Moeder en Martelares
Taft's Boodschap.
Koning Manuel 11.
Gemengde Buitenlandsche berichten
BINNENLAND.
FEUILLETON
NIEUWE HAARLEMSCHE COURANT ™®LB"D
koning Manuel, die sedert
tJdge 'lagen weer in zijn land is
jyhggekeierd, geven de Eransche
rr^ten de volgend© karakterteeke-
%iiig- .Manuel houdt yeel van
inziet; terwijl hij lichte muziek
ar waarde weet te schatten en
aa de moderne wierken gaarne ge-
j-^1 heeft hij toch een groote voor-
efde voor de groote klassieken. Uit-
.jtQtend pianospeler als hij is, houdt
'1 er van in d© winteravonden, wajn-
zijn koninklijke plichten hem
n?t toepen, in Mozart, Bach en
dek te studeeren.
te>k stelt hij veel belang in ge-
gttedenis en monumenten, die de
^üirvjkste bladzijden van de ge-
''tledenis der naties in het geheu-
jy' roepen. Zijn bezoek aan het
j^steel van Versailles, dat zooveel
Ruïneringen aan het verleden op-
eht en in zijn verbeelding den vroe-
yrtin tijd te voorschijn riep, maak-
ie inderdaad ©en diepen indruk op
'eia En toen hij de portretten van
Bourbons, die hem aan alle zijden
^ringden, bezag, zei hij dit aardi-
®e Woc.rd: ..Hier sta ik te midden
mijn familie
dij toonde evenveel belangstelling
iQct het idéé van den heer De Nol-
om voor één dag- het uurwerk
I het slagwerk van de vernuftig
^."taakte pendule van Mar ie An-
lJu«'tte te deen loopen, waardoor hij
Rik gaf, dat ook hij, evenals de
(tÜr ns' ean voorliefde tot de me-
nanische wetenschappen bezit
j 'h>k bewondert hij met het vuur,
h der jeugd eigen is, de sport,
A'ciaal tennissen, roeien, schermen
R Paardrijden. Begaafd meteen bui-
RPgewone lichaamskracht, toont bij
'l0h onvermoeid. Hij versmaadt de
re kl aden van den slaap, want, waar
II het laatst naak bed gaat en het
?°©gst cp is, slaapt hij zelden meer
vijf uur. Ofschoon hij zijn ge-
A'hten niet met zooveel zorg laat
Ruiden aLs de meeste vorsten dit
V'Wocn zijn, doet hij toch een op-
^Riend diner eer aan.
I Tijdens zijn verblijf te Parijs, door-
gaderde hij eiken morgen, na zijn
°det gemaakt te hebben, de cou-
MUen of zag hij althans de uitknip-
>®{s der bladen invervolgens begon
li aan zijn werk. lederen avond
°ttcijferde hij met markies De La-
j'.Rlrio het telegram, dat hij dage-
^k» van zijn minister-president ont-
W j
Het is algemeen bekend hoezeer de
Rpge koning' en zijn edele moeder
Hkaar liefhebben, 't :is dan ook te be-
Hijpen. dat koningin Amélie gedu
bde de afwezigheid van haar zoon
ongerust was; het was immers
eerste scheiding.
Dagelijks sdireven zij elkaar, en
Gemaal per dag wisselden zij' te-
e8Tamm©n
Treffend vooral is deze bijzonder-
k©id: zoodra de Koningin-Moeder
van de zoo vurig verlangde tele-
frimmen van haar geliefd kind ont-
vUig, haastte zij zich, zelf telefo
nisch aan de moeder, aa,n de echtge-
e of aan d© zuster van de leden
van het gevolg des konings het juist
"Pt vangen nieuws mede te deelen.
j Gelukkig' .heeft zij de zekerheid,
haar zoon met een volkomen toe
wijding bewaakt en verzorgd werd.
Het kleine gevolg, dat hem verge
elde, bestond inderdaad uit één
Hoote familie, die met een afgunsti-
bezorgdheid over den jongen ko
king waakte.
.Taft's boodschap lis nu, in volle
ggen tekst, publiek gemaakt.
Het blijkt dat er aan Beuter's
'Rerzicht nog al wat mankeerde en
'Rarom geven we nu eien volledig
ïesumé van dit zeer belangrijk©
^aatsstuk.
