands'ch
prinsesje. Dte bestelling, die gedaan
werd door J. J. Slater, de wel
bekende New-Yorker winkeliers, be
trof 27 paren en wel:
Drie paar satin brocade sandaal
tjes („maociasins"), bleekrood
(„pink"), kleuren wit en blauw.
Drie paar kalfs sandaaltjes („mac-
easins"), kleuren bleekrood, wit. en
en blauw.
Drie paar glacé laarsjes („an
kiets"), kleuren bleekrood, wit en
blauw.
Drie paar glacé knoopsch eentjes,
kleuren bleekrood, wit en blauw.
Drie paar satin knoopsohoentjes,
kleuren, bleekrood, wit en blauw.
Drie paar overschoentjes, laven
del kleurige zijden brocade, met bont
gevoerd.
Een paar knoopsohoentjes, goud
laken en paar!knoopen.
Een paar laarsjes („ankiets"), zil
verlaken en paarlknoopen.
Twee paren bronzen laarsjes („an
kiets"), Eransch glacé.
Twee paar satin brocade laarsjes,
paarlknoopen.
Tegelijk met de bestelling kwam
een zwaar, aangeteekend pakket,
inhoudende de materialen. Er waren
satin en zijden brocades, die slechts
in de fijnste werkplaatsen ter we
reld te maken zijn, goudlaken, Zil
verlaken, en het fijnste glacé en
zachtste leder dat ooit in de stad
Brockton te zien is geweest.
[Waarschijnlijk genoot geen schoei
sel uit een Amerikaansidhe werk
plaats de halve aandacht, die be
steed werd aan deze kleine laars
jes en maccasins.
Met uitsluiting van de 18 man, die
het personeel der werkplaats uit
maken, mochten slechts vier perso
nen de prjnsessenschoentjes aanra
ken. Dat waren de twee firmanten
en hun echtgenooten, en al het werk
aan de twee dozijn paren schoenen
gedurende de laatste anderhalve
maand gebeurde door hen.
Toen zij gereed waren, werden de
schoenen verpakt in een expres daar
voor gemaakte, met brocade gevoer
de kist, en vormden zonder twijfel
de duurste collectie kinderschoei-'
sel, die buitenlands ging. Sommige
der gebruikte materialen kosten van
50125 dollars per yard. De schoe
nen werden over kromme leesten
gemaakt en ieder soort schoen, het
zij laars, schoen of overschoen, werd
gemaakt in drie kleuren, want tel
kens was er een wit (paar, een rood
en een blauw.
De uitmuntendheid van het fabri
kaat der Burkley Shoe Company
isi ongetwijfeld de reden, dat zij de
bestelling kreeg. Deze firma werd
ongeveer drie jaar terug opgericht
door Lawrence A. Burke en Da
mon Iloyt, die met hun echtgenooten
de fabricatie van kinderschoeisel be
gonnen, terwijl zij nog in de plaat
selijke schoenfabrieken werkzaam
waren. Ongeveer een jaar gelden ga
ven zij hun betrekking er aan om
zioh geheel aan eigen fabricatie te
wijden. Het suoce der firma schrij
ven zij toe aan een ©enigszins uieu-
„O, het is hier veilig genoeg,"
zei hij luchtig. „Het zou een knappe
dief zijn, die mij te gauw zou we
zen. De sleutel blijft steeds (bdj mij
en bovendien zou ik niemand dieln
ik maar in het minst kon verdenken,
dit vertrek laten binnentreden."'
„Goed zoo," zei ik ernstig.
..Men kan nooit te voorzichtig zijn.
En de juweelen van mijn vrouw ver
tegenwoordigen een belangrijke som
gelds, daarom zou ik u willen ver
zoeken er in het bijzonder op te
letten."
Hij verzekerde mij, dat ze even
veilig geborgen waren als in de kel
ders van de Bank of England, en pa
nog eenige woorden over het weer en
de reis, verliet ik hem. Hoe moest
ik het nu aanleggen Ik peinsde ver
scheidene dagen over dit vraagstuk.