Na de vermelding, dat de betrek-
i
kingen der Verejenigde Staten met
alle buitenl andsche regeeringen
voert blijven bestaan op een „nor
malen grondslag van vriendschap» en
goede verstandhouding'en zoo al
gemeen mogelijk bevredigend zijn,
behandelt Taft in zijn rede eerst
Europa, wijst op den voortgang der
diplomatieke onderhandelingen met
Gyoct-Britamnië, lo. de visschexij-
kwestie in de !New-Eound 1 and sch©
wateren, welke 27 Januari 1.1. naar
het Haagsch© Hof is verwezen. De
gedrukte uiteenzetting v,an. het
standpunt van ieder der beide par
tijen is aan de> tegenpartij en aan het
Haagsche Hof overgelegd, terwijl de
Conclusie van Antwoord der Ver-
eenigde Staten thans in voorberei
ding is..
Dan is er een tweede geval van
arbitrage. De (gemengde) Canadee-
sche grenscommissie is het niet eens
kunnen worden binpen den in het
Verdrag van 11 April 1908 vereisch-
ten termijn van 6 maanden, in welk
geval het verdrag voorschrijft, dat
het grensgeschil langs den weg van
arbitrage moet werden beslecht.
De Internationale Visschcrij -com
missie heeft onder de overeenkomst
van 1.1 Maart. 1908 een stelsel van
gelijkvormige international© regelin
gen voltooid betreffende de bescher
ming en het behoud van visch, voor
voedingsdoeleinden gebruikt, binnen
de internationale grenswateren van
de Vereenigde Staten en Canada,
welk stelsel naar behooren aan het
Congres zal worden overgelegd, ten-
eind© de wetten, welke voor de uit
voering- eiwan noodig zijn, tot stand
te brengen.
De conventie voorziende in de be
slechting van meeiung verse hill en
tussehen de Vereenigde Staten en
Canada gerezen, daaronder begrepen
de afbakening .van zekere grenswa
teren waartoe de Senaat den 3den
Maart zijn toestemming heeft gege
ven, is. nog niet door Groot-Britan-
nië geratificeerd
Verder beveelt de Boodschap deel
neming aan de Brusselsche tentoon
stelling in 1910 aan en komt de in
het telegram vrijwel volledig weer
gegeven zinsnede over den Congo
volgen en die over de Spitsbergen-
conferentie, waarbij de Vereenigde
Staten geen overeenkomst zullen tee
kenen opgezet door Europees che
deelhebbers die zoeken eenig be-
stuursstelsel voor deze eilanden door
te zetten
Dan volgt in de Boodschap de pa
ragraaf over Im tij n ach - Amerik a
Lettend© op de veranderde omstan
digheden der Vereenigde Staten en
van de republieken „ten zuiden van
van ons'gelegen," zegt Taft, welke
voer 't meerendeel groote natuur
lijke hulpbronnen bezitten en boven
dien een vaste regeer.ing en vooruit
strevende idealen, mag men thans
zeggen, dat de bezorgdheid, welke
aan de Monrceleer het aanzijn
schonk, nagenoeg is verdwenen en
noch de leer zooals die thans wordt
opgevat (exists) nodi eenig ander
leerstuk der Amerikaansche staat
kunde, zal thans mogen worden in
werking gebracht voor de bestendi
ging van een onverantwoordelijke re
geering die aan haar rechtmatige
verplichtingen zoekt te ontkomen,
noch ook Voor de verraderlijke bewe
ring, als zou er aan de zijde der Ver
eenigde Staten een streven tot over-
heersching bestaan.
Doelt deze zinsnede cp Venezuela
Niet waarschijnlijk, want Taft laat
er op Volgen, dat hij een reusachtige
uitbreiding verwacht van den handel
tussdhen de verschillende koloniën in
Amerika, naarmate do verkeersmid
delen en andere middelen die den
handel vergemakkelijken, toenemen,
zooals b.v. de groot© Éuid-Ameri-
kaansehe bank en hij vermeldt daar
bij' de verbeterde betrekkingen met
Venezuela onder de tegenwoordige
regeer.ing, de onderwerping der
Alsop-kWestie aan het scheids rech
ter schap van koning Eduard VII en
de vriendschap met Mexico, gebleken
bij' de presidenten-samenkomst- van
El Paso.
De onuitsprekelijke „barbarities"
en. onderdrukking, naar beweerd
wordt, .begaan door ide regeering van
Zelaya, komt- nu aan de beurt.
De „op bevel van Zelaya zelf"
doodgeschoten officieren worden ge
zegd op .regelmatige wijze verbon
den te zijn geweest aan een georga
niseerde legermacht, van een revo
lutie, welke verscheidene weken had
geduurd, op. ordelijke wijze voord-
ging en over de halve republiek heen
de macht in handen heeft op het
ocgenblik dat deze Boodschap wordt
gedrukt.
Eindelijk is ook de zinsnede om
trent het- Tarief verminkt overgeko
men.
De president sprak de hoop uit en
het vertrouwen, dat geen tarievenoor-
log zou ontstaan wegens de ruimte,
welke, door de uitvoerende macht is
gelaten aan de werking van het ta
rief, blijkens de woorden „unduly
discriminatory", d. i. zonder goede
en eerlijk© reden.
De president 'hoopt dan ook, dat de
bevoegdheid, wielke hem door liet- ta
rief wordt opgelegd, hem [nimmer
zal noodzaken om ergens de maxi
mum-tarieven toe te passen; niette
min zal de [macht, welke hem en zijn
departement van Buitenlandsche Za
ken is toegek'end tot toepassing van
die maximum tarieven, hem de ge
legenheid geven door vriendschappe
lijke onderhandelingen er voor te
zorgen dat zij zoowel uit de wet,
als uit de praciijk van het la,nd dat
met-maximum-tarieven werkt, zullen
verdwijnen.
De Servische ex-kroonprins.
In de officierenkringen te Belgrado,
die voeling houden met den vroege-
ren kroonprins Georg, circuleert de
kopie van. een brief, dien de veelbe
lovende oudste zoon van koning Peter
dezer dagen aan koning Ferdinand van
Bulgarije gericht heeft, naar aanleiding
van diens bezoek aan Servië's hoofd
stad.
Het schrijven luidt:
„Sire, ongetwijfeld zal uw gezant al
hier U verzwegen hebben, dat hij oog
getuige van een scène geweest is, die
zich, toen gij in den Konak aanwezig
waart, in uw onmiddellijke nabijheid
heeft afgespeeld. Ik had deze scène
als een openlijke demonstratie tegen
uw bezoek aan Servië op touw gezet
en het zal mij eeuwig leed doen, dat
ik formeel door geweld verhinderd
werd, mijn plan uit te voeren. Minis
ter-president Pasitsch heeft mijn vader
er_ toe weten over te halen, dat ik
gedurende den gcheelcn tijd van uw
aanwezigheid in den Konak, opgesloten
ben gebleven. Al mijn pogingen om
mij uit mijn onvrijwillige gevangen
schap te bevrijden blven zonder resul
taat, zoodat ik U niet in Uw gezicht
heb kunnen zeggen, wat gij in mijn
oogen zijt, en hoe- ik over U denk.
„Derhalve zal ik het U maar schrij
ven: Gij zijt niets meer dan een Oos-
tenrijksch spion, een verkapte make
laar, een bemiddelaar die tot de an
nexatie van Bosnië heeft medegewerkt,
en bovenal een vijand^van Servië en
de Serviërs. Ik hoop en vertrouw dat
de dag spoedig komen zal, waarop wij
de ons ontroofde provinciën zullen her
overen!"
Als staaltje van den nog steeds over
spannen geestestoestand van jongeheer
Georg, is dit briefje wel teekenend!
't Wordt tijd dat het hoertje in een
gekkenhuis thuis komt, dunkt ons!
Een komplot?
De Stamboelof-partij publiceerI. in
haar orgaan „Vetsjema „Posjta" ont
hullingen over een zoogenaamd kom
plot tegen koning Ferdinand van Bul
garije, waarin een Servisch minister
en ook de voormalige kroonprins
George betrokken zouden geweest zijn.
In 1905 zou een eedgenootschap uit
Belgrado, beslaande uit Macedonische
bendehoofden en officieren uit de aan
hangers van kroonprins George, twee
agenten met een bedrag in geld van
150,000 frans naar Sofia gezonden heb
ben om Fei-dinand van Bulgarije te ver
moorden. Deze agenten zouden door
den bekenden revolutioimair Bovis Sa-
rafof ontdekt, aan de politie overge
leverd en uit Bulgarije verbannen zijn.