Onverwacht boot zich een gun
stige gelegenheid aan. Op een vroe
gen morgen wandelde ik de gang
naar de badkamers langs en zag, dat
de deur van de kajuit van den admi
nistrateur openging. Ik zag dezen
scheepsofficier naar buiten komen,
gekleed in zijn badcostuum, waar
over hij een lange jas had aange
trokken. Vlug als de gedachte dook
ik weg in een kleinen hoek tus
schen twee kajuiten en ontsnapte
zoodoende aan het oog. Zoodra de
administrateur in de richting van
zijn badkuip Was verdwenen, gleed
ik door de deur, die (hij op oen
kleine kier had laten staan. Ik
we methode bij het ontwerpen en
maken van kinderwerk. Zij volgen
een geheim procédé voor het mo-
delleeren en oppinnen van dien
schoen („forming and lasting the
shoe") en hebhen er epn (speciale
studie van gemaakt om kinder
schoeisel van goeden pasvorm af te
leveren. Te dien einde fabriceert de
firma al hare schoenen over kromme
leesten en gebruikt lederen in plaats
van de gewone stijflinnen (buck
ram binnenzolen. Een ander punt
is te zorgen voor voldoende ruimte
over de wreef, zoodat de schoeöen
zuiver passen. i
De firma fabriceert nu circa 150
paar per dag, werkt met 15 a 20
man en met electrisjche kracht.
De schoenen worden verkocht door
Mr. Burke en door Ilarry (Ripley,
de welbekende veteraan der schoen-
reizigers. De gezochtheid van het
fabikaat doet verwachten, dat de
firma spoedig tot uitbreiding zal
moeten overgaan.
Aldus lezen we.
Zou het soms geen Amerikaansche
reclame en humbug zijn?.
De nieuwe meid. Eiken middag
tusschen twaalf en een zag je Dorus
met een pakje boterhammen onder z'n
arm langs den Bergweg te Rotterdam
komen. Ten halve bleef ie dan staan,
klopte tegen 't kelderraam van 'n def
tig heerenhuis, klopte zoolang tot 't
venster openging en z'n Truitje voor de
tralies kwam.
Een praatje.... soms een handvol
kersen, een appel of een peer't
raam ging weer dicht en Dorus stapte
naar z'n winkel.
Op een van de laatste zomermidda
gen stond ie in de brandende hitte
te wachten.
Al drie keer hadden z'n eeltige tim
mermansvingers, piano, nog eens piano,
dan forto op het glas getrommeld.
Waar bleef ze dan tochl Zou
ze ziek zijn? vroeg hij ongeduldig.
Nog eens geprobeerd, maar nu fortis
simo, zoodat de draden der ramen als
bij kanongedonder rammelden.
Met een ruk vliegt 't venster open.
Wat moet je, klinkt een booze
stem uit een even boos gezicht.
Zeg waar is Truitje? Nou, nou,
kaik maar niet als een oorwurm, lacht
de ander, ,,'k Kan je wel. Aan je
platneus en je katoogen te zien, ben
jij de nieuwe bovenmeid, niet? Zeg,
roep Trui eens even, gekte ie.
Met boos geweld was 't keukenraam
dichtgeflapt.
Dorus ging, wel overtuigd, dat 't mis
was, maar toch vroolijk lachend om de
booze bovenmeid.
's Avonds met de laatste post kwam
er een ansicht voor Dorus 'Klaproos
van Trui! In licht van 'n straat
lantaarn las ie: ,,'t Was mefrouw, je
hoef nie meer te kloppe, want ik ben
van middag met pak en zak naar huis
vertrokke."
,,'t Is ook moeilijk om uit te maken
of je een meid of een mevrouw voor je
hebt", zuchtte de timmerman.
Nu zie je hem 's middags niet meer.
(Msb.)
Fruit-café's. De hoer J. A. Kors,
te De Bilt, schrijft in Onze Tuinen
over de wenschelijkheid van fruitcafé's,
waar ieder fatsoenlijk wandelaar gaarne
een poosje zou vertoeven om onder
het gebruik van een portie ker
sen, aardbeien, bessen, frambozen, me
loen, appel, peer, druif, vijg, perzik,
enz. enz. wat uit te rusten en zich
te verkwikken, ook voor de grootsten.