Bij een der agenten werd een brief
gevonden van een Servisch minister
waarin stond dat de vermoording van
vorst Ferdinand het doel van een Ser-
visch-Bulgaarsche verbroedering moest
zijn. Deze onthullingen wekken na
tuurlijk groot opzien. Men meent ech
ter, dat de onthullingen op touw gezet
zijn om een Servisch-Bulgaarsch bond
genootschap te verhinderen.
De tegenhanger van den politiehond.
Men wist reeds lang, dat er in Parijs
eenige oude-getrainde dieven bestaan,
die er hun werk van maken jonge
boefjes af te richten en omtrent de
geheimen van het edele vak in te lich
ten. Sinds de politie-autoriteiten nu
in de laatste jaren met klimmend suc
ces gebruik gemaakt hebben van poli
tiehonden om het misdadigersgilde te
bestrijders schijnen de inbrekers, die
ven enz., ook honden afgericht te heb
ben, natuurlijk om de misdaad en de
misdadigers te helpen. Een defectieve
was Zaterdag in. de Rue d'Allemagne
te Parijs, getuige van oen amusant en
tegelijk leerzaam geval.
De defectieve keek eens overal uit
of er soms wat te ontdekken viel, toen
zijn aandacht werd getrokken door een
jongen van een jaar of zestien, die met
hief grootste geduld bezig was een St.
Bernardshond „kunstjes" te leeren. De
soort der „kunstjes" wekte echter den
argwaan van den detectieve op, zoodat
hij zich verdekt opstelde om eens ver
der te kunnen zien wat zou gebeuren.
Na enkele minuten passeerde een
dame klaarblijkelijk een hondenvrian-
din, die op den hond toetrad, enkele
woorden met den jongen sprak ai daar
na het dier streelde. Toen zag de detec
tive dat de jongen met de grootste
brutaliteit de dame haar taschje en
beurs afrukte en, onder het roepen
van: „vooruit Turk, vlug!", 't op een
loopen zette. Onmiddellijk vloog de
detective hem achterna en haalde hem
weldra in. Toen gebeurde de tweede
verrassing.
Op het oogenblik dat de jongen door
den detective met behulp van voor
bijgangers gepakt werd, legde hij het
taschje en de beurs in den bek van
den hond en riep:
„Vooruit Turk, en loop". Daarna liet
hij zich gewillig arresteeren.
Mevrouw Perrier, een elegante dame
uit de Avenue Laumière, had nergens
iets van gemerkt en was ten hoogste
verbaasd, toen zij haar beurs miste.
De hond was natuurlijk niet in te halen
en binnen eenige oogenblikken uit het
gezicht verdwenen- Naar het politie
bureau in de Rue Tanger gebracht,
gaf de jongen den naam van Louis
Bréjean op, maar weigerde te zeggen
waar hij woonde of eenigen uitleg te
geven over den hond.
Natuurlijk vermoedt de politie in de
gearresteerde een lid te hebben gevat,
van 'n groote dievenbende, die met be
hulp van daartoe afgerichte honden,
haar sinister bedrijf uitoefent. De jon
gen is in hechtenis gehouden maar
heeft nog geen nadere inlichtingen ge
geven.
Toestanden in Frankrijk.
Pierre l'Ermite, de bekende, men
mag wel zeggen, beroemde katholieke
Fransche journalist, schrijft weer een
schetsje in „La Croix".
„Het vuur van Briand", zoo luidt
de titel: en een groote photographie
geeft verduidelijking: Briand, de Fran
sche rn iriLster-presidenf, in een mooi
jachtcoistuum gekleed, met verlakte
laarzen, steekt de sigaret aan van Z.
M. den Koning van Portugal, op de
jachtpartij, den 30en November te
Rambouillet, gehouden.
Briand en de koning van Portugal
samen gezellig op jacht op oen mooien
najaarsmorgen daarna déjeuner op "het
kasteel, geknal van champagnekurken.
Niets bijzonders, zal men zeggen. Het
is toch natuurlijk, dat de heer Failièros,
president dor Fransche republiek en
de heer Briand, minister-president, den
koning van Portugal uitnoodigen op een
jachtpartij. Dat doen koning Eduard
VII, keizer Wilhelm, koning Alfonso,
Czaar Nicolaas ook wel.
Zeker, zegt Pierre i'Ermite. Die ko
ningen en keizers noodigen elkander
zoo uit, dat komt in hun stand zoo
te pas; zij zijn daaraan gewend, en
niemand is er verwonderd over:
Maar Briand!,.,. Tien jaren gele
den was hij nog een kleine advocaat
en kandidaat voor de Kamer in een
mijndistrictHij kende zijns gelijke
niet, wanneer het er op aan kwam
uit te varen tegen de bourgeoisie; nie
mand storte over de burgermaatschap
pij meer haat uit dan hij. Hij predikte
de algemeene werkstaking; zette den
soldaat pp tegen den officier en zou
alle tronen tegelijk wel omver hebben
gehaald.
En thans?
Pardon, MajesteitDc sigaret
van uwe Majesteit is uitgegaan. Mag
ik u wat vuur geven?
O! Dank u wei, waarde lieer
Briand!
„Ik begrijp er niets meer van, zegt
Pierre l'Ermite": en ik deuk, dat geen
enkele arbeider ei- iets van begrijpt.
En let wel, ik doe hier niet aan
politiek; ik vergeet den reuzen dief
der kerkelijke goederen; ik raadpleeg
alleen mijn gezond verstand.
En ik zeg: „Wat durven die lieer en
toch!Maar ook wat hebben zij
een volkomen vertrouwen op den sla-
vengeest, welke de vrijmetselarij het
volk heeft opgelegd."
Inderdaad, de tegenstelling is meer
dan teekenend.
Briand, die voor korten tijd den
mond nog vol had over de „gevloekten
der aarde"; over „de dwangarbeiders
van den honger", strijkt nu met een
plechtige buiging en een „lief glim
lachje een lucifer aan voor den zoon
van een© prinses van den bloede...
voor den rechten neef van den hertog
van Orleans, den tegenwoordigen pre
tendent voor de Fransche kroon!"
Is het niet walgelijk?
„En ik denk" vervolgt Pierre l'Er
mite, „aan degenen, die Briand tot de
macht brachten, omdat zij in de vurige
muziek van zijn warm revolutionnair
woord geloofden.
„Ik denk aan „de gevloekten der
aardeaan de dwangarbeiders van
den honger".... aan die mijjnwerkers,
die vierhonderd voet diep in de inge
wanden der aarde, in het duister, in
het water, in het mijngas, gelegen op
den naakten rug, de kolen pikken in
den schijn van hun walmende lamp...
„Arme menschen, die zoo bedrogen
worden!.... aan wie men zelfs de kinde
ren ontstelen wil!wanneer zullen zij
gaan begrijpen?"
Een niet gevaarlijk pistool.
Er is onlangs een wapen Ln dm han
del gebracht onder den naam „Dedles"-
pistool, dat, terwijl het voldoende aan
het doel beantwoordt om het leven
en het eigendom tegen de aanslagen
van hebzuchtigen te verdedigen, toch
daadwerkelijk kan gebruikt worden,
zonder dat het nadeelige gevolgen voor
het leven van „vlugvingerige heeren"
heeft. Het ,.D cd! es "-pis tooi (de eigen
naam sluit een zekere mate van im
muniteit voor ernstige beschadigingen
in, ofschoon het in het gebruik en in
voorkomen geducht genoeg is), ziet er
zoowat uit als een Derring er-pi stool met
een zeer wijden loop en wordt op de ge
wone wijze met een enkel patroon gela
den. Als hei afgeschoten wordt, evenwel,
verlaat in plaats van den gewonen ko
gel een hoeveelheid gas, waavvan de
samenstelling geheim gehouden wordt,
den loop en de persoon, waarop is aan
gelegd, verliest het bewustzijn. Het ken
merk van het „Dedles"-pistool is,
het volstrekt gevaarloos is voor de ge
zondheid of het leven van den per
soon, op wien geschoten is, mits de
instructies worden opgevolgd, welke in
iedere doos gedrukt zijn. Het verwondt
of doodt den aanrander of den persoon
niet, op wien aangelegd is, doch het
bedwelmd hem gedurende eenige minu
ten, na afloop waarvan hij volkomen
ongedeerd kan weggaan, indien het niet
raadzaam mocht geacht worden zich
gedurende zijn toestand van bewuste
loosheid van hem meester te maken.