Of zoo'n inrichting levensvatbaarheid
zou kunnen hebben, de schrijver twij
felt er geen oogenblik aan.
Hij stelt zich voor, dat met dit doel
zich vormt een naamlooze vennoot
schap, ten doel hebbende het exploi-
teeren van fruitcafé's, het aanleggen en
onderhouden van de hiervoor benoo-
digde fruitplantages enz. Dat deze N. V.
over een behoorlijk kapitaal zal moe
ten beschikken, spreekt wel vanzelf.
Immers voor tijdelijke fruitcafé's, bijv.
gedurende het badseizoen te Scheve-
ningen, Noordwijk, Zandvoort enz.5 zou
den aldaar filialen moeten worden opge
richt; terwijl aanvankelijk in enkele
onzer grootste stedenAmsterdam, Rot
terdam, Den Haag, Utrecht enz. een
i zag snel rond.... hij had Iden sleutel
bos op de tafel laten liggen, naast
zijn andere voorwerpen van dage-
lijksch gebruik! Mijn kans Was wel
onverwacht, gekomen
Een snelle blik in het. rond gaf
mij de overtuiging, dat ik onopge
merkt was binnengekomen. De deur
van den scheepshofmeester, die te
genover die van den administrateur
was, bleef gesloten, en de Scheaps-
dokter was gedurende den nacht bij
eeen hopelooze.il zieke geroepen. Ter
wijl ik luisterde, kon ik zijn gesnork
hooren, niettegenstaande het dikke
beschot. Het was op een uur van
den dag, waarop weinig menschen
buiten zijn. Dte hofmeesters, ge
woonlijk zeer talrijk op een groo
te passagiersboot met vele hutten,
waren bezig met badkuipen te vul
len en met andere soortgelijke be
zigheden. Ik was dus vr ijbm te
doen wat ik van plan was. Het was
hef werk van een oogenblik om in de
kamer van den administrateur te
sluipen, vlug een afdruk van den
patent veiligheidösleutel to maken
en de wandelgang onopgemerkt te
hereiken. Ik had mijn tijd niet ver
spild, doch ik was maar juist vlug
genoeg. Nauwelijks was ik weer
veilig' buiten, of ik hoorde 'getrip
pel van terugkomende voetstappen,
en een oogenblik daarna verscheen
de administrateur weer in hevige
haast. Maar vóór hij zich had ver
toond, vras ik door de open fleuj®
vast café zou moeten worden gevestigd.
Zoo'n inrichting zou behalve de in
stallatie noodig voor een nette bedie
ning dec bezoekers, moeten beschikken
over een inrichting waar de overge
bleven vruchten worden verwerkt tot
jams, vruchtenwijnen enz., omdat ge
durende de wintermaanden in zoo'n in
richting het gebruik van vruchtenwij
nen, de verkoop van jam-siropen, ge
droogde en geconfijte vruchten de le
vensvatbaarheid van de inrichting ver
sterken moet. Het is onnoodig te zeg
gen, dat een dergelijke inrichting op
den steun zou kunnen r ekenen van vele
tegenstanders van drankmisbruik, van
de vele vegetariërs en behalve dezen,
van 't fatsoenlijk publiek, dat gaarne
dergelijke inrichtingen zal bezoeken.
Alleen rest nog de vraag: wie pakt
de koe bij de horens, wie spant zich
er voor, het benoodigde kapitaal bij
een te brengen? De schrijver is gaarne
bereid hieromtrent van gedachten te
wisselen.
St. Antonius-Almanak 1910.
Een boek van 120 bladzijden, rijk
geïllustreerd, met een bijgave van 6
platen, wie is de man, die voor 25
cent dat leveren kan Dat doen
eenige Paters Minderbroeders, de be
werkers van den St. Antonius-A'ma-
nak 1910.