Het moet evenwel vooropgesteld wor
den, dat het pistool niet als een stuk
speelgoed moet gebruikt worden ent niet
zonder waarschuwing op een persoon
moet worden afgeschoten, daar de uit
werking wat geluid en licht aangaat, de
zelfde is als van een gewoon pistool
en de schok het individu de schade
zou kunnen toebrengen, die het pis
tool wil vermijden. Dus de voorschrif
ten voor de behandeling moeten streng
opgevolgd worden en het pistool moet
niet te dichtbij en vlak voor het gelaat
van iemand worden afgeschoten, aan
gezien de geringe hoeveelheid kruit,
waarmede de patroon geladen is, de
buid zou kunnen beschadigen. De pa
tronen gelijken uiterlijk op gewone pa
tronen, zijn een weinig langen- en be
staan uit kleine buisjes, die met saam-
gedrukt gas zijn gevuld.
Volgens het advies van rechtsgeleer
den is er geen vergunning voor het
dragen van dit wapen noodig, daar
het niet tot de bij de wet verboden
wapens behoort. Het pistool, dat uit
twee, aan de kolf bevestigde deelen
bestaat, wordt compleet met 10 patro
nen in een doos voor 7 ch. 6 p. ver
kocht. De firma Harris and Brown,
5 Great Jamesstreet, Londen W. C.,
geven gaarne nadere inlichtingen.
Een bravourstnkje.
De „Matin" vertelt een bravourslukje
van den Franschen Minister van Ma
rine, waaruit blijkt, dat de yanouds be
kende persoonlijke dapperheid en
doodsverachting van den Franschman
nog niet tot de geschiedenis behoort.
Toen besloten was het doen van
proefnemingen met een nieuw soort
melinietprojcctielen, maakte men zich
in marinekringen bezorgd over de mo
gelijke ongelukken, daar men algemeen
aan dit explotief voor de bedienende
manschappen uiterst gevaarlijke eigen
schappen toeschreef. In Augustus nog
had admiraal Germinet zich er over uit
gelaten, dat hij geen schoten met deze
projectielen had laten afgeven, uit vrees
voor ongelukken.
Admiraal Boué de Laceyrère achtte
achtte het tijd, dat een einde werd ge
maakt aan dat sprookje. Op dear dag
van het prpefschieten met scherp op de
„Jena" te Toulon, kwam hij aldaar
aan, liet zich naar het oefenterrein
brengen en plaatste zich vlak naast
de stukken geschut, waaruit met de
nieuwe kogels zou gevuurd worden,
zoodanig, dat hij ongetwijfeld als eerste
Slachtoffer moest vallen, wanneer er
een ongeluk mocht gebeuren.
Zooals mer weet, is alles goed afge-
loopen en d men uitstekende resul
taten ver... gen.
Automobielpostverblndingan des
nachts.
In de Memorie van Antwoord op
de »Watorstaa tsbegroeting', deelt de
minister o.a. mede, dat met het oog
op de kosten en de geboden zuinig
heid, geen vermeerdering is te ver
wachten van het aantal nachtpost
treinen. Deze blijven dus beperkt
tot het traject Amsterdam's-Gra-
venhageBotterdam en terug. Daar
entegen is de minister bereid te on
derzoeben of door middel van auto
mobielen in het postvervoer des
nachts kan worden voorzien. Het
groote verschil tussehen nadhtpost-
sneltreinen en automobielen voor het
vervoer der pest bestaat, zegt de
„N. B|. Ct." hierin, dat in eerstge
noemd vervoermiddel de brieven enz.
in den postwagen volgens de ver-
schijlend© richtingen gesorteerd kun
nen worden, in laatstgenoemd we
gens de beperkte ruimte, niet. Nu het
meer geriefelijke, doch zeker kost
baarder middel voorloopig niet te
bereiken is, heeft men genoegen te
nemen met het mindere, indien al
thans het in te stellen onderzoek
gunstige resultaten oplevert. En
hieraan behoeft wel allerminst ge
twijfeld te worden, waar de automo-
bxelentechniek in de laatste jaren
zoo aanzienlijk is vooruitgegaan en
vertragingen, voortvloeiende uitgc-
breben in de machinerie of ondeug
delijkheid detr banden, weinig te vree
zen zijn. Het komt toch bij het post
vervoer niet alleen aan op snelheid.