En denk nu Diet, dat bij zoo groote
quantiteit de qualueit geleden heeft.
Niet alleen, dat het technisch gedeelte
boven allen lot verheven is, ook de
inhoud is uitstekend verzorgd. Beter,
veel beter, zouden we zeggen dan
verleden jaar, toen er eeDige artikelen
in voorkwamen, die, hoe degelijk ook
op zich zelf beschouwd, in den al
manak niet op hun plaats waren.
Nu is hij werkelijk de spreekbuis van
St. Antonius, den Volksheilige!
Deze almanak is ook een kind van
zijn tijd. Ongemerkt bijv. prent hij u
kenms en liefde in voor de Kathplieke
Sociale Actie in het algemeen en voor
een harer onderdeelen in het bijzonder
voor de Katholieke Drankbestrijding,
Verder alles, wat een R K. Almanak
dien naam doet verdienen, vindt ge op
degelijke wijze aangegeven.
Wat we jammer vinden, is dit: de
platen (behalve de premie-plaat) zijn
dit jaar niet los, maar ingenaaid. Nu
weten we wel, dat er meer anderen
zijn, die aan ingenaaide platen de
voorkeur gaven, doch daarom zouden
we de Redactie willen aanraden om
dit jaar de platen los èn ingenaaid
te presenteeren, dan houdt zij iedereen
tot vriend.
Haarlem's Katholieken laten der
halve niet na zich dezen sierlijken,
nuttigen en spotgoedkoopen Almanak
aan te schaffen 1 Hierdoor bevordert
men degelijke en echt-Katbolieke
lectuur, verbreidt en verlevendigt men
de vereering van den grooten Won
derdoener van Padua, steunt men ook
de Missies van Brazilië en China, die
aan de zorg der Nederiandsche Fran
ciscanen zijn toevertrouwd
De Almanak zal, naar wij vernemen,
aan de huizen der Katholieken inge
zetenen door Damea-Zeiatriceu werden
aangeboden.
De lichting 1902.
Bij alle regimenten infanterie komt
11 dezer de lichting 1902 ondsr de
wapenen.
Naar wij vernemen maakt het
bij het legerbestuur een punt van
overweging uit, om aan militieplich-
tigen (al of niet gehuwd) die voor
herhalingsoefeningen bij de bereden
en onbereden korpsen onder de wape
nen komen, vergunning te verleenen
in of nabij de garnizoenen bij hun
gezin te overnachten.
Deze maatregel, welke verleden jaar
ook bij de landweer werd toegepast,
beeft daarbij niet alleen tot geenerlei
hez waren aanleiding gegeven, doch zelfs
u tstekeDd voldaan.
Behalve kostenbes paring, zou w0
van een kajuit, die aan de zijde
grensde, geslopen en was ik ver
dwenen. x
Ik begreep uit verschillende op
merkingen, die de administrateur in
zich zeiven mompelde, dat hij er
zich een verwijt van maakte, dat hij
zoo zorgeloos was geweest de deur
open te laten, zelfs gedurende de
weinige minuten, welke hij noodig
had om een bad te nemen. Ik luis
terde oplettend en bemerkte dat hij
naar zijn sleutels zocht. Een weinig
later verliet hij zijn kamer Weer, ik
kon duidelijk het gerinkel der sleu
tels hooren, terwijl hij de deur dub
bel op slot deed, den sleutelbos me
denemende.
Ik wachtte in de vierkante kajuit,
tot hij verdwenen was, maar of
schoon mijn lichaam onbeweeglijk
was, mijn geest was bezig. Het feit
dat de kajuit niet bezet was beloofde
een moeilijkheid, welke ik reeds
voorzien had, op te lossen. Ik klom
in de kooi en gluurde door de ijze
ren tralies boven in het beschot.
Het was een klein ijzeren netwerk
en als zoodanig niet tot mijn doel
dienend. Maar een flinke stoot op
een der stukken metaal maakte dit
lod, en hierdoor verkreeg ik een ope
ning, welke voor mijn plan kon die
nen. i
(Wordt vervolgd.}.