45)
Maar wat was die kleine verma-
^rd en bJcek[Wjas dat haar Leo-
Me, die «r weinige weken geleden
zoo frisdh en gezond uitzag! Op
iRt ocgenblik wendde de kleine het
hoofdje om en kon Jeannette haar
Hak in het gelaat zien. Maai- dit
'hende slechts om haar schrik en ont
vetting nog te vermeerderen.
„Wat moet dit beteekenen," vroeg
56 arme meid zich af. „Is dat een
Aider kind, of zou de slechte ver-
Verging' en ze Leon ie zoo vreeselijk
verand«rd hebben
Het land begon to schreeuwen,
Haar Jeannette herkende in die kin-
'Crl ij k-o kreten volstrekt niet de stem
Wn het» lieve kind, waaraan ze vier
panden lang al haar zorgen had
"luien wijden.
Een vreeselijkë gedachte kwam in
aar geest op.
•■Zonden ze het kind voor een an-
?r verwisseld hebben," vroeg zij'
Hc.h af. En als om haar nog
"©er te martelen, zeide haar ver-
Rand haar onmiddellijk daarop„En
indien man dat niet gedaan heeft,
°c vreeselijk moet het kind dan ge
leden hebben, hoe ziek moet het zijn
om zoo veranderd te zijn
VerteeoM door angst en verdriet,
Liep Jeannette naar den dorpsgenees
heer Mothes, oin hem haar vermoe
dens mee te deelen.
„Ik weet er niets van, dat de klei
ne ziek zou zijn," sprak de dokter.
Jeannette herademde. Ma a.r al
haar angst keerde terstond terug,
toen dr. Mothes ©enigszins ruw
voortging: „Maar eigenlijk bewijst
dat nog .niets, want het is niet heel
waarschijnlijk dat men mij op MAga-
las zal laten roepen als er iemand
ziek is. De vicomtess© kent immers
mijn toewijding jegens de markiezin
De Cypières!"
Daar Jeannette met haar bezoek
aan den dokter niets vorderde, wend
de zij zich weer tot André Basoou.
Deze kwam door Donation, die hem
met den meesten ijver ter zijde stond,
thans heel wat te weten van hetgeen
er binnen de muren van Magalas om
ging, maar hij vernam toch niet ge
noeg bijzonderheden om de arme
Jeannettes wier angst en tranen hem;
tot wanhoop brachten, gerust te
kunnen stollen.
Het jonge meisje bleef ,intussehen
in de nabijheid van Magalas de
wacht houden, en werd daarbij af
gelost door Ségonde, zoo dikwijls
haar tegenwoordigheid op Boch©-
Morte vereischt werd.
Op zekeren avond kwam Ségonde
haar roepen. ,,Er is op Magalas een
heen en weer geloop dat mij heele-
maal niet bevalt," sprak ze. „Er
gebeurt daar bepaald iets bijzon
ders."
„Dan ga ik er terstond heen, om
te zien wat er aan de hand is," ant
woordde Jeannette. „En ik zal het
ontdekken ook, al moest ik er den
hee,]ien nacht blijven."
„Heel goed," hernam Ségonde,
„maar denk ni©t dat ik u urenlang
alleen in de duis ternis van het p ark
zal laten rondzwerven. Ik game©:
ze moeten hert, dan op Bloche-Morte
maar eens zonder ons zien te stellen."
Jeannette dacht er niet eens aan
zich hierover verwonderd te toonen
of de goede Ségonde te bedanken.
Het Was ©en donkere avond, en in
de nabijheid van Magalas de wacht
houdend, zagen de beide vrouwen
voortdurend donkere schaduwen zich
voor de verlichte ramen bewegen en
telkens dienstboden het kasteel ver
laten.
Ten prooi aan de hevigst© opwin
ding \Toeg Jeannette telken»?„Maar
mijn God, wat is er toch aan da
hand [Wat moet die drukte zoo laat
in den avond daar toch beteekenen
Nadat ze geruiman tijd gewacht
hadden, zagen z© eindelijk een ka-
imerdienaar het kasteel verlaten en
het park doorgaan naai- den kant
waar zij zich bevonden. Hü zag er
zeer terneergeslagen uit. Het was
Donatien niet, maar Jeannette ken
de hem toch wel. „Joseph." sprak
ze, op hem toetredend, „je weet dat
ik altijd heel goed voor je geweest
ben. Laat mij dus niet in denwan-
hopigen toestand waarin ik mij be
vind, en zeg mij hoe het met de klei
ne Leonie is!"
Joseph was ©en brave jongen, die
al heel weinig wist van de intrigues
waarmede d© vicomtesse De Mon-
dragon zich bezig hield.
„Ach," sprak hij op meewarigen
toon en met tranen ;in de oogen, „de
arme kleine zal niet veel meer lijden,
zij 'is in den Hemel."
Jeannette slaakte een vreeselijken
angstkreet, en werd zóó bleek dat Sé
gonde reeds de armen uitstrekte om
haar op te vangen.
„Heb medelijden," riep de trouwe
dienstbode der markiezin De Cypiè
res eindelijk uit», „het is toch niet
waar wat ge. zegt
„Helaas, Jeannette," herhaalde Jo
seph, ,,hetis maar al te waar. Uw
wanhoop en smart kunnen het arme
kind het le,ven n iet teruggeven
„Teruggeven," sprak Jeannette als
wezenloos, „de kleine Leonie is dus
werkelijk dood
„Ze is vannacht :in een stuip ge
bleven, ja!"
„Dood, dood," riep Jeannette han
denwringend uit, „neen, dat zou al
te wreed zijn- Het is niet mogelijk, ik
gelocf je niet!"
„Het is toch' ongelukkig maar al
te waar," bevestigde Joseph nog
eens. ,»De kleine was al eenige dagen
lang ziek van de tanden, en nu van
nacht heeft een hevige stuip haar
plotseling Weggenomen."
„Al eenige dagen ziek, zegt ge,"
riep Segonde uit. „En heeft men
dan geen dokter laten komen
„Zeker wel," antwoordde Joseph
„De voornaamste kinderdokter van
Bordeaux is deze week al twee koe
ren hier geweest [Waar het de kleine
freule gold, keek' de vicomtesse op
.geen geld. Ma-ar ongelukkig heeft
het allemaal niets geholpen
Zonder een woord meer te spreken
had Jeannette dit alles aangehoord
Als om Joseph's woorden te beves
tigen en ze nog meer nadruk te ge
ven, begon cp dit oogenblik naar
's lands gebruik het klokje van Ma
galas te luiden, om aan te kondigen
dat er een kind minder op aarde en
een engeltje meer in den Hemel was
Toen weicl het lijden Jeannette te
zwaar en ze zonk bewusteloos in de
armen van den kamerdienaar.
Op dit oogenblik het begon
licht te worden kwam Clemens
Gaube naar buiten en trad verwon
derd op de kleine groep toe.
„(VVat is dat, Joseph," Vroeg bij.
Én naderbij' komend, ging hij
voort „Is dat niet Jeannette de Sé-
verac
„Ja, zij: js het," antwoordde Jo
seph. „Zo is bewusteloos ineenge
zakt toen ze vernam dat jongejui'-
frouw Leonie dood is."
Op Clemens' gelaat kwam een uit
drukking van diep medelijden,
maar vreemd contrasteerde daarme»
een dreigend fronsen zijner wenk
brauwen.
„Het is niet te verwonderen dat de
docd der kleine de arme meid diep
treft," sprak hij. „Jeannette heeft
het kind zien geboren worden
en h.©t voortdurend verzorgd. Laten
wij haar even naar de keuken dra
gen."
„Dat ka,n ik alleen wel," ant
woordde d© Gascogner.
Clemens ging vooruit en zorgde dat
er niemand in de keuken Was, toen
toen ze de arme Jeannette daar neer
legden
„Zocs" sprak de vertrouweling der
vicomtesse, „nu zal ik dadelijk een
rijtuig laten inspannen om dit arm©
meisje naar Boche-Morto te doen te
rugbrengen Maar denk er aan dat ge
met niemand over haar aanwezigheid
hier spreekt Je weet, dat mevrouw
geen ongeihoorzaamlieid duldt."
„Mevrouw zal tevreden zijn."
sprak Joseph ©en weinig angstig.'
Eten kwartier later st-oud het rij
tuig gereed.
Wordt vervolgd).
